Παγωτό με γεύση χρόνου

Η Image Gallery και οι εκδόσεις Tόπος σάς προσκαλούν στην έκθεση φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη «Το βλέμμα της αιωνιότητας». Από 22 έως 31 Ιανουαρίου 2016 στη Λεωφόρο Αμαλίας 36, στο Σύνταγμα (Τρίτη έως Παρασκευή 11.00-20.00, Σάββατο 11.00-17.00 και Κυριακή 12.00-16.00).

«Στην έκθεση παρουσιάζονται backstage φωτογραφίες των τελευταίων ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μεταξύ των οποίων και της τελευταίας, ημιτελούς “Η άλλη θάλασσα”. Οι φωτογραφίες περιλαμβάνονται στο ομώνυμο λεύκωμα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος».

Αυτά τα λίγα στο Δελτίο Τύπου που έφτασε στα χέρια μου κι όμως ήταν τόσο πολλά για μένα. Ο Ηλίας κάνει έκθεση φωτογραφίας! Κάθε φορά που μαζεύει σε λεύκωμα τις ματιές του, από κείνο το πρώτο «Αθέατη Ελλάδα», το στόμα μου γεμίζει παγωτό˙ παγωτό βανίλια. Ασπρόμαυρα έρχονται όλα από το παρελθόν, ασπρόμαυροι κι εμείς, όπως οι φωτογραφίες του Ηλία.

Χρόνια πριν – πότε μαζεύτηκαν τόσο πολλά! Απίστευτο, σαράντα χρόνια από τότε που απλώς ήμασταν η παρέα της «Χαράς», ενός μικρού ζαχαροπλαστείου στο τέρμα Πατησίων που όμως τα παγωτά του ήταν αξεπέραστα. Τα τοτινά παγωτά, τα απλά –κρέμα, σοκολάτα, καϊμάκι, φιστίκι και το θεσπέσιο εκμέκ.

Δυο βήματα η περίφημη Φωκίωνος Νέγρη, αλλά αδιαφορούσαμε και για τον κόσμο της και πολύ περισσότερο για τη φήμη της. Εμείς ήμασταν η παρέα της «Χαράς». Γύρω στα είκοσι όλοι (δυο πάνω, δυο κάτω), αθλητές του βόλεϊ στο Σπόρτιγκ.

Τι πικραμένη ιστορία κι αυτό το κλειστό της οδού Ζερβού, που οι διοικήσεις του και ο κρατικός μηχανισμός ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πόσο σημαντικός χώρος άθλησης ήταν για τα νέα παιδιά και το ξεκοκάλισαν, το διέλυσαν, το… φαντασματοποίησαν.

Τότε είχε όλα τα τμήματα –μπάσκετ, βόλεϊ, πινγκ πονγκ, πάλη. Αγόρια και κορίτσια άφηναν τα αθλητικά τους παπούτσια να βγάζουν στριγκλιές πάνω στο παρκέ. Τα βλέμματα θαυμασμού -για τις επιδόσεις μας λέγαμε τότε, μα στην αλήθεια για τα νιάτα μας, για τη φρεσκάδα μας- με τρόπο μαγικό, μεταφυσικό τα ξεχωρίζαμε, και δενόταν το αίσθημα –για λίγο, για πολύ; τι σημασία είχε; Δενόταν κορδελάκι στο δέντρο των αναμνήσεών μας.

Προπόνηση και μετά παγωτό στη «Χαρά», να απλωθούν τα όμορφα κορμιά μας -όμορφα λόγω ηλικίας- στις καρέκλες και ν’ αρχίσει ο χαβαλές… Ανάμεσά μας ο Ηλίας, από τότε ευαίσθητος, με λίγα λόγια, ψαγμένος, με καθοριστικό για το γέλιο μας το πάντα καίριο σχόλιό του˙ στην παρέα μας αλλά ταυτόχρονα και μόνος, χαμένος στις δικές του ματιές.

Στο σπίτι του, κάπου εκεί στις αρχές της Ηρακλείου, στα μικρά μας πάρτι άκουσα για πρώτη φορά τους Σάιμον και Γκαρφάνκελ, μπορεί κι άλλα, αλλά εγώ αυτούς θυμάμαι… Μας πήρε ο χρόνος που όλα εντέλει τα παίρνει, χαράξαμε τις πορείες μας, απομακρυνθήκαμε, δουλειές, παιδιά…

Μαθαίναμε πότε πότε ο ένας για τους άλλους, μάθαινα για τις αναζητήσεις του Ηλία, για την επτάχρονη φυγή του στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου συλλέγοντας το υλικό του για το βιβλίο του «Ευρωπαϊκός Νότος», ήξερα ότι θαύμαζε τον Αγγελόπουλο – η πρώτη τους συνάντηση στη λίμνη Κερκίνη κι η τελευταία στο Κερατσίνι.

«Σε όλες τις φωτογραφίες του λευκώματος απλώνεται η σκόνη του χρόνου που ξέρει να τη βλέπει αυτός που ξέρει να ακούει το χορτάρι να βλασταίνει, αυτός που το βλέμμα του είναι το βλέμμα της αιωνιότητας, αυτός που μέσα του το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον γίνονται βραχνή προσευχή και μαγικός ψαλμός, γίνονται διαλεκτική».


Εχει τη γεύση των νιάτων μας αυτό το παγωτό.