Το γένι του Διογένη

Αρίστων ήταν το όνομα του πατέρα του - τι άλλο θα ’ταν! Οσο για τη μάνα, από τη γενιά του Σόλωνα του νομοθέτη προερχόταν, ενώ θείος του ήταν ένας από τους τριάντα τυράννους. Με δυο λόγια, μπροστά του κάτι τυπάκια σαν τον Μητσοτάρχα, που μας τα ’χουν κάνει ζέπελιν με το σόι τους, δεν πιάνουν μία. Το πολύ πολύ να βρει το ανίψι την Πολιτεία του, που την έψαχνε σαν τον είχε κάνει δημαρχέσσο η μάνα του, αλλά δεν του επέτρεψε να ξαναβγεί ο θειός του (έριξε σύρμα στους δικούς του να μην τον ψηφίσουν, γιατί έτσι κάνουν αυτοί οι απαυτοί στο βασίλειο της Δανιμαρκίας).

Πάντως ο Πλάτωνας το τιμούσε το σόι του. Ηταν πραγματικός αριστοκράτης, όχι πρωθυπουργίσκος μιζα-νπλί. Είχε και αδέρφια περιωπής: όχι Ντόρα και Αλεξία, αλλά Αδείμαντο και Γλαύκωνα σού λέει! Καλά παιδιά. Οσο για τον ανιψιό του, αυτός πια τον διαδέχτηκε στη διεύθυνση της σχολής του, δεν άναβε απλά τα λαμπάκια του Συντάγματος.

Πάμε στον άλλο τώρα. Ονομα πατρός: Ικεσίας. Πες μου εσύ τώρα: τι γιο θα βγάλει κάποιος που τον λένε Αρίστωνα και τι ένας που τον λένε Ικεσία; Κουκιά μετρημένα... Διογένη γιο έβγαλε ο Ικεσίας, που τραπεζίτης στη Σινώπη ήταν και μαζί με τον εν λόγω, για παραχάραξη νομίσματος κατηγορήθηκαν και εξορίστηκαν. Ο Διογένης στην Αθήνα αναγκάστηκε να έρθει και τον Αντισθένη συνάντησε. Κάτι... κυνικά φιλοσοφήματα έλεγε ο δάσκαλος και πολύ τού άρεσαν του Διογένη, καθότι ταίριαζαν ταμάμ στον τυχοδιωκτισμό του. «Η αρετή είναι ζήτημα πράξεων και όχι λόγων» έλεγε ο Αντισθένης και, πιστέψτε με, ο Διογένης ήταν άνθρωπος των πράξεων. Επίσης πίστευε στη λιτή ζωή και την αυτάρκεια. Ενα πιθάρι κι όξω απ’ την πόρτα!

Ο Πλάτωνας από την άλλη την ήθελε τη βολή του. Η μάνα του, αριστοκράτισσα ούσα, εκτός από το πατρικό της στο Ψυχικό (το Παλαιό φυσικά), είχε κι ένα εξοχικό στην Κηφισιά. Υπέροχα νερά είχε η Κηφισιά κι έκτακτο κλίμα. Εκεί λοιπόν, στο εξοχικό του, έκανε γεύματα ξακουστά ο Πλάτωνας και τον Διογένη να καλέσει αποφάσισε, γιατί πολύ τον είχε πρήξει με τη λιτότητα και κάπου άντε γιατί α! Αποδέχθηκε ευχάριστα την πρόσκληση ο Διογένης. Τού άρεσε πολύ να πειράζει τον Πλάτωνα. Πίστευε βλέπεις πως ο Αντισθένης ήταν η συνέχεια του Σωκράτη και όχι ο αστός φιλόσοφος. Για χρόνια το φύσαγε και δεν κρύωνε ο Πλάτων σαν βγήκε και τον άνθρωπο όρισε ως «ένα «ζώον με δύο πόδια και χωρίς φτερά», για να βρει μια μέρα μπροστά του στην Αγορά τον Διογένη, που μόλις είχε κλέψει έναν κόκορα, τον μάδησε, τού τον παρουσίασε και του είπε: «Ιδού! Βρήκα τον άνθρωπό σου!». Μήνες έκανε να ξαναφάει πουλερικό ο Πλάτων...

Τώρα, όμως, είχε έρθει η ώρα να πάρει το αίμα του πίσω. Κάλεσε τον Διογένη για δείπνο, χειμώνα καιρό. Ξυπόλυτος και πένης όπως ήταν, ήξερε πως θα ήταν αδύνατον να φτάσει στην Κηφισιά. Ελα, όμως, που ο Διογένης ξεκίνησε να περπατάει από την προηγούμενη και σαν έφτασε στη βίλα, γέμισε λάσπες με τα λασποπόδαρά του έπιπλα και σαλόνια και χαλιά και πατώματα: «Πατάω πάνω στις φιλοσοφίες σου κι αφήνω το σημάδι μου» φώναξε στον Πλάτωνα, που απ’ το γένι να τον πιάσει ήθελε, αλλά ένεκα που η μάνα του τον είχε μάθει τρόπους. Και η ιστορία έμεινε στην Ιστορία ως «το γένι του Διογένη και το πάτωμα του Πλάτωνα».

Δεν είναι να καλείς στο σπίτι σου ανθρώπους που μπορούν να το διαλύσουν. Ειδικά αν όσοι μπαίνουν δεν είναι καν ξυπόλυτοι, αλλά φορούν πανάκριβα παπούτσια. Αυτοί να σ' το βρομίσουν δεν μπορούν, μπορούν όμως να σ' το αγοράσουν. Τι λες κι εσύ Στέφανε/Κυριάκο/Αννούλα;