Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας. Επιστολογράφος μας η Μαριαλένα Σπυροπούλου.
Η Ντρένκα πέθανε. Αυτό φοβόσουν από την ώρα που γεννήθηκες. Μην τυχόν υπάρξει Ντρένκα και εσύ τι θα έκανες. Επαιζες στα δάχτυλά σου τις μικρές μαριονέτες-φόβους σου. Εκεί έξω στον δρόμο, σ’ ένα θέατρο που έστησες στις πλάτες του πόνου, ασκεπής και μόνος. Ενας παραχαράκτης του ιερού.
Δεν άντεχες τη ζωή έτσι όπως ερχόταν, έπρεπε να τη λοιδορήσεις. Πιστεύεις στον Θεό, όμως, πιο πολύ από ό,τι θα ήθελες, και μόνο το σώμα σου τινάζεται σαν χορδή οργάνου πάνω στα σύννεφα του ουρανού. Αγάπησες την αδυναμία να αγαπήσεις, και την έκανες ονείρωξη. Αλλά στάθηκες τυχερός, βρήκες για μια φορά την Ντρένκα να σε γεμίσει.
Να ταξιδέψει μαζί σου στους φόβους σου χωρίς να μιλάτε, αν και τα σώματά σας πάνω στη ζωώδη σας ακατανίκητη έλξη συνομιλούσαν σε χαμηλές και υψηλές συχνότητες. Επλεκαν νότες μιας θανατερά αγωνιώδους μελωδίας, μιας κραυγής ενός ζώου που κρατιέται με νύχια και με δόντια από την άκρη της σελήνης.
Τα κατάφερες όμως. Εσύ που προσπάθησες πιο πολύ από όλους να σε σιχαθείς, βρήκες έναν άνθρωπο που του γέννησες επιθυμία. Μίκι, κάτι γέννησες. Μια γυναίκα που ήρθε στον κόσμο να δώσει το σώμα της για να γεμίσει.
Παίζοντας μία μία τις μαριονέτες της ψυχής σου, κατέληξες μόνος ένα βράδυ να κοιτάς τον τάφο της. Πώς να προσευχηθείς στο σώμα που κείτεται ηττημένο; Πώς να εκλιπαρήσεις για λίγο ακόμα πόθο; Πώς να σηκωθεί ξανά να σε σηκώσει; Για μία και μοναδική φορά πόθησες κάποια και αυτή ήταν νεκρή.
Μίκι, από μικρό παιδί έμαθες ότι δεν είμαστε εικόνες ούτε άγιοι. Είμαστε σπέρμα και αίμα. Και ας σε είπαν βέβηλο. Και ας φώναξαν να σε συλλάβουν. Σάμπαθ, μην κρύβεσαι, δεν είσαι μόνος. Η Ντρένκα πέθανε αλλά είναι εκεί η μικρή, στουμπουλή μαριονέτα στην άκρη. Δεν είναι του χεριού σου. Είναι μέσα σου, στην αριστερή κόχη της καρδιάς. Και θέλω να σου πω ότι και εσύ κατάφερες να ζήσεις. Παρά τον θάνατο.
Αναφέρεται στο μυθιστόρημα «Το θέατρο του Σάμπαθ» του Φίλιπ Ροθ.
Η Μ. Σπυροπούλου εμφανίστηκε στην πεζογραφία με τη νουβέλα «Ρου» (Μεταίχμιο, 2016).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας