Τις μέρες που ο Τζόνι Ντεπ κυριαρχεί στη δημοσιότητα του entertainment για όλους τους λάθος λόγους, πρωταγωνιστής όχι της ταινίας ενός auteur ή έστω μιας πειρατικής αναμπουμπούλας, δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί ότι αυτής της δημοσιότητας έπεσε θύμα τόσο ο ίδιος όσο και η πρώην γυναίκα και νυν νέμεσή του, Αμπερ Χερντ. Της ίδιας δημοσιότητας που μέχρι πρόσφατα είχε κάνει τη ζωή του τόσο εύκολη.
Cry Baby. Ο ωραίος Τζόνι ξεκίνησε την καριέρα του ως πρωταγωνιστής, γρήγορα σταρ, των ταινιών κάποιων από τους εμβληματικούς σκηνοθέτες της γενιάς μας. Πρώτος και καλύτερος ο Τζον Γουότερς, που βρήκε στο πρόσωπό του, στο «Cry Baby», την ιδανική ενσάρκωση της παιδικότητας και της αυθάδειας. Αλλά και ο Τιμ Μπέρτον, του οποίου γρήγορα ο Ντεπ έγινε το μελαγχολικό alter ego (την εποχή που η ζωή του θα ήταν… Wynona forever, το ’90, όταν το νεαρό ζευγάρι Ντεπ και Ράιντερ αντιπροσώπευε τον ροκ εν ρολ νεορομαντισμό), ο Τζιμ Τζάρμους, ο Τέρι Γκίλιαμ, η Σάλι Πότερ, ο Ρομάν Πολάνσκι. Ή ο ίδιος ο Τζόνι Ντεπ που, το 1997, σκηνοθέτησε τον «Γενναίο», με πρωταγωνιστές εκείνον και τον Μάρλον Μπράντο, ένα συναρπαστικό κι αιχμηρό για την εποχή του δράμα για τα snuff movies και τη θυματοποίηση στην οποία μπορεί να οδηγήσει η ανάγκη της επιβίωσης.
Captain Jack Sparrow. Χωρίς να προδώσει την αγάπη του για το καλλιτεχνικό σινεμά, ο Τζόνι Ντεπ έγινε κεντρικός ήρωας (όχι μόνο πρωταγωνιστής, αλλά μ’ έναν τρόπο και μέρος της ίδιας της μυθοπλασίας, που στήριξε τα χαρακτηριστικά του ιερόσυλου Καπετάνιου πάνω του) των «Πειρατών της Καραϊβικής», ενός από τα πιο πετυχημένα και κερδοφόρα franchises όλων των εποχών. Υπέρογκες αμοιβές, ένα lifestyle στα όρια της λάμψης και της παρωδίας της, ένα ακροπάτημα στην αυτοκαταστροφή, ένα προφίλ όλο και πιο στερεοτυπικό, όλο και πιο επίκτητο. Μια φυσιογνωμία που θα οδηγηθεί νομοτελειακά στο «The Rum Diary» του Μπρους Ρόμπινσον, βασισμένο σε βιβλίο του Χάντερ Τόμσον, με συμπρωταγωνίστρια την Αμπερ Χερντ, το 25χρονο κορίτσι με την ομορφιά που κόβει την ανάσα και την αγέρωχη συμπεριφορά, τη γυναίκα που θ’ αποτελέσει το πάθος του και την έκπτωση και των δυο από τον παράδεισο του θεάματος.
Louis Vuitton και Dior. Το ίδιο προφίλ, που του «έπλασε» η δημοσιότητα, ο Τζόνι Ντεπ αγκάλιασε και φόρεσε σαν γάντι. Αντιγράφοντας τα ινδάλματά του. Θεωρώντας πως είναι ο Μάρλον Μπράντο – το ιερό τέρας που θυσίασε τη διασημότητά του για τον ακτιβισμό που ακολούθησε με πάθος. Ή ο Κιθ Ρίτσαρντς, με τα μαντίλια στο κεφάλι και το μαύρο μολύβι στα μάτια: τον οποίο ο Ντεπ μιμήθηκε με ακρίβεια στην εξωτερική του εμφάνιση, χωρίς ποτέ ν’ αγγίξει όχι μόνο την αυθεντικότητά του, αλλά και την αντοχή του, σωματική και πνευματική, που καθιστά τον θρύλο των Rolling Stones για πάντα νέο, για πάντα survivor, σε αντίθεση με τον Τζόνι, για πάντα κυρίαρχο της μοίρας του. Αυτό το επίκτητο προφίλ, ο Τζόνι Ντεπ «πούλησε» σε πανάκριβες καμπάνιες για τη Louis Vuitton και για τον Dior, εμπορευματοποιώντας στο έπακρο την υποτιθέμενη «αντισυμβατικότητά» του.
The Sun. Κι από τις ταινίες των μεγάλων δημιουργών και τους θριάμβους του box office, ο Τζόνι Ντεπ πέρασε σ’ ένα… πρωινάδικο του χειρίστου είδους, μια δικαστική διαμάχη βίαιη και εξευτελιστική, ένα μαλλιοτράβηγμα δημόσιο, που ξεκίνησε από τη μήνυση για δυσφήμηση εναντίον της βρετανικής εφημερίδας The Sun, που τον χαρακτήρισε «wife beater» και κατέληξε (προς το παρόν) σ’ ένα δικαστικό πόρισμα, πριν από λίγες μόνο ημέρες, που όχι απλώς αθώωσε τον Τζόνι Ντεπ από την κατηγορία της άσκησης ενδοοικογενειακής βίας, αλλά του όρισε και μια αποζημίωση των 15 εκατ. δολαρίων.
Μια διαμάχη όπου ο «κερδισμένος» μοιάζει παραδομένος στους εθισμούς του, με μια για πάντα κατεστραμμένη καριέρα, και η «χαμένη» σηκώνει στους ώμους της τη γυναικεία μάχη για ισότητα και αυτοδιάθεση, τον γυναικείο αγώνα κατά της έμφυλης βίας και της πατριαρχίας, θύμα κι εκείνη της δημοσιότητας που την επέλεξε για έναν ρόλο που ποτέ δεν θα μπορούσε να ενσαρκώσει πειστικά, έστω κι αν οι κατηγορίες της εναντίον τού Ντεπ μοιάζουν τόσο αληθινές. Μια λάθος επιλογή ενός βιαστικού κινήματος που υπονομεύει και την ουσιαστική μάχη των θυμάτων της ενδοοικογενειακής ή έμφυλης βίας στον βωμό των φωτογράφων, των social media, της δημοσιότητας που παρορμητικά ανεβάζει και κατεβάζει υπολήψεις.
Σχεδόν φινάλε. Για να καταλήξουμε, σήμερα, να γράφουμε κείμενα για τον Τζόνι Ντεπ και όχι για την Αμπερ Χερντ, που θυματοποιήθηκε διπλά, πρώτα, ίσως, από τον άντρα-έρωτα και συμβίο της κι έπειτα από τα media που τη γλέντησαν και την αποκαθήλωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Για να δηλώσει ο Τζόνι Ντεπ, ακριβώς μετά τη «νίκη» του στο δικαστήριο, «τα καλύτερα έρχονται και ένα νέο κεφάλαιο επιτέλους ξεκίνησε. Veritas numquam perit. (Η αλήθεια δεν χάνεται ποτέ)». Ζώντας, ακόμα, μέσα στον ρόλο που του φόρεσε η περσόνα του, αρνούμενος ν’ αντιμετωπίσει την αλήθεια του, χαμένη στις κίτρινες σελίδες της δημοσιότητας που τον γαλούχησε.
Γιατί τον επιλέξαμε
Στη σκιά του αμερικανικού #MeToo, η ανταλλαγή μηνύσεων μεταξύ του Τζόνι Ντεπ και της Αμπερ Χερντ με εκατέρωθεν κατηγορίες για συκοφαντική δυσφήμηση έφερε και μια πολύκροτη δίκη, που απασχόλησε τα ΜΜΕ όλου του κόσμου και η ετυμηγορία υπέρ του Τζόνι Ντεπ όχι μόνο δεν έβαλε τελεία στην υπόθεση, αλλά αντίθετα έριξε νερό στον μύλο αν το #ΜeΤοο άφησε κάτι πίσω του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας