Η ευθύνη του πρωθυπουργού

Εδώ και περίπου πενήντα ημέρες που διαρκεί η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ με την πιο άθλια προπαγάνδα. Οποιος θεωρεί -και το δηλώνει- πως το αίτημά του για μεταγωγή στις Φυλακές Κορυδαλλού είναι δίκαιο, αμέσως χαρακτηρίζεται οπαδός των πράξεών του, οπαδός της δράσης του και της 17Ν, φίλα προσκείμενος στην ατομική τρομοκρατία.

Κι όλα αυτά, στο όνομα της δημοκρατίας και της πάλης κατά της τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα εκείνο που γίνεται είναι να ασκείται η πιο άθλια επιχείρηση τρομοκράτησης των πολιτών -επωνύμων και ανωνύμων- ώστε να μην υπερασπίζονται το κράτος δικαίου στην πιο ουσιαστική του πλευρά: εκεί που η φυλάκιση -η στέρηση με άλλα λόγια της ελευθερίας- μπορεί να το συμπαρασύρει και να το εξαφανίσει.

Είναι φανερό πως αυτή η επιχείρηση δεν θα γινόταν -ή αν γινόταν δεν θα είχε καμία τύχη- αν δεν είχε την ενθάρρυνση και τη στήριξη του μεγάρου Μαξίμου και του ίδιου του πρωθυπουργού. Κι είναι εξίσου φανερό πως η άρνηση της κυβέρνησης να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα -το οποίο ορίζεται ρητά και κατηγορηματικά στον δικό της νόμο του περασμένου Δεκεμβρίου- συνιστά εξ αντικειμένου μια δεύτερη καταδίκη αυτού του ανθρώπου (αυτή τη φορά σε θάνατο αν πεθάνει) που δεν αποφασίστηκε από κανένα νόμιμο δικαστήριο και δεν προβλέπεται σε κανέναν νόμο.

Σε αυτήν την υπόθεση ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είναι ο προσεκτικότερος όλων. Η λύση βρίσκεται στα δικά του χέρια και θα μπορούσε να τη δώσει χωρίς να παραβιάσει κανέναν νόμο - αντίθετα θα τον εφαρμόσει. Η οικογένειά του έχει θύμα από τη 17Ν. Κατανοητό κάθε αίσθημα που νιώθει γι’ αυτήν την απώλεια, αλλά είναι απαράδεκτη η εξ αντικειμένου αυτοδικία στην οποία εκ των πραγμάτων θα έχει προβεί στην περίπτωση που ο Κουφοντίνας χάσει τη ζωή του. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει;