Της Αλλοπάρ*

Κυρίες και κύριοι, με μεγάλη μου χαρά σάς ανακοινώνω ότι σύντομα -πολύ σύντομα- θα είμαι μια ζάπλουτη σκύλα: Μέσα σε 4 μέρες πήρα δύο e-mails στον υπολογιστή μου, που με πληροφορούσαν ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, δύο άγνωστοι σε μένα κύριοι, ο ένας απ' τη Νιγηρία κι ο άλλος απ' τις... Φιλιππίνες, με ψάχνουν εναγωνίως για να μου προσφέρουν (κρατηθείτε!) 40.000.000 ευρουλάκια.

•Ο πρώτος (καλός) κύριος λέγεται (λέει) Κόλινς Γουίλιαμς, είναι (λέει) δικηγόρος στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Νιγηρίας και, εκτελώντας την τελευταία επιθυμία ενός πελάτη του, με αναζητεί για να μου δώσει 32.000.000 ευρώπουλα, που ο μακαρίτης πελάτης του άφησε σε κάποιον, που το όνομά του μοιάζει με το δικό μου! Και (συνεχίζει) πρέπει να επικοινωνήσω μαζί του για να μου στείλει όλα τα σχετικά έγγραφα να τα δω. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει κι εγώ να του στείλω όλα μου τα στοιχεία και, φυσικά, το Δελτίο Ταυτότητάς μου. Βέβαια, μου ζητάει να μην το πω πουθενά, για λόγους ασφαλείας. Σιγά που θα το 'λεγα εγώ! Χαζή είμαι;

•Ο δεύτερος (επίσης καλός) κύριος λέγεται (λέει) Βίλφριντ Κουπς και μου τα 'γραψε στα γερμανικά, τα οποία δεν γνωρίζω. Είδα όμως ότι (κι αυτός) γράφει για μια κυρία (αγνώστων στοιχείων), για μια γερμανική τράπεζα και για ένα ποσό (μόνο) 8.000.000 ευρώ. Και ότι πρέπει να επικοινωνήσω μαζί του σε μια διεύθυνση στην πόλη Σαν Φερνάντο Σίτι, στις... Φιλιππίνες. Γουάου! Φυσιολογικά πράγματα, δηλαδή.

Οταν ανακοίνωσα στην αγέλη μου τα καλά νέα, κυρίες και κύριοι, τα πανηλίθια σκυλιά -ο Σούρτας, η Κάρμεν και ο Απαισιότατος Ταρζάν- έβαλα τα γέλια. Αρχικά νόμισα ότι τρελάθηκαν απ' τη χαρά τους. Οταν όμως άρχισαν να μου πετάνε ζαρζαβατικά, το πράγμα σοβάρεψε. Τους ζήτησα λοιπόν να μου εξηγήσουν τη συμπεριφορά τους. Πρώτη μίλησε η Κάρμεν:

- Αλλοπαράκι μου, τους ήξερες τους μακαρίτες που σου άφησαν αυτά τα εκατομμυριάκια;

- Οχι, παραδέχτηκα.

- Και σου φαίνεται λογικό όλο αυτό το σκηνικό;

- Χμ... Ξέρω 'γώ; Γιατί όχι;

- Μήπως είναι η γνωστή κομπίνα, να σου ζητάνε τα στοιχεία σου (διεύθυνση, ταυτότητα κ.λπ.) για να σου πάρουν ό,τι έχεις και δεν έχεις; Λέω, μήπως; Σκέψου λίγο, βρε ανεγκέφαλο πλάσμα. Ποιος θ' άφηνε μια περιουσία σ' έναν άγνωστό του στο άλλο άκρο της Γης;

- Βρε, μπας;

Τα υπόλοιπα σκυλιά της αγέλης μου δεν μίλησαν -ήταν σκασμένα στα γέλια...

* Το Αλλοπαράκι μου, εκτός από αλλοπαρμένο, είναι και πολύ εύπιστο: Ο,τι και να της πεις, ανοίγει ένα στόμα «να!» και το χάφτει. Είναι, δηλαδή, ο ιδανικός «πελάτης» για κάθε απατεώνα! Αλλά, μεταξύ μας, αν δεν υπήρχαν «πελάτες» θα υπήρχαν απατεώνες;