Ανάλγητοι και ψεύτες, τον εξωθούν στον θάνατο

Κορυφώνονται όλο και περισσότερο μέσω των επικοινωνιακών συγκοινωνούντων δοχείων οι κυβερνητικές δηλώσεις επανάληψης ψεμάτων που διανέμονται με σκονάκια στους υπουργούς. Ακούγοντας τα εξόφθαλμα ψέματα σχεδόν κανένας από τους δημοσιογράφους δεν μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει πώς στέκουν ταυτόχρονα εντελώς αντιφατικές απαντήσεις ενώ στην ουσία η μια διαψεύδει την άλλη.

Ακόμα και δικαστικοί, τόσο ευαίσθητοι στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και στο χρέος της να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς εξαιρέσεις, επαναλαμβάνουν αρθρογραφώντας τις ίδιες ανακρίβειες. Τέλος, την ώρα που η ζωή του Δημήτρη Κουφοντίνα κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή κι ενώ ακόμα και ευρωπαϊκά ΜΜΕ φιλοξενούν ρεπορτάζ για τον κίνδυνο νεκρού απεργού πείνας στην Ελλάδα, η κυβέρνηση με τους συνοδοιπόρους της στήνει πολεμικό σκηνικό στη χώρα.

Η χθεσινή έκτακτη συνέντευξη Τύπου που συντόνισε ο Κώστας Πουλής (thepressproject) είχε θέμα «Η αλήθεια για την υπόθεση της απεργίας πείνας του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα», λόγω της συστηματικής παραπληροφόρησης στην οποία επιδίδονται εδώ και εβδομάδες η κυβέρνηση αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ.

Η Ιωάννα Κούρτοβικ μίλησε για τη διαρκώς επιδεινούμενη -λόγω και της μη λήψης υγρών- υγεία του πελάτη της, υπενθυμίζοντας ξανά ότι η Πολιτεία παραβιάζει τις ίδιες τις αποφάσεις της και λοιδορεί την υπεράσπιση. «Μας καλεί να προσφύγουμε στα δικαστήρια, με non paper επιχειρηματολογία που υιοθετούν όλα τα συστημικά μέσα. Εμπαίζει τον κρατούμενο απεργό πείνας και εκθέτει όλους όσοι τον υπερασπίζονται». Επισήμανε ένα από τα ψέματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, ότι δήθεν η υπεράσπιση δεν έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει όταν -όπως τόνισε- προσφυγή στη Δικαιοσύνη μπορεί να γίνει μετά από δύο απορρίψεις του αιτήματος κρατούμενου για μεταγωγή του. «Ομως, η απόφαση για τη μεταγωγή δεν είναι της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών (ΚΕΜ) αλλά της γενικής γραμματέως Εγκληματικής Πολιτικής και δεν προσβάλλεται».

Η κ. Κούρτοβικ εξήγησε ότι την περασμένη Κυριακή με ακόμα ένα μέιλ στο υπουργείο ζήτησε την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών (ΚΕΜ), πρόεδρος της οποίας είναι η γ.γ. Σοφία Νικολάου, και συμπλήρωσε ότι «υπάρχουν κάποιες πληροφορίες ότι συνεδρίασε μόλις χθες η ΚΕΜ και απέρριψε το αίτημα. Δεν το ξέρω επισήμως, επειδή δεν απαντάνε τα τηλέφωνα στο υπουργείο, αλλά το θεωρώ πιθανόν. Θα είναι ακόμη ένας εμπαιγμός προς τον κρατούμενο απεργό πείνας, που θα τον εξωθήσει στο τέλος». Θύμισε ότι στην Τουρκία οι απεργοί πείνας βγαίνουν είτε σε φέρετρο είτε σε καροτσάκι, μιλώντας για την ακλόνητη αδιαλλαξία της κυβέρνησης.

Εκλεισε την τοποθέτησή της με μια έκκληση στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που «είναι η υπέρτατη φωνή που μπορεί να ακουστεί, να πάρει θέση που αντιστοιχεί στον ρόλο και στα καθήκοντά της. Την παρακαλώ να δείξει ευαισθησία».

Τον λόγο πήρε στη συνέχεια η Μαρίνα Δαλιάνη (δικηγόρος, μέλος του AED): «Βρισκόμαστε σε ένα πολύ σκοτεινό σημείο, όπου το υπέρτατο αγαθό, η ανθρώπινη ζωή, βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο κρατούμενος δεν ζητάει μια προνομιακή μεταχείριση, αντίθετα, αυτό που ζητάει είναι η πιστή εφαρμογή του νόμου και μάλιστα η εφαρμογή μιας φωτογραφικής και δυσμενούς για τον ίδιο διάταξης».

Αναφέρθηκε στα σοβαρά ζητήματα που προέκυψαν από την επιστολή της Σ. Νικολάου όπου ισχυρίστηκε ότι τηρήθηκαν κατά γράμμα οι διαδικασίες μεταγωγής από τη φυλακή του Βόλου στον Δομοκό. «Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Ν. 4760/2020, ο κρατούμενος έπρεπε να οδηγηθεί στην ειδική πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού. Πράγματι, στις 21/12/2020 η ΚΕΜ (δηλαδή το καθ’ ύλην αρμόδιο όργανο με πρόεδρο τη Σ. Νικολάου) έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταγωγή του Δ.Κ. από τον Βόλο στον Δομοκό αλλά προηγήθηκε δική της προσωπική απόφαση παράκαμψης της ΚΕΜ που διέταξε τη μεταγωγή του στον Δομοκό».

Επισήμανε επίσης το άρθρο 9 του Σωφρονιστικού Κώδικα που προβλέπει σε ποιες δύο μοναδικές περιπτώσεις μπορεί η γ.γ. να αποφασίσει εκτάκτως χωρίς συνεδρίαση της ΚΕΜ: «Σε περίπτωση κατεπείγοντος ή αν απειλείται η διασφάλιση της τάξης. Το δεύτερο δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση, για το πρώτο δεν δικαιολογείται ότι δεν υπήρχε χρόνος. Επομένως, η απόφαση της γ.γ. δεν ήταν νόμιμη και δεν μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί η κ. Νικολάου δεν το ξαναέθεσε στην ΚΕΜ αλλά μόνη της ανέτρεψε την απόφαση της υπηρεσίας».

Η επιστολή της Σ. Νικολάου αναφέρει ότι στις 28/12 ο κρατούμενος υπέβαλε αίτημα να του χορηγηθούν έγγραφα της απόφασης μεταγωγής του στον Δομοκό, όπως ζήτησε με απόφασή του -η οποία αγνοήθηκε- και ο ΣτΠ. «Μόλις στις 28/1 και αφού πλέον ο κρατούμενος διεκδικεί με απεργία πείνας τα δικαιώματά του, το έγγραφο κοινοποιείται στη συνήγορό του από όπου προκύπτει ότι η ΚΕΜ επικύρωσε πολύ αργότερα την απόφαση που έλαβε μόνη της η Νικολάου και μάλιστα μόνο με μία σφραγίδα και χωρίς καμία αιτιολόγηση όπως ο νόμος επιβάλλει».

Κλείνοντας την τοποθέτησή της, σχολίασε την «ανακάλυψη» ότι ο κρατούμενος δεν άσκησε όλα τα ένδικα μέσα που έχει στη διάθεσή του. «Από τη στιγμή που ο κρατούμενος δεν είχε κανένα έγγραφο, δεν μπορούσε να προσφύγει κατά αυτών. Το μόνο που μπορούσε, και το έκανε στις 11/1, ήταν να υποβάλει στην ΚΕΜ νέο αίτημα μεταγωγής. Εχουμε το παράδοξο: ο ίδιος ο φορέας που έχει την αίτηση και δεν απαντά να εγκαλεί τώρα τον κρατούμενο γιατί δεν προσφεύγει στη Δικαιοσύνη! Ομως ούτε αυτό μπορεί να κάνει ο κρατούμενος, επειδή χρειάζεται διπλή απόρριψη του αιτήματός του».

Στη συνέχεια τοποθετήθηκε ο Βασίλης Παπαστεργίου (μέλος Δ.Σ. ΔΣΑ) υπενθυμίζοντας αυτό που και ο ίδιος έχει ζήσει μέχρι τώρα σε απεργίες πείνας, ότι δηλαδή η Πολιτεία επαναλάμβανε κάθε φορά ότι η ανθρώπινη ζωή έχει προτεραιότητα, σημειώνοντας ότι είναι η πρώτη φορά που δεν υπάρχει αυτή η επισήμανση.

Εκανε ένα εξαιρετικά εύστοχο σχόλιο για το πώς η διοίκηση αντιλαμβάνεται τον ρόλο της: «Εχουμε την απόφαση για τη μεταγωγή, η υπεράσπιση αναζητά τα έγγραφα, η διοίκηση αρνείται να τα χορηγήσει, επεμβαίνει ο ανεξάρτητος φορέας Συνήγορος του Πολίτη, η διοίκηση φαίνεται να μην έχει συναίσθηση ότι οφείλει να γνωστοποιήσει τα έγγραφα και επικαλείται προσωπικά δεδομένα άλλων κρατουμένων που αναγράφονται σε αυτά, ο ΣτΠ εξηγεί ότι αρκεί απλώς να διαγραφούν αυτά τα προσωπικά δεδομένα και να κοινοποιηθούν στον κρατούμενο τα έγγραφα, αλλά η διοίκηση νιώθει την ανάγκη να το κάνει αφού ο κρατούμενος έχει φτάσει τις 45 μέρες απεργίας πείνας.

Πρόκειται για εντυπωσιακή περιφρόνηση απέναντι στα δικαιώματα του κρατούμενου». Απάντησε, τέλος, στο ερώτημα πολλών γιατί υπάρχει τόση πρεμούρα για τον Δ. Κουφοντίνα; «Ο λόγος που κινητοποιούμαστε είναι γιατί έχουμε πραγματική αγωνία για την τήρηση των νόμων και την εφαρμογή του κράτους δικαίου. Στάση αρχών είναι αυτό που μας κινητοποιεί. Η θανατική ποινή είναι μια βαρβαρότητα. Η Πολιτεία πρέπει την ύστατη στιγμή να αποδείξει ότι και για την ίδια η ανθρώπινη ζωή είναι προτεραιότητα».

Ο «εκβιασμός»

«Δεν προσφεύγει στη Δικαιοσύνη, άρα συνωμοτεί ο απεργός με τη συνήγορό του προκειμένου να εκβιάσουν την πολιτεία!» Στην απόλυτη αυτή ανακρίβεια απάντησαν εκτενώς οι δικηγόροι, ενώ ξεκαθαρίζει απολύτως το θέμα η ανάρτηση του δικηγόρου Βασίλη Τσιγαρίδα (Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης).

«Ο Σωφρονιστικός Κώδικας επιφυλάσσει την ενεργοποίηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου Εκτέλεσης Ποινών στις περιπτώσεις που αίτημα μεταγωγής κρατουμένου απορριφθεί για ουσιαστικούς λόγους δύο φορές και όχι όταν η μεταγωγή γίνεται αυτεπαγγέλτως. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για την υπόδειξη να προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια. Αποτελεί κοινό τόπο (που φαίνεται να λησμονείται με προκλητική ευκολία) ότι η υποχρέωση συμμόρφωσης της διοίκησης στην αρχή της νομιμότητας δεν εξαρτάται από τη δυνατότητα του εκάστοτε ενδιαφερομένου να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Η αντίληψη αυτή είναι απολύτως αποδοκιμαστέα σε κάθε επίπεδο και για το ελληνικό διοικητικό δίκαιο. Η διοίκηση που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό της ανακαλεί τις παράνομες πράξεις της και θεραπεύει τις πλημμέλειές της [...]

Εν τέλει: Αφενός η δυνατότητα άσκησης ένδικου βοηθήματος δεν αναιρεί τη συνταγματική υποχρέωση της διοίκησης να κινείται εντός των ορίων του νόμου. Η αντίθετη (κυνική) άποψη δεν τιμά κανέναν. Αφετέρου η “παραπομπή” της υπόθεσης στη Δικαιοσύνη -όταν δεν φαίνεται να υπάρχει δρόμος για την τελεσφόρηση ένδικου βοηθήματος- αποτελεί, τουλάχιστον, έναν εμπαιγμό, ένα τεχνητό αδιέξοδο. Και αν θυμάμαι καλά, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Και σίγουρα, φυσικά, δεν πρέπει να τα δημιουργεί η ίδια».