Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν στο πέρασμα της Ιστορίας πως η Αυστρία ήταν πράγματι μια χώρα. Ετσι την είδαν, έτσι την αντιμετώπισαν, έτσι την κουβαλούσαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Σήμερα μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πως η Αυστρία δεν ήταν ποτέ της χώρα. Η Αυστρία ήταν απλώς μια λέξη. Και μάλιστα μια λέξη αρκετά ευρύχωρη ώστε να χωρέσει πολλά. Τη Βιέννη, τον Μουζίλ, τον Μότσαρτ, τα σνίτσελ. Και άλλα πολλά, πάρα πολλά και πολλές φορές για τον καθένα διαφορετικά. Οχι όμως τόσο ευρύχωρη ώστε να χωρέσει τον Χίτλερ, παρά την ξεκάθαρη και επίσημη πολιτογράφησή του. Είναι που ακόμα και οι λέξεις έχουν τα όριά τους και αν δεν τα σεβαστείς, μπορούν να ξηλωθούν.
Οπως είναι λογικό μια τέτοια παρανόηση δημιούργησε μια σειρά από απρόσμενα γεγονότα καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας. Οπως για παράδειγμα όταν οι Γάλλοι στρατιώτες πήγαν στο μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου περιμένοντας να αντιμετωπίσουν τον αυστριακό στρατό. Ενώ περίμεναν να έρθουν αντιμέτωποι με Αυστριακούς στρατιώτες, στην πραγματικότητα το μόνο που συνάντησαν ήταν μια σειρά από αυστριακά ονόματα. Σαν αυτά που οι άνθρωποι χαράζουν στις ταφόπλακες, πιο πολύ για να μην ξεχάσουν πώς τους έλεγαν παρά για να θυμούνται τους ανθρώπους. Και ενώ, όπως η Ιστορία αποδεικνύει, είναι σχετικά εύκολο να αφανίσεις τον αυστριακό στρατό, δεν ισχύει το ίδιο για τα ονόματα. Αυτά δεν αφανίζονται με τίποτα. Για τον λόγο αυτό (κυρίως) ο Πρώτος Παγκόσμιος δεν τελείωσε ποτέ και όπως όλοι γνωρίζουμε καλά συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Είναι πολλοί που χάθηκαν αναζητώντας την Αυστρία. Τουρίστες, φιλόμουσοι, φιλάσθενοι, φοιτητές Πολυτεχνείου. Για λόγους τόσο διαφορετικούς ταξίδεψαν. Πιστεύοντας πως τελικός προορισμός τους ήταν μια χώρα. Αλλά όπως είπαμε ήταν τελικά απλώς μια λέξη. Στοιβάχτηκαν εκεί μέσα. Αλλοι αναζητώντας γνώση και άλλοι διασκέδαση. Επιμερίστηκαν κατοικώντας άλλες λέξεις. Λέξεις που αντιστοιχούν σε πόλεις, χωριά και δρόμους. Τοπωνύμια όπου η δυσκολία να τα προφέρεις μπορεί να διαρκούσε όσο οι διακοπές των Χριστουγέννων ή ακόμη και όσο τα φοιτητικά σου χρόνια. Το ασκημένο μάτι μπορεί να το προσέξει. Οποιος γυρνά από την Αυστρία, άσχετα με το εάν βρισκόταν εκεί για λίγες μέρες ή κάποια χρόνια, κουβαλά το ίδιο πληγωμένο βλέμμα. Ποτέ του δεν ομολογεί. Και είναι διαρκώς πρόθυμος να αφηγηθεί. Εμπειρίες, θεάσεις, τοπία. Λέξεις. Λέξεις που χωρούν μέσα στη λέξη Αυστρία. Αλλά δεν αντιστοιχούν σε πραγματικά γεγονότα. Είναι αυτές οι άδειες λέξεις που σχηματίζουν άδειες αφηγήσεις. Και όλα μαζί μετά τη λέξη Αυστρία. Μια λέξη τόσο μεγάλη που έφτασε στο σημείο να αποκτήσει δική της σημαία και δικά της γραμματόσημα. Μια λέξη συλλογική, φτιαγμένη από ένα κοινό μυστικό. Χτισμένη τούβλο το τούβλο απ’ όσους προσπάθησαν να την επισκεφτούν, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ τους να τη συναντήσουν.
Είναι γνωστό. Μια χώρα είναι εφικτή. Αρκεί να μπορείς να την προφέρεις. Είναι που ο τόπος πάντοτε υποκύπτει στη δύναμη της γλώσσας, ακόμα και αν δεν υπάρχει καθόλου τόπος να δοθεί. Γιατί η γλώσσα είναι η πραγματική μας κατοικία και μαζί η μόνη διεύθυνση με κάποιο νόημα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας