Τον νου μας

Οδηγώ τις προάλλες σε επαρχιακό δρόμο με πολλές κλειστές στροφές και στενό οδόστρωμα· ίσα που χωρούνε να περάσουν δυο αυτοκίνητα κινούμενα σε αντίθετη κατεύθυνση.

Πίσω μου ένας απ’ αυτούς τους επικίνδυνα ενοχλητικούς που σου κολλάνε στο μισό μέτρο μαρσάροντας με θράσος και αναβοσβήνοντας ενίοτε τα φώτα για να παραμερίσεις, λες κι είσαι ιταμό εμπόδιο στο ένδοξό τους διάβα, κάνει συνεχόμενα αριστερά «ανοίγματα» για να προσπεράσει με φόρα στην παραμικρή υποψία ευθείας και δίχως καθόλου ορατότητα.

Αίφνης, ξεπροβάλλει μπροστά ένα ίσιωμα στον δρόμο κι ο από πίσω μπαίνει αμέσως στο αντίθετο ρεύμα με ενθουσιασμό και ανακούφιση· θα απαλλαγεί, επιτέλους, από εμένα τον παρείσακτο που του κόβω την επιτάχυνση στη φανταστική του πίστα.

Μόλις έχει αρχίσει ο μπροστινός του προφυλακτήρας να με προσπερνά και διακρίνεται μπροστά, καταμεσής του δρόμου, μηχανή μεγάλου κυβισμού, στο ίδιο ρεύμα με εμάς, με το κόκκινο πίσω φανάρι αναμμένο, ένδειξη πως πατάει φρένο. Σκιάζομαι μ’ έναν δικυκλιστή μπροστά μου να φρενάρει κι έναν παράφρονα, ταυτόχρονα, να με προσπερνά· το δεξί μου πόδι χαϊδεύει το φρένο και η αδρεναλίνη ανεβαίνει.

Νιώθω να πλησιάζουμε στη μηχανή αφύσικα γοργά, ώσπου συνειδητοποιώ τον λόγο· είναι σταματημένη, ακίνητη, μέσα στον δρόμο, δίχως καμία ένδειξη (φλας, αλάρμ), γι’ αυτό! Καβάλα επάνω της ένα ζευγάρι νεαρό, και η κοπέλα πίσω, μαγεμένη από τη θέα των βουνών την ώρα του ηλιοβασιλέματος, τραβάει με το κινητό φωτογραφίες, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω της εκείνη τη στιγμή.

«Αραγε πόσο γρήγορα να κατεβάζει θάνατο ετούτο το smart phone;» αναρωτιέμαι. Ασύλληπτο ετούτο που συμβαίνει, αλλά δεν έχω άλλο χρόνο να το φιλοσοφήσω τώρα.

Βρίσκομαι πια στα εκατό μέτρα απόσταση από τη σταματημένη μηχανή και δεν μπορώ να μπω απότομα αριστερά γιατί την ίδια ώρα ο επίδοξος Σουμάχερ πίσω μου εξακολουθεί να αποπειράται την προσπέραση.

Αν συνεχίσω ευθεία, ακόμα κι αν φρενάρω τέρμα, σίγουρα θα χτυπήσω το νεαρό ζευγάρι· αν μπω αριστερά, υπάρχει κίνδυνος είτε να πέσει επάνω μου το όχημα που με περνά είτε να βγει εκτός πορείας.

Αποφασίζω να βγάλω φλας αριστερά, να προειδοποιήσω τουλάχιστον τον από πίσω για την πρόθεση· άλλωστε αμφιβάλλω αν στη θέση που βρίσκεται αλλά και στην ψυχολογική κατάσταση με την οποία φαίνεται να οδηγεί έχει εντοπίσει τη σταματημένη μηχανή.

Να προλάβει να αντιδράσει ο ερωτευμένος μπροστά μου με το… ρομαντικό του ταίρι, ούτε λόγος. Στην τελική, καλύτερα μια σύγκρουση με αυτοκίνητο πλαγιομετωπικά παρά με μηχανή μεγάλου κυβισμού στο δόξα πατρί.

Ευτυχώς την τελευταία ώρα ο… πιλότος από πίσω αντιλαμβάνεται την έκταση του διαφαινόμενου περιστατικού, αφήνει χώρο να ελιχθώ με μια αδέξια μανούβρα και αποφεύγουμε τα πολύ χειρότερα.

Αν έτρεχα με είκοσι χιλιόμετρα την ώρα παραπάνω, σήμερα στην εφημερίδα που κρατάτε θα είχε άλλα μου νέα.

Μακάρι το παραπάνω περιστατικό να είχε γραφτεί «συγγραφική αδεία», όπως κάποια άλλα. Δυστυχώς συνέβη με όλες τις λεπτομέρειες, δείγμα πως το κακό δεν θέλει πολύ να συμβεί· αρκεί μια απλή συνωμοσία επιπολαιότητας, χαλάρωσης και ανθρώπινης βλακείας.

Καθημερινά πράγματα, δηλαδή. Κι όσο για την παρότρυνση να οδηγούμε προσεκτικά γιατί μας περιμένουν όλους μας άνθρωποι αγαπημένοι, αν και πάντοτε επίκαιρη, κατάντησε να φαντάζει πια παρωχημένη και παλιομοδίτικη, σαν ξέπνοη καλημέρα.

Παρ' όλα αυτά, τον νου μας.