«Η αναπηρία της μη ντροπής»

⌦ Κάποια πράγματα δεν είναι για πολλά πολλά, έτσι τουλάχιστον θες να πιστεύεις, καθώς, πάλι θες να πιστεύεις, είναι τόσο κραυγαλέα, που αυτοσχολιάζονται. Παραταύτα δεν είναι και να τ’ αφήσεις να περάσουν απαρατήρητα… 

Ενα τέτοιο κείμενο δεν χρειάζεται καν να το διαβάσεις, δεν πρέπει να το διαβάσεις· αρκεί ο τίτλος: «Ο Π.Κ. και η αναπηρία της μη ντροπής».

Οποιο και να ’ταν το θέμα, όσα και όσο δίκαια κι αν καταμαρτυρούσε στον Παναγιώτη Κουρουμπλή, ένα μόνο θα ρωτούσα τη συντάκτρια (Ρέα Βιτάλη, Protagon.gr, 26.2.18): για ποιον τάχα άλλο ιδεολογικά αντίπαλό της, από ποιον επιτέλους χώρο (προφανώς όχι την ακροδεξιά, αφού λ.χ. είναι ένθερμη θαυμάστρια του Αδωνη), θα χρησιμοποιούσε τον όρο «αναπηρία» στο κατηγορώ της; Θα έγραφε λ.χ. για την «αναπηρία της μη ντροπής» του Κασιδιάρη ή του Λαγού; 

Αλλά όντως «μη ντροπή», αναισχυντία δηλαδή. Γιατί η λέξη «ρατσισμός» θα της πέφτει, φαντάζομαι, δύσκολη. 

«Βόταν, σύζυγε, τάλα!» 

⌦ «Βόταν, σύζυγε, τάλα!» η κωμική προσφώνηση στον Βόταν, υπότιτλος στον βαγκνερικό Χρυσό του Ρήνου, στο αχαρακτήριστο Κανάλι της Βουλής. Κι άλλο ένα μεγαλούργημα, πριν καταφύγω στο τηλεκοντρόλ: «Τι είναι αυτές οι φωνές που μας μαστίζουν;» 

Εχω ξαναγράψει για το Κανάλι της Βουλής και την ανευθυνότητα αλλά και ασχετοσύνη με την οποία το διαχειρίζονται, όποιοι το διαχειρίζονται –π.χ. για τα κραυγαλέα λάθη στα ονόματα, τις απειροελάχιστες φορές που θα καταδεχτούν να δώσουν μισό όνομα, είτε του έργου είτε των συντελεστών του. Δεν έχει νόημα να γράψω τίποτα περισσότερο, δεν καταγράφω καν, απλώς, αν μου μείνει κανένα ευτράπελο, λέω να μην το κρατάω για τον εαυτό μου, στους δύσθυμους καιρούς μας. 

Από κοντά και το Τρίτο Πρόγραμμα. Λες, τι διάολο, ποτέ τους δεν ξανάκουσαν την Οπερα της πεντάρας του Μπρεχτ και του Κουρτ Βάιλ, και βλέπουν τώρα το σιντί και μεταφράζουν κατά λέξη: «Τρεις δεκάρες όπερα» (Die Dreigroschenoper, ή ίσως απ’ το αγγλικό The Threepenny Oper;), χωρίς κανένα νόημα έτσι κι αλλιώς στα ελληνικά; 

Τι δουλειά κάνουν, αν όχι το ελάχιστο, να ξέρουν να διαβάζουν τίτλους και ονόματα, την εποχή μάλιστα του σωτήριου Γκουγκλ; Κι άκουσα έτσι πρόσφατα (2.4.18) να αποφωνεί ο παραγωγός ένα μέρος από τη Μίσα Σολέμνις του Μπετόβεν, με σολίστ, είπε, την Ελίζαμπεθ Σβάρτσκοπφ, τον «Νικόλα Τσακαρία» κ.ά.; Καλά, δεν τον ήξερε ο νεαρός, υποθέτω, τον διεθνούς φήμης συμπατριώτη μας, τον βαθύφωνο Νίκο Ζαχαρίου, που σταδιοδρόμησε με το (ημι)ψευδώνυμο Nicola Zaccaria· δεν τον υποψίασε καθόλου το όνομα; 

Αλλά μακάριοι οι ανυποψίαστοι. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ Κίρκη, ξανά μανά 

⌦ Και πάλι τι να πρωτοσημειώσεις –δεν λέω προς τι. Και τη φορά αυτή αναφέρομαι στην πολυμελή χορωδία που συγκροτείται εκ των πραγμάτων, σίγουρα ερήμην των διαφορετικής προέλευσης και παιδείας σολίστ, που το Εργο τώρα τους ενώνει. Και τα πράγματα είναι σοβαρά: η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ που σαρώνει τη χώρα. Και το Εργο σοβαρότερο: η αντίσταση στη λαίλαπα. 

Και μπροστά στο Εργο, στα κομμάτια κι ο πολιτικός λόγος –εδώ είναι που ξαναμιλούσα για τον ΣΥΡΙΖΑ Κίρκη που μεταμορφώνει τους ανθρώπους. Οι οποίοι, από διαφορετικούς πλανήτες συχνά, μιλούν πια μία κοινή γλώσσα, ξέρουν μία τακτική, το ξεκατίνιασμα. 

«Κυρά Τασία» ο Στέφανος Χίος; «Κυρά Τασία» π.χ. και ο Β. Αγγελικόπουλος! «Τασούλα» ο άλλος, «γιαγιάκα Τασία» ο παράλλος (ποτέ με το επίθετο, εννοείται, διόλου τυχαία). 

Για «το ζεύγος Τασία-Δρίτσας» ξαναδιάβαζα, όπου «κάνουμε χάζι τα παλαιοημερολογίτικα νιαουρίσματα του μεν [...] και διασκεδάζουμε με τη Δεσποινοστυλιανοπουλική αναίδεια της “πλύντριας-προέδρου” Τασίας». (Το «πλύντρια», θα σας πει ο συντάκτης, αναφέρεται στο ξέπλυμα του Καμμένου· κι ας θυμίζει, όλως συμπτωματικά, την «πλύστρα»!) 

Κι ένα παλιότερο, τέσσερις σε ένα, με τέταρτη τη Σία Αναγνωστοπούλου και κυρίως το μαλλί της: «Ιδρωσε το αφτί παντός τσιπροειδούς υπουργού Παιδείας –μπαλταδοφιληγαβρόγληδων και Σίας κι αράξαμε –που το δικό της αφτί είναι και υποκάτω ουχί ευδιατρήτου αφάνας». 

Δεν έτυχε να δω· τον Αδωνη π.χ. πώς τον χαρακτηρίζουν, ή τον Βορίδη; Αλλά δεν θα ’ναι ο Αδωνης ή ο Βορίδης πιο επικίνδυνοι από τον ΣΥΡΙΖΑ· τον Μιχαλολιάκο μήπως; τον Παππά; τον Λαγό; Αλλά δεν θα ’ναι κι η Χρυσή Αυγή πιο επικίνδυνη από τον ΣΥΡΙΖΑ! 

Ουχί ευδιακρίτου ήθους, θα έλεγα.