Μέσα στους διάφορους παραλογισμούς των ημερών είναι και η απαίτηση της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης να τοποθετηθεί σταυρός στη Ροτόντα, επειδή κάποιοι κάποτε, σε λογική παρελθόντων αιώνων, είχαν βάλει μιναρέ. Ο μιναρές είναι επιπλέον κατεστραμμένος στο ψηλότερο τμήμα του, ενώ κάποιοι τείνουν να ξεχνούν ότι πρόκειται για ρωμαϊκό μνημείο που έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Οταν λοιπόν διατυπώνεται η άποψη ότι πρέπει να μπει σταυρός πάνω σε ένα ρωμαϊκό μνημείο γίνεται σαφές ότι δεν ζει μόνο ο Πούτιν σε άλλο αιώνα, όπως λένε οι διεθνολόγοι, δηλαδή στην εποχή των σφαιρών επιρροής, αλλά και ορισμένοι εγχώριοι παράγοντες. Η απαίτηση δηλαδή να μπει σταυρός στο ρωμαϊκό μνημείο, εκτός από γεγονός που θα αποτελέσει αντικείμενο διεθνούς κριτικής με χλευαστικά χαρακτηριστικά, δεν αποτελεί παρά μια επιθυμία κυριάρχησης πάνω σε ένα κτίσμα. Ο σταυρός στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται σύμβολο κυριαρχίας και όχι πίστης.
Με την ίδια περίπου λογική, έστω διευρυμένη, θα μπορούσε να μπει σταυρός και στα γήπεδα, αφού η μπάλα είναι «θεά», ή και στο χρηματιστήριο, τον «ναό» του χρήματος. Πέρα από τους αστεϊσμούς ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι την ίδια ώρα η Εκκλησία -και όχι μόνο- μοιάζει να μη συμπεριλαμβάνει στον καθημερινό της λόγο έναν άλλο «σταυρό», αυτόν που κουβαλάει στην πλάτη της η μισή κοινωνία τουλάχιστον, εδώ και δώδεκα χρόνια, με φιλοδωρήματα έναντι μισθών, με άγρια φορολόγηση, με κάθετη πτώση του επιπέδου -αλλά και του μέσου όρου– ζωής, τώρα και με δυσβάσταχτο πληθωρισμό, με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια να κατακυριεύει τις ζωές της. Λες και κάποιος την έχει καταραστεί, ήρθε και ο κορονοϊός για να την κλείσει μέσα, σε μια χώρα που ζει συνέχεια σε εξωτερικούς χώρους.
Μέχρι και οι μοβ μέδουσες, σαν κερασάκι στην τούρτα, έκαναν και αυτές την εμφάνισή τους στις ελληνικές θάλασσες λες και θέλουν και αυτές να της δυσκολέψουν τη μόνη δωρεάν διασκέδαση που διαθέτει. Και δεν θα φύγουν, λένε οι ειδικοί, πριν ακόμα περάσουν δυο χρόνια.
Αν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση, τα υπόλοιπα θα ήταν απλώς θέμα κουτσομπολιού. Τώρα όμως η κοινωνία –που υπάρχει, παρά τα λεγόμενα της μακαρίτισσας Θάτσερ– τραβάει κουπί για πολύ περισσότερο διάστημα απ’ όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό. Οι μύες πιάνονται, οι αντοχές αδυνατίζουν, όλοι κουράζονται και από την προσπάθεια και από τα πενιχρά αποτελέσματά της.
Και κυρίως, από την έλλειψη ξεκάθαρου ορίζοντα. Είναι δύσκολη εποχή και για το πολιτικό προσωπικό, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, είναι όμως ακόμα πιο δύσκολη για τους πολίτες. Και αυτό το υπόκωφο κύμα, κάτω από την φαινομενικά ήσυχη επιφάνεια της κοινωνικής θάλασσας, κανείς δεν ξέρει πού, πότε και πώς θα εμφανιστεί και θα ξεσπάσει. Για να θυμηθούμε και τη Ροτόντα, ας κάνουμε τον σταυρό μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας