Πόσες πραγματικότητες συμπίπτουν χρονικά;

Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα

Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας. Επιστολογράφος μας η Νάσια Διονυσίου

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Σου γράφω γιατί σε βλέπω στον καθρέφτη μου, Λόρεν. «Κάθε εικόνα σε κάθε καθρέφτη είναι εικονική – ακόμα κι όταν περιμένεις να αντικρίσεις τον ίδιο τον εαυτό σου» λες.

Εξω τα πουλιά έρχονται στις ταΐστρες, έπειτα, με ένα φτεροκόπημα που είναι όλο β και ρ, πετούν μακριά ή γίνονται φωτεινά ξεφτίδια. Οπως κι ο Ρέι. «Πάω μια βόλτα, αρκεί μόνο να βρω τα κλειδιά μου». Ο χρόνος τότε σταματά. «Είμαι η Λόρεν, αλλά όλο και λιγότερο».

Υστερα το ψέκασμα με Αζαξ, τα τακτικά δρομολόγια του σαραβαλιασμένου φεριμπότ, η ηλεκτρονική φωνή των τηλεφωνητών, η συνεχής ροή του ζωντανού προγράμματος από ένα δρόμο με δυο λωρίδες στην Κότκα της Φινλανδίας – οι νεκροί χρόνοι.

Υστερα αναπνοές, ασκήσεις στο γυμνό πάτωμα, κρακ-κρακ-κρακ οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι, αργές ακατάπαυστες επαναλήψεις κινήσεων. Υστερα απαλλαγή από νύχια, τρίχες, νεκρά κύτταρα, από υπολείμματα τροφής, βλέννες, βακτήρια.

Ποια είσαι τώρα, Λόρεν; «Ενας άνθρωπος διαφανής, αφαιμαγμένος από τα οικεία γνωρίσματα, ένα ενοχλητικό φάντασμα».

Θα τον λες: κύριος Τατλ. «Από τη στιγμή έχω φύγει, έφυγα, φεύγω…». Ο χρόνος κατακερματισμένος μα και συντριπτικά παρών μέσα στο ίδιο σώμα. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον συμβαίνουν κατά κάποιο τρόπο ταυτόχρονα, κανένα πριν ή μετά το άλλο. «Τι είναι κατά κάποιο τρόπο;». Ενας άνθρωπος ριγμένος καταμεσής στο ουρλιαχτό του κόσμου. Ποιος, Λόρεν; Χωρίς την ασφάλεια της γραμμικής αλληλουχίας του χρόνου. Ο Ρέι, ο κύριος Τατλ, εσύ; Εγώ;

Και τότε θα μπορείς να κάνεις το απλούστερο πράγμα – θα πάρεις τα κλειδιά και θα τα κρύψεις, θα τα πατήσεις, θα τα σπάσεις, θα τα φας, θα τα θάψεις στο χώμα. Ή απλώς θα μείνεις μπρούμυτα στο πάτωμα και θα ξεσπάσεις σε λυγμούς, ενώ ο εαυτός σου σε κοιτάζει από ψηλά.

Πόσες πραγματικότητες μπορούν να συμπίπτουν χρονικά;

«Τα πάντα αναφέρονται στο ποιοι είμαστε όταν δεν παίζουμε τον ρόλο τού ποιοι είμαστε» λες.

Γι’ αυτό κι εγώ σου γράφω, Λόρεν. Για να σου πω πως γι' αυτό γράφω.

Αναφέρεται στο μυθιστόρημα «Οι χρόνοι του σώματος» Ντον ΝτεΛίλο (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, Εστία, 2002)

Η Ν. Διονυσίου πρωτοεμφανίστηκε με τη συλλογή διηγημάτων «Περιττή ομορφιά» (Το Ροδακιό, 2017).