Kαθώς βαδίζουμε διαδηλώνοντας μέσα στην ομορφιά της μέρας / Ενα εκατομμύριο σκοτεινές κουζίνες, χίλια γκρίζα εργοστάσια / Aγγίζoυμε όλη τη λαμπράδα που απελευθέρωσε ένας ξαφνικός ήλιος / Γιατί ο λαός μάς ακούει να τραγουδάμε: «Ψωμί και τριαντάφυλλα! Ψωμί και τριαντάφυλλα»
Κάθε αγώνας έχει την ομορφιά και την οδύνη του. Ισως γιατί κανένας αγώνας δεν είναι ποτέ αρκετός για ν' απαντήσει σε μια πολυσχιδή πραγματικότητα. Εξ ου κι οι αντιφάσεις στην κοινωνική δράση και στην προσωπική συμπεριφορά καθώς πραγματώνουμε διαφορετικούς ρόλους κι έχουμε επενδύσει διαφορετικά στον καθέναν.
Το κίνημα που το θύμισε αυτό γονιμοποιώντας όλα τ' άλλα μ' εκείνη την εμβληματική κατακλείδα –«το προσωπικό είναι και πολιτικό»– το φεμινιστικό τιμά αύριο μία από τις κορυφαίες ημερομηνίες του: την Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στη Βία κατά των Γυναικών.
Η ίδια η επιλογή της ημερομηνίας είναι βαθιά πολιτική, αφού συνδέεται με την άγρια δολοφονία των αδελφών Μιραμπάλ, ακτιβιστριών εναντίον της δικτατορίας, στη Δομινικανή Δημοκρατία τη χρονιά-ορόσημο του 1960.
Τον καιρό της επίπλαστης ευμάρειας, υπήρξε μια παραφιλολογία δυτικοκεντρικού τύπου, που τολμούσε να αγνοήσει τα στοιχεία για την ευρύτητα και τη βαρβαρότητα του φαινομένου (οι παγκόσμιοι φορείς επισημαίνουν ότι η βία κατά των γυναικών στοιχίζει περισσότερους θανάτους γυναικών από όσους ο πόλεμος, η ελονοσία που θερίζει στον Γ΄ Κόσμο, ο καρκίνος και τα τροχαία μαζί!!!) και να μεταβάλει τη μνήμη του αγώνα που έπρεπε και πρέπει να δοθεί σε καταναλωτική φιέστα.
Ομως, όσο κι αν στις διαπροσωπικές σχέσεις οι ρόλοι θύτη και θύματος μεταξύ άνδρα και γυναίκας μπορούν και να μεταλλάσσονται, καμιά (υπαρκτή και σεβαστή κατά τα άλλα) περιπτωσιολογία δεν μπορεί ν' αναιρέσει τη «μεγάλη εικόνα» και τη θεμελιώδη αλήθεια της ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο καπιταλιστικός αλλά και πατριαρχικός και ότι η βία δεν είναι μόνο ταξική αλλά και έμφυλη.
Σήμερα οι γυναίκες και τα κορίτσια αποτελούν το 55% των κατά προσέγγιση 20,9 εκατομμυρίων θυμάτων της αναγκαστικής δουλείας και το 98% των 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων που εξωθούνται στη σεξουαλική εκμετάλλευση. Στις ΗΠΑ το 83% των κοριτσιών ηλικίας μεταξύ 12 και 16 ετών έχει υποστεί κάποιας μορφής σεξουαλική παρενόχληση στα δημόσια σχολεία.
Το 40%-50% των γυναικών στις χώρες της Ε.Ε. έχει υποστεί διάφορες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας. Ακόμη, υπολογίζεται πως πάνω από 64 εκατομμύρια κορίτσια σε όλο τον κόσμο είναι παιδιά-νύφες – ενώ 140 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια στον κόσμο έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων.
Οσο για το προφίλ των δραστών, περισσότεροι από τους μισούς είναι δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ μόλις 1 στους 10 είναι άνεργοι, κάτι που καταρρίπτει διάφορους βολικούς (απολίτικους από τη μια και υπερ-ιδεολογικοποιημένους από την άλλη) μύθους περί εγκλήματος των «αμόρφωτων φτωχών».
Ισως γι' αυτό οι γυναίκες στον αγώνα τους έβαλαν βαθιά το ζήτημα της συμπεριφοράς και του πολιτισμού της καθημερινότητας, έτσι ώστε να σπάει το συμπαγές κέλυφος των κυρίαρχων ρητορικών κάθε χώρου, που άφηναν συχνά την εμπειρία των ανίσχυρων και των ανώνυμων απέξω.
Ηταν άλλωστε οι εργάτριες του Σικάγο, διπλά εκμεταλλευόμενες ως τάξη κι ως φύλο, που ξεσηκώθηκαν θυμίζοντας τον Βυρωνικό στίχο πως η ελπίδα θα έρθει απ' τους απελπισμένους, που καθιέρωσαν με το αίμα τους την 1η Μάη, παγκόσμια ημέρα του εργατικού κινήματος τραγουδώντας για ψωμί και τριαντάφυλλα.
Για τις άμεσες ανάγκες και για την ανάγκη των ηθικών/πολιτιστικών αξιών. Γιατί τι είδους ανθρωπότητα είναι αυτή που ανέχεται το μισό του πληθυσμού της να κακοποιείται; Τι είδους ανθρωπότητα είναι αυτή που αντέχει να μη χρησιμοποιεί προς όφελός της τα προσόντα του μισού της πληθυσμού;
Κι αυτό το τραγούδι, το «Bread and Roses» («Ενα εκατομμύριο σκοτεινές κουζίνες, χίλια γκρίζα εργοστάσια»), συνδεδεμένο με μια από τις κορυφαίες στιγμές του γυναικείου εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, τον ηρωικό αγώνα των κλωστοϋφαντουργών στο Λόρενς, θυμίζει κάτι που αφορά κάθε άνθρωπο, γυναίκα και άνδρα, μαύρο και λευκό, ανάπηρο και αρτιμελή, ομοφυλόφιλο και ετεροφυλόφιλο, δεξιό κι αριστερό.
Κάθε πλάσμα που θέλει να εξελιχθεί και ν' αντιμετωπίσει τις προσωπικές ή συλλογικές πληγές του, νιώθοντας πως τα φτερά του Ικαρου ήταν και δικά του και πως κάθε ερώτηση, κάθε δυσκολία, αφορά και την προσωπική του συνείδηση κι ευθύνη: πως το προσωπικό είναι πολιτικό.
Αλλά το πολύ προσωπικό, αναζητώντας και ψωμί και τριαντάφυλλα, γίνεται τέχνη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας