Το υπαρξιακό βάρος των εκλογών

Είχατε ποτέ αυτή την αίσθηση πως είστε ο τελευταίος άνθρωπος που έχει απομείνει στην Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο; Το περίεργο είναι όταν έχεις αυτή την αίσθηση αρχές Ιουλίου. Οταν σε πιάνει αυτή η ερημιά ενώ βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο και καλά καλά δεν έχεις συνηθίσει τη ζέστη.

Η αίσθηση αυτή πως μένεις πίσω ενώ όλα γύρω σου προχωρούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Είναι η ησυχία πίσω από τη φασαρία. Η προϋπόθεση του άδειου μέσα στο γεμάτο. Η αμηχανία ως δομικό υλικό υπαρξιακής συγκρότησης. Αυτά που εμφανίζονται ξαφνικά ανάμεσα στις βεβαιότητες.

Δεν ξέρω αν μοιράζεστε μαζί μου αυτή την αμηχανία από την επομένη των επαναληπτικών εκλογών. Μπορεί να είναι μια προσωπική αντίδραση. Σίγουρα είναι ανεξάρτητη (ή έστω μη ταυτόσημη) με το τι ακριβώς ψήφισες ή το τι ακριβώς προσδοκούσες. Πιο πολύ έχει να κάνει με αυτό που αχνοφαίνεται στο προσεχές μέλλον παρά με αυτό που προηγήθηκε στο ήδη περασμένο παρελθόν. Τα χαρακτηριστικά αυτού που πλησιάζει. Ποια είναι αυτή η κοινωνία; Τι πιστεύει; Σε τι μπορεί να ελπίζει;

Δεν ξέρω πόσοι από εμάς θα το παραδεχτούμε αλλά για πολλούς το αποτέλεσμα -πέρα απ’ όλα τα άλλα- ήταν μια απόδειξη πως δεν γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε. Ακόμη και αν έχουμε γνώση και αντίληψη της ατομικής μας φούσκας, σε μεγάλο βαθμό δεν γνωρίζουμε ούτε το μέγεθός της ούτε την απόστασή της από την πραγματικότητα. Αν θέλουμε δικαιολογίες, θα βρούμε πολλές. Αν θέλουμε επιβεβαιώσεις και παρηγοριές, θα βρούμε ακόμα περισσότερες.

Μπορούμε να ξεσπάσουμε τον χαλιναγωγημένο εστετισμό μας, αυτόν που τρέφουμε σε τόσες μας επιλογές αλλά στη σφαίρα του πολιτικού τού βάζουμε αποκλειστικά αρνητικό πρόσημο. Μπορούμε να αμφισβητήσουμε τις αντιληπτικές μας ικανότητες, λες και η εκ των προτέρων γνώση του αποτελέσματος μειώνει την αλγεινή αίσθηση που αυτό σου προκαλεί εκ των υστέρων. Μπορούμε να οδηγήσουμε τον εαυτό μας στην ασφαλή αγκαλιά της παραίτησης. Εκεί που η αδράνεια είναι παρηγοριά και η απόσταση μια απόδειξη αυτοτέλειας.

Ενα γεγονός παίρνει υπαρξιακές διαστάσεις όταν μετατοπίζεται από το συλλογικό στο ατομικό. Στην προκειμένη περίπτωση όταν η διερώτησή μας για όλα όσα συμβαίνουν εκεί έξω και δεν είχαμε κατανοήσει μεταφέρεται στην αμφισβήτηση του ίδιου μας του εαυτού. Στις επιλογές, τις απαιτήσεις, τις βεβαιότητές μας.

Στα κριτήρια, τις εμφατικές απαντήσεις, τις αμετακίνητες αντιλήψεις. Δεν λέω πως το σημείο από το οποίο διερχόμαστε είναι ένα σημείο υποχρεωτικής αλλαγής. Λέω πως είναι ένα σημείο διερώτησης. Τόσο για το πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινωνία που μας περιβάλλει όσο και τη θέση μας μέσα σε αυτήν. Ας καταλήξουμε στο ίδιο σημείο όπου βρισκόμαστε και τώρα. Αφού όμως εξετάσουμε κάθε τι από την αρχή.

Αν νιώθω μια βεβαιότητα, αυτή είναι για το γεγονός πως τα χρόνια που πλησιάζουν προς τα πάνω μας απότομα θα είναι δύσκολα χρόνια. Για την κοινωνία, την Αριστερά, για τον καθένα μας ξεχωριστά. Θα χρειαστούμε ο ένας τον άλλον. Αν πρέπει να επιλέξουμε κάτι άμεσα, αυτό ας είναι να παραχωρήσουμε περισσότερο χώρο στο ανθρώπινο. Την κατανόηση, την αντιφατικότητα, την ανεκτικότητα. Ας μάθουμε να συνυπάρχουμε με τις εκδοχές μας, τις αδυναμίες και τα σφάλματά μας. Χωρίς αυτό να μας εγκλωβίζει στην αδράνεια, στην αμηχανία ή την απογοήτευση. Ας γίνουμε πιο ανθρώπινοι ξεκινώντας από αυτό που έχουμε και όχι από αυτό που επιθυμούμε.

Οι βεβαιότητες στερέψανε και το μέλλον έχει χαμηλό ονειροκρίτη. Και το ξημέρωμα έχει την τάση να έρχεται στην ώρα του, αλλά μόνο αφού διασχίσουμε τη νύχτα.