Αμήχανοι στην κανονικότητα

To σκηνικό ίδιο τα δημοφιλή Σαββατοκύριακα, ίδιο και τις άχαρες καθημερινές. Ιδιο τα απογεύματα, ίδιο και αργά το βράδυ, την ώρα που πλησιάζει η απαγόρευση της κυκλοφορίας: Τα σοκάκια στο κέντρο της πόλης γεμάτα, τα σκαλιά στις πολυκατοικίες πιασμένα από νωρίς, στα πεζοδρόμια και στις εισόδους κτιρίων δεν πέφτει καρφίτσα. Κι όμως, στα τραπέζια των μαγαζιών, που έχουν απλωθεί για να κρατήσουν τις αποστάσεις και να υποδεχτούν μετά από μήνες όσο περισσότερο κόσμο μπορούν, τα κενά είναι αρκετά. Ο κόσμος πάει κι έρχεται αλλά γιατί δεν στέκεται;

Η εστίαση άνοιξε, οι μετακινήσεις οσονούπω, ο πολιτισμός ετοιμάζεται να φορέσει τα καλά του για να μας υποδεχτεί. Κι εμείς; Είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό που τόσο καιρό βαφτίσαμε επιχείρηση «Ελευθερία», επιστροφή στην κανονικότητα, επάνοδο, επανεκκίνηση, δίψα για ζωή με όσο το δυνατόν λιγότερους περιορισμούς; Ολοι αναρωτιούνται για την ετοιμότητα των επαγγελματιών, αλλά η δική μας διστακτικότητα πώς θα νικηθεί; Ποιος θα μας απαλλάξει από αυτό το βαρίδι στα πόδια -που άλλοτε έτρεχαν στην άκρη της πόλης για δυο ποτά και μια νέα γαστρονομική άφιξη-, από το μούδιασμα που καθιστά βουνό την έξοδο κι από τις κοινωνικές αποστάσεις στις οποίες βολευτήκαμε;

Γίναμε πιο σοβαροί; Πιο προσεκτικοί; Πιο δειλοί; Νιώθουμε ακόμα μέρος ενός κοινωνικού πειράματος; Συνηθίσαμε στο πέρα-δώθε με ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι; Μας φαίνονται άκαιρα τα έξοδα για ποτά και φαγητό; Ή μήπως άλλαξε για πάντα η συνθήκη και ο κοινωνικός συγχρωτισμός δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν;

Αμήχανοι στην κανονικότητα όπως σε πρώτο ραντεβού, μοιάζει να μην ξέρουμε ακόμα από πού να ξαναπιάσουμε το νήμα. Πού θα πάει; Ισως μπαίνοντας στο καλοκαίρι, που τα τσιμπημένα μπράτσα θα πολλαπλασιάζονται και τα αντισώματα θα υψώνουν το δικό τους τείχος ανοσίας, εμείς θα γεμίζουμε ξανά τα τραπέζια και θα καταργούμε και το τελευταίο εκατοστό αποστάσεων που επέβαλε στις ζωές μας αυτή η πανδημία