ΠροσγεΙΩΣΗ Ι

Συναρπαστικό ηλιοβασίλεμα απόλαυσα το Σάββατο στη βεράντα μου. Πραγματικά υπερ-σουρεαλιστικό. Σπανίως το σούρουπο βρίσκομαι σπίτι. Τις λίγες φορές που δεν λείπω ή θα ’μαι βιδωμένος στον καναπέ ή θα θαλασσοδέρνομαι στα αβαθή του διαδικτύου. Οταν κλείνεσαι αυτοβούλως μέσα, αναζητείς τρόπους να γεμίσεις τις ώρες σου δημιουργικά. Προχθές, λοιπόν, είπα να φροντίσω κομμάτι τις γλάστρες. Κόβοντας τα ξερά φύλλα του αγιοκλήματος, το μάτι μου μαγνητίστηκε από μια αλλόκοτη εικόνα στο βάθος.

Πανδαισία χρωμάτων ζωγράφιζε το στενό και επίμηκες παραλληλόγραμμο που σχηματιζόταν στο κενό, ανάμεσα στους γκρίζους όγκους των πολυκατοικιών, κατά Αιγάλεω μεριά. Ο πίνακας απλωνόταν σε τρεις ζώνες, αλλάζοντας προϊόντος του χρόνου αποχρώσεις, που εγκατοπτρίζονταν στα καφασωτά παραθυρόφυλλα της ψυχής, κινητοποιώντας με φως τα φτερά της. Το χρυσαφί της δύσης, στη βάση, μετατρεπόταν βαθμηδόν σε πορφυρό κι έπειτα σε άλικο, λούζοντας με λιλά ανταύγειες τα συμπαγή, μαβιά σύννεφα στο μεσαίο επίπεδο, κάνοντάς τα να αιωρούνται ανάλαφρα, σαν περιστρεφόμενοι δερβίσηδες που δραπετεύουν χορεύοντας στις απέραντες σέχτες των οριζόντων.

Ιερουργούσε αφ’ υψηλού το καταγάλανο τ’ ουρανού και, καθώς έπεφτε η νύχτα, φορούσε νυσταγμένο τον βαθυκύανο, φούξια και οσημέραι μοβ κοιτωνίτη του. Η Ιρις κατέθετε καταναυπηγημένη τα όπλα –τη φτωχή της παλέτα, εν προκειμένω– και συνθηκολογούσε άνευ ορίων και όρων. Τα ασχημάτιστα άνθη του φυτού συμμετείχαν στην τελετουργία σκορπίζοντας ολούθε το άγουρο διαπεραστικό άρωμά τους. Απέμεινα κοντοκαθιστός, κατάπληκτος κοινωνός της αναπάντεχης φαντασμαγορίας.

Το έντονο μούδιασμα στα γόνατα με ανάγκασε να ανασηκωθώ, οπότε κατευθύνθηκα αργά προς τη δυτική πλευρά του μπαλκονιού, όπου εδράζουν στην κοσμοκρατορία τους οι μπιγκόνιες. Αλλα δυο ξέφωτα μεταξύ των μουντών κτιρίων διεγράφησαν αίφνης στο οπτικό μου πεδίο και μπορούσα να θαυμάζω τις απαράμιλλες τεχνοτροπίες εις τριπλούν, ώσπου το σκοτάδι έσβησε με ταχυδακτυλουργική γομολάστιχα τους αιμάτινους τόνους απ’ τις κεραίες της τιβί και τους ηλιακούς θερμοσίφωνες στις ταράτσες. Η οίκαδε απομόνωσή μου άρχισε με άριστους οιωνούς.

Ιδιωτεύω για λόγους προσωπικής και συλλογικής ευθύνης από χθες, τουτέστιν παύω να πηγαίνω στα γραφεία της εφημερίδας. Απ’ το σπίτι θα δουλεύει εφεξής, όσο διαρκεί η ασύμμετρη απειλή του κορονοϊού, η συντριπτική πλειονότης των καλών συναδέλφων. Επιστρέφοντας απ’ το ρεπορτάζ, που θα περιοριστεί στο μέτρο του δυνατού σε τηλεφωνήματα, οι συντάκτες θα γράφουν τα κείμενα στο σαλόνι τους, εμείς οι υλατζήδες θα τα επεξεργαζόμαστε εξ αποστάσεως, οι σελιδοποιοί θα υλοποιούν τα κασέ ηλεκτρονικά και μόνο μια ευάριθμη παράτολμη επιτελική ομάδα θα συντονίζει από την Κολοκοτρώνη 8. Ως εκ τούτου το φύλλο θα αποπνέει σπιτική θαλπωρή.