Το πλυσταριό της οδού Βουλγαροκτόνου

Προσφέρθηκαν να συνδράμουν, με το αζημίωτο φυσικά, πάνω από χίλιοι «άνθρωποι» την προσπάθεια της Νου Δου να κατακτήσει την αυτοδυναμία στις προσεχείς κάλπες. Τάδε έφη Κούλης -επιμένω να μην αναφέρω επώνυμο, καθότι προληπτικός-, εξηγώντας ότι το κόμμα του πρόκειται να κατέλθει αυτόνομο στον εκλογικό στίβο. «Είμαστε ανοιχτοί για να ανοίξουμε παράθυρα και πόρτες. Υπάρχει ανανέωση στη Ν.Δ.» υπογράμμισε. Αντιλαμβάνομαι τον λόγο. Με τις φωτιές που τους άναψε ο πολλά βαρύς Βαγγέλας, μιλώντας για «τζάμπα μαγκιές», πρέπει να δημιουργηθούν ισχυρά ρεύματα στον χώρο, να φύγει η πολλή πολλή κάπνα.

Ο Μάρτης, όμως, είναι διπρόσωπος, άστατος, εκεί που νομίζεις πως γελά, ξαφνικά οργίζεται, μπήγει τα κλάματα και λυσσομανάει. Δεν μας έλεγαν αστόχαστα οι μανάδες μας να ρίξουμε κάτι πάνω μας να μην πλευριτωθούμε. Ασε που στο Μοσχάτο ο Κηφισός σχηματίζει δέλτα, κατεβάζουν οι αέρηδες φίδια ιοβόλα τα οποία δαγκώνουν ύπουλα κι άντε να ψάχνεις έπειτα αντίδοτο. Ακούω στελέχη της Κουμουνδούρου να εγκαλούν την Πειραιώς επειδή τορπιλίζει την εθνική υπόθεση της διαπραγμάτευσης, αρνούμενη να προσυπογράψει τα όποια μέτρα. Υπονομεύει την ιδρυτική της αρχή, που δεν είναι άλλη από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, διατυμπανίζουν.

Ρητά και κατηγορηματικά, πά’ να πει, αξιώνουν από την αντιπολίτευση να συμπολιτευθεί, για να τους αφήσει πιθανόν το περιθώριο να αντιπολιτευθούν οπωσούν τους εαυτούς τους. Ξεχνούν ασφαλώς πώς πολιτεύτηκαν οι ίδιοι πριν από το 2015, αλλά, είπαμε, τα μνημόνια προκαλούν σοβαρές διαταραχές στη μνήμη. Ταυτοχρόνως τα πορτοπαράθυρα στο «Χίλτον» μένουν ερμητικά κλειστά, αναδίνεται μολαταύτα η αποφορά νέων επώδυνων βαρών για το πόπολο, ενώ τα πολύκροτα αντισταθμιστικά του μονότονου παραμυθιού φαίνεται να τα καταβροχθίζει σιωπηρά ο μοχθηρός δράκος. Πολιτικό προσφυγάκι απ’ τη Σμύρνη ο φίλος μου ο Χασάν, νοίκιασε περί τα μέσα του ’90 το παλιό πλυσταριό νεοκλασικού στην οδό Βουλγαροκτόνου.

Το πάμφθηνο παλατάκι διέθετε εξωτερική τουαλέτα και ανεμπόδιστη θέα στον Στρέφη. Ανοιξε διάπλατα θύρες και παραθύρια να απαλλαγεί απ’ την κλεισούρα, το ’βαψε, το σουλούπωσε κι ήταν έτοιμος να εγκατασταθεί. Εις μάτην σφουγγάριζε και ξανασφουγγάριζε τα πλακάκια στο δάπεδο. Λεκέδες δεκαετιών είχαν γίνει ένα μαζί τους. Κατέφυγε λοιπόν στο χρωματοπωλείο της γωνίας. Μιλούσε απταίστως πια τα ελληνικά, με εξαρχειώτικη προφορά μάλιστα· αλλοδαπό δεν τον περνούσες με τίποτα. «Θέλω ένα οξύ, να καθαρίσω το πτώμα» ζήτησε με αφοπλιστική φυσικότητα.

Αγριεύτηκε ο μαγαζάτορας, ήταν φρέσκο το συμβάν με πρωταγωνιστή τον Ματθαίο Μονσελά, σηκώθηκε κάγκελο η τρίχα του. «Ποιο πτώμα;» έκανε άλαλος. «Το πτώμα στο σπίτι» αποκρίθηκε ανύποπτος ο μυστηριώδης πελάτης. Επιστρατεύτηκε ο διπλανός ψιλικατζής. Κάτι ψυλλιάστηκε. «Μπορείς να μου δείξεις το πτώμα;» ρώτησε με τα πολλά. «Ορίστε το πτώμα» έλυσε τον γρίφο ο Χασάν, τείνοντας την παλάμη προς το πά-τω-μα. Γέλασαν με την ψυχή τους. Δεκάδες φιάλες άκουα φόρτε ελαχίστως βελτίωσαν την κατάσταση. Οσο κι αν ανοιγοκλείνουν τα πορτοπαράθυρα σε Μαξίμου, Μοσχάτο και «Χίλτον», όσο κι αν διαπληκτίζονται τάχα μου οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι εθνοσωτήρες μας, το πτώμα στο πάτωμα, εν προκειμένω η ίδια η κοινωνία, δεν προβλέπεται να καθαρίσει με τα φθαρμένα υλικά που χρησιμοποιούν.