Υπάρχουν θάνατοι και θάνατοι. Κάποιοι σε τσακίζουν, σε ακρωτηριάζουν ψυχικά. Άλλοι σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση, αν ο άνθρωπος έφυγε «στην ώρα του». Άλλοι περνούν αδιάφοροι. Και κάποιοι άλλοι σου προκαλούν ένα αίσθημα χαιρεκακίας, αν όχι ατόφιας, ακομπλεξάριστης χαράς. Ποιος δεν θυμάται τα πάρτι που στήθηκαν στη Βρετανία μετά τον θάνατο της Θάτσερ; Δεν ξέρω αν θα στηθεί κανένα γλέντι για τον θάνατο του «οικονομικού δολοφόνου» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ελάχιστοι πάντως θα τον κλάψουν. Αν, μάλιστα, υπάρχει ένας σοβαρός λόγος λύπης για τον θάνατό του, είναι που αυτός δεν ήρθε πολύ νωρίτερα.
Τα ίδια και χειρότερα σκεφτόμουν όταν πέθανε ο Κίσινγκερ που έβαψε τα χέρια του με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Θα πει κάποιος ότι τόσο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όσο και ο γερμανικός ορντολιμπεραλισμός θα έκαναν ούτως ή άλλως τη βρόμικη δουλειά τους. Αλλά κάποια πρόσωπα διαδραματίζουν τόσο κομβικούς ρόλους, που στο τέλος ταυτίζονται με απεχθείς πολιτικές κι αυτές με εκείνους.
Ειδικά ο θάνατος του Κίσινγκερ στα 100 μού προκάλεσε τεράστιο θυμό. Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα είχε πεθάνει εντελώς ξαφνικά ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος. «Γιατί δεν έχω δει κανένα κάθαρμα να πεθαίνει από καρδιά;» αναρωτήθηκα τότε. «Μα, αυτοί δεν έχουν καρδιά», με γείωσε ο φίλος και συνάδελφος Γιώργος Τσιάρας. Και σκέφτηκα ότι ο Θανάσης, ο φίλος που μας την έσκασε έτσι απότομα, είχε πραγματικά μεγάλη και καλή καρδιά. Μεγαλύτερη από των περισσότερων ανθρώπων που έχω γνωρίσει. Και γι’ αυτό η απώλειά του έχει στοιχίσει αφάνταστα σε όλους όσους τον αγαπούσαμε. Το ίδιο και με τη Νάσια, άλλη μια αγαπημένη φίλη που έφυγε τον Φλεβάρη, έτσι ξαφνικά. Από μια ειρωνεία της τύχης, και οι δυο ήταν συνονόματοι και συντοπίτες, Χαλανδραίοι. Δυο υπέροχοι, φωτεινοί άνθρωποι που έκαναν τον κόσμο καλύτερο και άφησαν πίσω τους ένα αβάσταχτο κενό, διαψεύδοντας το «Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους».
Είμαι σίγουρη ότι για τη Νάσια και τον Θανάση έκλαψαν και κλαίνε πολύ περισσότεροι άνθρωποι από όσους έκλαψαν σε ολόκληρο τον πλανήτη για τον Σόιμπλε και τον Κίσινγκερ, αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν ποτέ κάποιοι άνθρωποι που να τους αγάπησαν ή, έστω, να τους συμπάθησαν ελάχιστα. Ο χαμός εκείνων των υπέροχων ανθρώπων είναι μια τεράστια απώλεια. Οι άλλοι είναι, απλώς, θάνατοι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας