Το νυστέρι και η βαριοπούλα

Δεν (μας) μπήκε καλά η καινούργια δεκαετία. Για τον (φανταστικό και άυλο ακόμη, πλην εξαιρετικά επικίνδυνο) EastMed και τους αν-άγωγους εμπνευστές του αρχίνισα να γράφω σήμερα, αλλά στο καπάκι ήρθε χαράματα Παρασκευής ο... «commander-in-chief» του Χάους, ο Τραμπ, και μας τίναξε όλους στον αέρα, μαζί με τον Πέρση υποστράτηγο.

Είναι μια καραμπινάτη κρατική δολοφονία, μια εξόφθαλμη πρόκληση που θυμίζει ερασιτέχνη σκακιστή. Ο οποίος, επειδή χάνει την παρτίδα, ανατρέπει βίαια τη σκακιέρα και χαστουκίζει τον αντίπαλο - τόσο ακατανόητη και εν τέλει πρωτόγονη μοιάζει αυτή η ξεκάθαρη πολεμική ενέργεια των Αμερικανών. Επιβεβαιώνεται η παλιά ρήση που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ πως, αυτά που οι «επιστήμονες» του ιμπεριαλισμού Εγγλέζοι έκαναν με το νυστέρι, οι μπρουτάλ Γιάνκηδες τα κάνουν με τη βαριο- πούλα. Αλλά και η αμερικανική έκφραση πως όταν είσαι σφυρί βλέπεις όλο τον κόσμο σαν καρφιά! Κι όταν είσαι ιμπέριουμ, νέα Ρώμη, ο κόσμος χωρίζεται σε κράτη - πελατάκια και υπηκόους λαούς, από τη μια, και σε «τρομοκράτες» από την άλλη!

Γιατί το έκανε αυτό ο Τραμπ; Στο αιώνιο ανακριτικό ερώτημα Cui bono, ποιος ωφελείται, δεν υπάρχει εύκολη απάντηση - φαινομενικά, κανέναν δεν συμφέρει ένας ανοιχτός πόλεμος με το Ιράν: άλλο η ντε φάκτο πολιορκία, το εμπάργκο και η τεχνητή συντήρηση μιας ψυχροπολεμικής έντασης με την Τεχεράνη και άλλο μια απρόβλεπτη, δυνάμει πολυμέτωπη σύρραξη, με τα στενά του Ορμούζ κλειστά, την παγκόσμια οικονομία στα κάγκελα και χιλιάδες τρελαμένους μουσουλμάνους έτοιμους να μαρτυρήσουν για την πίστη. Είναι άλλωστε βολικό, αυτή τη στιγμή, να ρίξουμε το φταίξιμο στον «παράφρονα» Τραμπ και τα εσωτερικά πολιτικά του προβλήματα. Ομως πίσω από τη φαινομενική νέα τρέλα της υπερδύναμης, από το folie de grandeur του πλανητάρχη-κλόουν με το πορτοκαλί μαλλί, κρύβεται στην πραγματικότητα ένα μακραίωνο σύστημα ηγεμονικής ισχύος, που στην περίπτωσή μας συνδέεται άμεσα με την κλοπή του ενεργειακού πλούτου της Μεσοποταμίας.

Ενα σύστημα, που το ξεκίνησαν πριν από έναν αιώνα οι δαιμόνιοι Εγγλέζοι, τεμαχίζοντας την οθωμανική αυτοκρατορία για να χτίσουν το τεχνητό κράτος του Ιράκ ώστε να περικλείει τα φρέσκα κοιτάσματα του Κιρκούκ και της Βασόρας και το επέκτειναν τα τελευταία εβδομήντα χρόνια οι κληρονόμοι της βρετανικής αυτοκρατορίας, οι ΗΠΑ, ανατρέποντας εκλεγμένους ηγέτες σαν τον Μοσαντέκ και μπουκώνοντας με όπλα και χρήματα αγριανθρώπους σαν τον Σάχη Παχλεβί, τον Σαντάμ, τον Μπιν Λάντεν και τους σκοταδιστές Σαουδάραβες. Ενα σύστημα που ωστόσο βραχυκύκλωσε το 1979 με την ιρανική επανάσταση, το μεγάλο αγκάθι που μάταια προσπαθούν έκτοτε με κάθε μέσο να ξεριζώσουν. Τόσες εισβολές, τόσοι πύραυλοι, εκατομμύρια νεκροί από τον πόλεμο και τα εμπάργκο, κι όμως το Ιράν αντέχει, δυναμώνει, εξαπλώνει την επιρροή του στις ρωγμές του αυτοκρατορικού συστήματος στη Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη...

Μπορεί λοιπόν να μη γουστάρουμε εδώ, στην εγγύς Δύση, τους Ιρανούς μουλάδες και να προτιμάμε να κάνουμε μπίζνες με... «κοσμικούς» χουνταίους σαν τον αλ-Σίσι και τον Χάφταρ ή με γνήσιους απαρτχάιντ δημοκράτες σαν τον Νετανιάχου, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι το πολιτικό Ισλάμ –ήδη από την εποχή της ορίτζιναλ εξέγερσης του Μάχντι κατά των Βρετανών στο σημερινό Σουδάν– είναι η απελπισμένη απάντηση των καταπιεσμένων στις ξένες μπότες των απίστων. Καλό είναι επίσης να μην ξεχνάμε ότι ο περσικός λαός, που αυτές τις μέρες και πάλι δαιμονοποιείται συλλήβδην στο πλαίσιο της πολεμικής προπαγάνδας των ΜΜΕ, είναι στην πραγματικότητα ένας από τους πιο ιστορικούς και πολιτισμένους στον κόσμο: η επιστροφή του σε πιο σκληροπυρηνικές, μεσαιωνικές μορφές του Ισλάμ είναι ένα ιστορικό και πολιτιστικό παράδοξο, που ωστόσο αποτελεί άμεση (αν όχι νομοτελειακή) απόρροια των συνεχών ξένων επεμβάσεων στην περιοχή.

Συμπέρασμα; Δεν είναι ο Τραμπ η παραφωνία, αλλά ο Ομπάμα. Που, ενώ υπηρέτησε πιστά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό σε όλα τα μέτωπα, ενώ έβαλε συνειδητά φωτιά στη Συρία, τη Λιβύη, την Ουκρανία και την Υεμένη, πήγε ο άφρων το 2015 και υπέγραψε συνθήκη για άρση του εμπάργκο ενάντια στους «τρομοκράτες» της Τεχεράνης σε συνεννόηση –άκουσον άκουσον- με τους Ρώσους και τους Ευρωπαίους. Αποκλιμακώνοντας έτσι, για μια φευγαλέα ιστορική στιγμή, δεκαετίες συσσωρευμένης έντασης και αναγνωρίζοντας παράλληλα το γεγονός πως οι κυρώσεις από μόνες τους δεν αρκούν για τη... συμμόρφωση των ατάκτων λαών του «άξονα του κακού», σε αντίθεση με τα δολάρια και τις μπίζνες, που με τον καιρό ανοίγουν πόρτες. Ηταν, με όρους αυτοκρατορικής λογικής, ένα φάουλ, μια αντινομία. Και η βίαιη μεταστροφή από τον Τραμπ, με τη μονομερή αποχώρηση από την πυρηνική συμφωνία, το νέο εμπάργκο, την αποστολή πρόσθετων αεροπλανοφόρων και βαρέων βομβαρδιστικών αεροσκαφών στην περιοχή, και τώρα με την εν ψυχρώ δολοφονία ενός Πέρση εθνικού ήρωα, κρύβει πίσω της τη λυσσασμένη αντίδραση του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού και ενεργειακού «βαθέος κράτους».

Δείτε το Ιράκ, έπειτα από δεκαεφτά χρόνια ντε φάκτο αμερικανικής κατοχής- μια διαρκής τραγωδία! Η Αμερική περισσότερο παρά ποτέ μοιάζει με γίγαντα - μπέμπη που σπάει τα παιχνίδια του. Και που, αφού τα κάνει λίμπα σε μια χώρα ή μια ολόκληρη περιοχή, από την Ινδοκίνα ώς τη Μεσοποταμία και τη Λατινική Αμερική, σκοτώνοντας και καταστρέφοντας επί δεκαετίες, φεύγει τρέχοντας για την επόμενη «σταυροφορία», αδιαφορώντας για τα ερείπια που αφήνει πίσω της!

Ξέρετε όμως ποιο είναι το χειρότερο; Στοιχηματίζω ότι και η γερακίνα Χίλαρι τα ίδια θα έκανε!