Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, πάνω σ’ ένα δέντρο το περνά το καλοκαίρι του ο κυρ Γιάννης. Τέτοιες μέρες του Ιούνη είναι που τελειώνουνε τα βερίκοκα κι αρχινούνε τ’ απίδια.
Μπορεί να μην έχει πολλές βερικοκιές το χωριό και τα βουνά γύρω τριγύρω, αλλά από απιδιές άλλο τίποτα, και τις γνωρίζει όλες ο κυρ Γιάννης· τα μαγιάτικα ωριμάζουνε πρώτα, οι κοντούλες μετά και τα κρυστάλλια τελευταία, τον Αύγουστο.
Κι εν τω μεταξύ ξεκινούνε κι οι μπουρνέλες και τα δαμάσκηνα· πιο όψιμα, στο φευγιό του θέρους, ωριμάζουνε τα σύκα και τα καρύδια.
Πιάνει κάθε πρωί τα μονοπάτια ο κυρ Γιάννης, πριν να βγει ψηλά ο ήλιος και καψώσει πολύ τη γης, σκαρφαλώνει στα δεντράκια και γεμίζει τη βούργια του με φρούτα, ολόφρεσκα και δροσερά. Ισαμε να γυρίσει σπίτι έχει φάει κάμποσα στον δρόμο, πάντοτε όμως φτάνουνε ποσότητες γενναίες για τα παιδόγγονά του, ικανές για να φιλευτούνε κι οι γειτόνοι.
Από μικρός τ’ αγάπησε τα δέντρα, σαν ακλουθούσε τη συγχωρεμένη τη μάνα του, που ήτανε άσος στο σκαρφάλωμα κι αυτός τη χάζευε από κάτω, κάνοντας τάχα πως τη συντράμει. Κι έτσι έμαθε να σκαρφαλώνει, πρώτα στα πιο καλόβολα όπως οι απιδιές, μα έπειτα και στα πιο γλιστερά και επικίνδυνα, όπως οι καρυδιές και οι συκιές, που άμα δεν είσαι γνώστης γκρεμοτσακίζεσαι στο άψε σβήσε.
Κι όταν έφυγε για τη μεγάλη πολιτεία, να βρει δουλειά και να φτιάξει οικογένεια, επέλεξε να ζει στις παρυφές της και χαρτογράφησε κι εκεί δέντρα και μονοπάτια· ποτέ δεν λείψανε απ’ το σπίτι του τα φρέσκα φρούτα, μαζεμένα με τα δυο του χέρια από δέντρα ανόθευτα.
Συνταξιούχος τώρα, σε κάθε ευκαιρία γυρίζει στο χωριό και τρυγά της φύσης τους αγνούς καρπούς. Κάποτε, στα μικράτα του, αλίμονό του κι άπλωνε χέρι σε ξένο δέντρο, καβγάς ολόκληρος γινότανε άμα τον παίρνανε χαμπάρι, αν ήταν τυχερός θα γλίτωνε μονάχα με μερικές κατάρες, αλλιώς με μαγκουριές στην πλάτη.
Σήμερα ρημάζουνε αφρόντιστα, γεμάτα βάτους και ξεράδια, τα δέντρα στον γύρο του δρόμου. Σάπιο πέφτει χάμω το χρυσάφι τους να το φάνε τα ζωντανά, την ώρα που όσοι απομείνανε στο χωριό ψωνίζουνε φρούτα εισαγόμενα, γυαλιστερά και άγευστα σαν ψεύτικα απ’ τον μανάβη.
«Αν αναβλύζετε δύναμη μεγάλη σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, είναι γιατί δεν χάσατε ακόμα την επαφή σας με τη γη· μπολιάζεστε μαζί της, γίνεστε ένα, την περπατάτε και τη δουλεύετε, σας θρέφει πνευματικά και βιολογικά.
Εμείς στη βόρεια Ευρώπη την απολέσαμε αυτή τη σχέση από καιρό· γινήκαμε αστοί κι η γη μας βιομηχανοποιημένη μονοκαλλιέργεια, πέθανε ο μικρός ο κλήρος και ζούμε παρά φύσιν. Μην τη χαρίσετε τη γη σας, μην τους αφήσετε να βάλουν χέρι, κι εσείς οι ίδιοι θα χαθείτε, θα γίνετε όπως εμείς», με συγκλονίζει με τα λόγια της μια φίλη απ’ τον Βορρά που συναναστράφηκα πρόσφατα.
Κι αμέσως θυμούμαι τον πατέρα μου, τον κυρ Γιάννη, με τα δέντρα και τα μονοπάτια του, και τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι που έχουνε βαθιές ρίζες, προορισμό και πατρίδα, σκέφτηκα. Οπως ακριβώς και τα δέντρα τους. Πρέπει να ψάξω να βρω κι εγώ τα δικά μου, τα δέντρα της γενιάς μου. Δίχως αυτά, φοβούμαι πως «δεν ξέρω πού γεννήθηκα, θυμίστε μου πού πάω, ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω», που λέει κι ο Θανάσης ο Παπακωνσταντίνου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας