Mας ακροάζονται πια οι συσκευές, τα στηθοσκόπια είναι ντεμοντέ και τα ιατρεία πόνου αλλάξανε συντεταγμένες. Οι εποχές αλλάξανε δραματικά. Οι συσκευές ξέρουν καλά πού θα μας βρουν και οι άνθρωποι χανόμαστε με μαεστρία και συντονισμένη λειτουργία αθόρυβου. «Η ιστορία σας έληξε» καταγράφει ο θυμόσοφος αλγόριθμος και μια στεντόρεια ολολυγή φιμώνεται σε χρόνο-ρεκόρ γιατί δεν πρέπει να προδώσουμε αυτά που μασουλάμε τόσα χρόνια στο σαλονάκι του ψυχολόγου. Το φθινόπωρο, εξάλλου, προσφέρει ένα σωρό από «θεμιτές» δικαιολογίες. Τα πρωτοβρόχια, τα πρώτα κρύα, οι πρώτες αρνήσεις στις εξόδους, οι δεύτερες αρνήσεις στις εισόδους.
Εβαλε κρύο. Μικροί-μεγάλοι μ’ ένα φούτερ αγκαλιά. Αυτή η αναλγητική παραίσθηση δυαδικότητας είναι λιγότερο επώδυνη, θριαμβολογούν στα δροσερά τους αποφευκτήρια οι ειδικοί και σημειώνουν οι περιαστικοί διαβάτες σαν εμένα στα τσαλακωμένα απ’ τις πολλές διαπιστώσεις χαρτιά τους. Παλιότερα, ίσως και να κορόιδευα την εσπευσμένη ανάγκη των ανθρώπων να κυκλοφορούν μ’ ένα ρούχο παραπάνω τις στιγμές που το φθινόπωρο δεν συντονιζόταν ημερολογιακά. Μεγαλώνοντας καταλήγω ότι αυτό το κομματάκι παραπάνω ύφασμα ίσως να μαρτυράει την ασυγκράτητη ανάγκη για πάσης φύσεως τρυφεράδα.
Μια μπλούζα, ένα αδιάβροχο, κάποιο μπουφάν, ένα φούτερ -πάντα μεγέθους large-, κλωστές φυτρώνουν σαν αναρριχώμενοι στον ώμο κισσοί, πλέκονται σαν δεντρογαλιές γύρω απ’ τα μήλα του Αδάμ, τρυπάνε με το βελόνι τους το στέρνο και, όταν τελειώσουν το πλέξιμο, γαντζώνονται αποκαμωμένες στις κλείδες ασφαλείας των λαιμών μας. Η κλείδα στην παραϊατρική και στο πυθαγόρειο θεώρημα της μυρωδιάς ισούται με το άθροισμα των εμβαδών των νοητών τετραγώνων που σχηματίζονται νοητά στην ξώκειλη λακκούβα που αρχίζει εκεί όπου τελειώνει το εκτεθειμένο «χολ» του λάρυγγά μας. Φυλάει σπαρταριστή τη ζεστασιά και επωάζει τη γαλήνη σε εκείνο το απόκρυφο από τους πολλούς, αλλά και φανερό στους λίγους, σημείο. Και τα ρωγμώδη κατάγματά της εξηγούνται πολύ απλά: εκεί κατακρημνίζεται ο μεγαλοϊδεατισμός του αστικού απρόσωπου όταν τα γενναία μας φούτερ σκεπάζουν τους γδυτούς μας ώμους και τρυφερεύουνε τη σάρκα που παπαγαλίζει φλύαρα και μηχανιστικά ότι ζούμε στο 2024 και πρέπει να επιβιώνουμε αρκούντως ιδιωτικά.
Δεν ισχυρίζονται τυχαία οι γιατροί πως είναι το οστό που απορροφά πρώτο τους κραδασμούς. Δεν βοούν στην τύχη οι συγγραφείς πως είναι το πιο θεριεμένο οστό που απορροφά πρώτο τις μυρωδιές. Εκεί κουρνιάζουν οι μοναξιές, εκεί υποψιθυρίζονται οι κρότοι, εκεί λυγίζουνε οι κορμοστασιές, εκεί φυλάσσονται τα μυστικά των μυστικών, εκεί φυτρώνουν τα δαγκώματα των εραστών, εκεί ριζώνουνε τα πλαγιαστά φιλιά, εκεί εφαρμόζουνε τα φωλιάσματα της στραφείσης κεφαλής, εκεί βαυκαλίζονται οι μνήμες, εκεί ξηλώνονται οι μοίρες, εκεί αναπαύονται τα αρώματα που νίκησαν στο τσακ την κληρονομική βασιλεία Lenor.
Μια ιερή εκεχειρία αναβίωσης της αποθυμιάς, μια επαναφορά της συστολής εκ του συστάδην σε μια από(ρ)θητη εποχή, μια καταγματική ιστορία του εγωισμού είναι η κλείδα. Και το φούτερ, που ακουμπάει πάνω της σφυρίζοντας το κύκνειο άσμα του κοντομάνικου στους δρόμους, μια ευγενική υπενθύμιση της συντροφιάς – βρέξει δεν βρέξει.
*Φιλόλογος-συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας