Θα πληρώσουν πάλι τα συνήθη θύματα;

Δεν γίναμε πιο σοφοί ακούγοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης που διάβασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή.

Ούτε και μάθαμε περισσότερα για τις προθέσεις της κυβέρνησης από τη «συζήτηση» που ακολούθησε, η οποία μόνο συζήτηση δεν ήταν, αφού οι αγορητές τόσο της κυβερνητικής παράταξης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης διάβαζαν προκατασκευασμένους μονολόγους. Το πιο απογοητευτικό ωστόσο ήταν τα άδεια έδρανα -μόνιμο φαινόμενο- όχι μόνο τα βουλευτικά, αλλά και τα υπουργικά.

Με αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να γίνει συζήτηση ακόμη και με την απλή έννοια του όρου, όπως προσδιορίζεται και από τα λεξικά που σημειώνουν: «Συζητώ: ερευνώ μαζί με άλλον ή άλλους τις απόψεις ζητήματος, ανταλλάσσω σκέψεις, διατυπώνω αντιρρήσεις, λογομαχώ».

Κατά τη συζήτηση στη Βουλή -και όχι μόνο την πρόσφατη- δεν έγινε συλλογική έρευνα των ζητημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, ούτε και ανταλλαγή σκέψεων, αλλά διατυπώθηκαν αντιρρήσεις τύπου προεκλογικής αντιπαράθεσης και σε ορισμένες περιπτώσεις είχαμε και λογομαχίες που δεν πρόσφεραν τίποτε ουσιαστικό παρά μόνο τηλεοπτικές εικόνες και υλικό για τις παραπολιτικές σελίδες των εφημερίδων.

Η Βουλή, που είναι το κορυφαίο όργανο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, πρέπει να λειτουργεί με τις ανοιχτές δημόσιες συνεδριάσεις της και ως σχολείο πολιτικής παιδείας για τους πολίτες.

Αυτό τον σκοπό κυρίως θα πρέπει να υπηρετεί το τηλεοπτικό κανάλι της Βουλής. Ποια Παιδεία όμως προσφέρεται με τους μονόλογους και τα άδεια έδρανα;

Θα πρέπει λοιπόν στη συνταγματική αναθεώρηση να προβλεφθεί και η διατύπωση αυστηρών διατάξεων για τη λειτουργία της Βουλής και την υποχρεωτική παρουσία των βουλευτών στις συνεδριάσεις της.

Προδικτατορικά η Βουλή ήταν ζωντανή και λειτουργούσε και ως σχολείο πολιτικής παιδείας με διδάσκοντες κορυφαίους ρήτορες, όπως ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Παναγής Παπαληγούρας, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Νικόλαος Μπακόπουλος και πολλοί άλλοι απ' όλες τις πολιτικές παρατάξεις.

Κανείς τους δεν διάβαζε από χειρόγραφο, αλλά αγόρευε από στήθους.

Οταν ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964 διάβαζε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, κάποια στιγμή εκνευρίστηκε όταν μπέρδεψε τις σελίδες που είχε μπροστά του και είπε: «η δουλεία του χειρογράφου».

Προετοίμαζε βεβαίως ο Γεώργιος Παπανδρέου τους λόγους του, ποτέ όμως δεν τους διάβαζε, αλλά μιλούσε ελεύθερα, αυτοσχεδίαζε και γι' αυτό επικοινωνούσε με το πλήθος των μεγάλων προεκλογικών συγκεντρώσεων.

Η συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων δεν πρέπει να είναι τυπική, αλλά να παρέχεται ενημέρωση για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, να περιγράφονται τα συγκεκριμένα μέτρα που έχει μελετήσει και προπαντός να διατυπώσει με στοιχεία τις λύσεις που θα εφαρμόσει σε καίρια ζητήματα απαντώντας έτσι σε ερωτήματα του λαού.

Αναπάντητα έμειναν τα ερωτήματα:

● Ποιοι και με ποιες νέες θυσίες θα πληρώσουν την αναδιάρθρωση του χρέους, για την οποία το Μνημόνιο προβλέπει σκληρά μέτρα;

● Θα δοθεί λύση στο Ασφαλιστικό για την ανακούφιση των εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων συνταξιούχων ή θα συνεχιστούν οι άγριες περικοπές στις συντάξεις, που είναι η εύκολη λύση;

● Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνει τελικά χωρίς «κούρεμα» των καταθέσεων και πότε επιτέλους θα καταργηθούν τα capital controls;

Είναι καλές οι εξαγγελίες με «ορίζοντα τετραετίας», αλλά αν δεν γίνουν συγκεκριμένες, θα μείνουν μόνο στα αόριστα λόγια, όπως έμειναν και πολλές προεκλογικές υποσχέσεις.

Ανοιχτά λοιπόν για αντιμετώπιση με συγκεκριμένες κυβερνητικές δεσμεύσεις μένουν:

◼ Τα θέματα κοινωνικής πρόνοιας, που έγιναν οξύτατα με την ανθρωπιστική κρίση.

◼ Η αναμόρφωση του κατάφωρα άδικου φορολογικού συστήματος και η δρομολόγηση συγκεκριμένων μέτρων για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της φοροαποφυγής, όπως και της εισφοροδιαφυγής με τη «μαύρη» εργασία.

◼ Η αξιοποίηση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων (ΕΣΠΑ κ.ά.), για να μειωθεί η ανεργία.

◼ Η χρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

◼ Η εκμετάλλευση της κρατικής περιουσίας με συγκεκριμένα προγράμματα και με ιδιωτικοποιήσεις για την προσέλκυση επενδύσεων.

◼ Το μέγα πρόβλημα της εξυγίανσης του κράτους για να υπηρετεί και όχι να καταδυναστεύει τον πολίτη.

Ποιες λύσεις μπορεί να δοθούν χωρίς περικοπές παροχών και νέες φορολογικές επιβαρύνσεις; Οι συντάκτες του Μνημονίου ενδιαφέρθηκαν για την «ευημερία» των αριθμών αδιαφορώντας αν «πάσχουν» οι άνθρωποι.

Ενεργώντας τεχνοκρατικά πέρασαν στο Μνημόνιο σκληρά μέτρα.

Αφησαν ωστόσο στην ελληνική κυβέρνηση περιθώρια για βελτιώσεις με «ισοδύναμα μέτρα», που θα αντικαταστήσουν τα δυσβάστακτα.

Περνάει έτσι η ευθύνη ελάφρυνσης από τους τεχνοκράτες στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία οφείλει να εφαρμόσει πολιτικές αποφάσεις περιορίζοντας τις άδικες και εξοντωτικές επιβαρύνσεις.

Για την εφαρμογή μιας πολιτικής ελάφρυνσης πρέπει να βρεθούν χρήματα, που δεν έχει η χώρα. Τη λύση θα δώσει η πολιτική φαντασία, όπως την έδωσε για την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917, χωρίς να επιβαρυνθεί οικονομικά το κράτος.

Αυτό επετεύχθη με ένα σχέδιο του Αλεξ. Παπαναστασίου, αρμόδιου υπουργού της κυβέρνησης Βενιζέλου.

Απαλλοτριώθηκε όλη η έκταση που κάηκε, δόθηκαν ομολογίες στους οικοπεδούχους ίσης αξίας με τα ακίνητά τους.

Με το νέο ρυμοτομικό σχέδιο διπλασιάστηκε ο όγκος των οικοδομών, εκποιήθηκαν με δημοπρασία τα οικόπεδα και με την υπεραξία ανοικοδομήθηκε η πόλη.

Ενα παρόμοιο σχέδιο δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί για την αξιοποίηση της κρατικής ακίνητης περιουσίας;