Ο Ληρ μπροστά από τα ερείπια της Ευρώπης

Γύρω ερημιά. Ερείπια. Ενας επίμονος άνεμος σηκώνει μια βαριά σκόνη. Μια πόρτα. Ενα μπούνκερ. Η πόρτα ανοίγει από μέσα. Ο Ληρ βγαίνει από το μπούνκερ. Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά. Ψάχνει. Κάτι βρίσκει. Σηκώνεται ενθουσιασμένος. Τρέχει στο σημείο. Μια μαργαρίτα. Την κόβει. Τη σηκώνει στον ουρανό και την κοιτά. Τη μυρίζει συγκινημένος. Την τρώει. Χαμογελά χορτασμένος: «Αυτοί που τρέφονται με μαργαρίτες/ Θα ’χουνε ανθισμένο τάφο».

Κάτι τον τρομάζει. Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά. Κάνει να μιλήσει: «Αφανισμός».

Τρομάζει από την ίδια του τη φωνή. Δεν τη θυμάται. Μοιάζει με τη φωνή ενός άλλου. Συνεχίζει: «Αφανισμός./ Ψόφια αμάξια και σίδερο κακό/ Γη και σκουριά το ένα και το αυτό/ Νεκρά ποτάμια και γάλα μηχανής/ Τον ορίζοντα που έψαχνες θα έβρεις κατά γης».

Μια δεύτερη φωνή μιλά μέσα από το στόμα του.

Φωνή: «Αφανισμός».

Και ο Ληρ συνεχίζει: «Και ο χρόνος πια, άχρηστο σώμα/ Πόσες γενιές μείναν ακόμα;»

Φωνή: «Αφανισμός».

Ληρ: «Αυτό έγινε… χθες./ Πόσος καιρός πέρασε στο χθες; /Απέραντο. Αιχμηρό./ Διαμπερές μέχρι το εδώ./ Γυμνά ερείπια/ Ερείπια γυμνά/ Κουρελιασμένη πολυτέλεια και νηστικά πλευρά/ Πού αποκοιμήθηκαν όσοι συντάξαν την καρδιά;»

Φωνή: «Αφανισμός».

Ληρ: «Και τι είναι τούτη η φωνή;/ Αυτή που τον λαιμό μου κατοικεί./ Μες στον λαιμό μου ένα πλήθος/ Ποιος κατοικεί το στήθος;/ Τίποτα. / Τίποτα δεν χτυπά στο στήθος».

Φωνή: «Ο μύθος. Και σε καραδοκεί».

Ληρ: «Τι είναι ετούτη η φωνή;»

Φωνή: «Μέσα σου. Και σε καραδοκεί./ Το χθες στήνει καρτέρια».

Ληρ: «Χθες. Ηταν εδώ εχθές τα αστέρια./ Είμαι τυφλός για κάθε τι πέρα απ’ τα αστέρια/ Ω αστέρια, λάθος σας να μας βγάζετε από τον τάφο./ Η φύση μας μας εγκατέλειψε/ Η ζωή μου πεθαίνει/ Το όνομά μου… / Πεσμένο τώρα εκεί χάμου./ Κάπου έπεσε./ Κάπου το χάνω./ Στην καταιγίδα ή στην άμμο. Αφανισμός. Οι κόρες μου… Περισσότερο έχω αδικηθεί παρά έχω αδικήσει./ Ολος ο κόσμος κόρες μου/ Και όλες με προδώσαν/ Το θρόνο μου ζήτησε η μία/ Η άλλη τον πήρε με τη βία/ Μια τρίτη έκλεψε την περιουσία/ Και μια άλλη πέθανε από αηδία/ Κάποια άλλη άρπαξε τα ηνία/ Ολες με καρτερούσαν στη γωνία/ Κόρες/ Και τώρα φύγαν όλες».

Φωνή: «Δεν είχες ποτέ σου κόρες».

Ληρ: «Το πλήθος./ Πόσοι εαυτοί κατοικούν το στήθος;/ Τρελοί, βασιλιάδες, μεθυσμένοι /Μπάσταρδοι αρματωμένοι /Σφετεριστές, μοιχοί και δολοφόνοι/ Δολοπλόκοι και ανάξιοι κληρονόμοι/ Ηλικίες στη λάσπη στοιβαγμένες/ Βασίλισσες στο αίμα βουτηγμένες/ Ο πρίγκιπας πέφτει και σημαίνει/ Το τέλος είναι, και διαβαίνει.

Μια ξοφλημένη υπόθεση.

Μια ξοφλημένη υπόσχεση.

Ποιος υπόσχεται πια;/ Ποιος είναι αυτός που υποθέτει;/ Ποιος στέκει τώρα εδώ;/ Ω εαυτέ/ Αν ήξερα πόσο μακριά κατοικείς/ Θα σου έστελνα λουλούδια. Σκούπισε τώρα τα μάτια σου./ Χθες…/ Ηταν τα αστέρια εδώ εχθές. Ω αστέρια! Δεν έχουμε ζήσει ακόμα./ Δεν έχουμε προλάβει./ Πόσες ηλικίες κατοικούν το σώμα;/ Πόσες γενιές μείναν ακόμα;/ Μια ξοφλημένη υπόθεση/ Μια ξοφλημένη υπόσχεση./ Ω κόσμε!/ Εσύ μας έμαθες να σε μισούμε/ Αλλά όχι να μας μισούν/ Ας είναι/ Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι ο καιρός τους./ Και δεν υπάρχει πια καιρός.

Μείνε για λίγο./ Μείνε για λίγο./ Τελειώνει η δυστυχία με τον θάνατο;/ Ή απλώς μεταναστεύει;/ Ξοδεμένο είδος./ Ο τροχός κλείνει τον κύκλο./ Είμαι εδώ./ Ανθρώπινο έθνος και τελειώνει./ Μείνε για λίγο./ Είναι αυτό το τέλος που υποσχέθηκαν;/ Είναι αυτό το τέλος που υποσχέθηκαν;

Το τέλος.

Και αυτό αρκεί».