Από τους καλλιτέχνες θα το βρείτε!

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ηθοποιών, σπουδαστών δραματικών σχολών και χορευτών, οι κινητοποιήσεις και οι πρωτοβουλίες αλλά και η ανταπόκριση που αυτές είχανε για τη διάσωση των κινηματογράφων Αστορ, Ιντεάλ και Ιριδα μπορεί να φανούν ως μεμονωμένες περιπτώσεις αντίδρασης απέναντι σε κάποια συγκεκριμένα και περιορισμένα αιτήματα. Κινήσεις που -όπως και ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε στη συνάντησή του με τους ηθοποιούς- έχουν κάνει μεγαλύτερο κακό στην κυβέρνηση από αυτό που θα τους αντιστοιχούσε.

Είναι περίεργο όντως σε μια περίοδο που η διάλυση του ΕΣΥ δεν έφερε αντίστοιχες κινητοποιήσεις, ζητήματα μικρότερης σημασίας όχι μόνο να αρθρώνονται και να επικοινωνούνται με τέτοια ένταση, αλλά ταυτόχρονα να ανοίγουν συνολικότερα πολιτικά ζητήματα που τελικά ακουμπούν τους όρους με τους οποίους είναι δομημένη η πόλη που κατοικούμε, η κοινωνία στην οποία ζούμε.

Στην πραγματικότητα οι κινήσεις αυτές μπορούν να ιδωθούν ως ένα συνεχές που περιγράφει κάτι πολύ σημαντικότερο από μια αντίδραση. Είναι η οριοθέτηση ενός κόσμου. Ενός κόσμου αρχών, αξιών, μιας ευρύτερης αισθητικής και κουλτούρας. Είναι ο κόσμος του πολιτισμού, της τέχνης, των συζητήσεων, της ανταλλαγής και της αλληλεγγύης.

Ενας κόσμος που έχει να αντιτάξει απέναντι από κάθε Μενδώνη έναν Λάνθιμο, απέναντι από κάθε Σκρέκα έναν Κεν Λόουτς, απέναντι από κάθε Γιατρομανωλάκη έναν πολύχρωμο κόσμο ποίησης, χορού, συναυλιών και συνελεύσεων. Το γεγονός πως βλέπουμε τους καλλιτέχνες (και στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε πως δεν κάνουμε διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν και αυτούς που καταναλώνουν την τέχνη) να δημιουργούν τόσο πετυχημένες κινητοποιήσεις τόσο σε μέγεθος όσο και σε πυγμή δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε μικρής σημασίας. Στην πραγματικότητα είναι ένας κόσμος που μάχεται το επιβεβλημένο και θεσμοθετημένο σκοτάδι σε όλα τα επίπεδα.

Ο κόσμος του πολιτισμού περιγράφηκε έμπρακτα τα τελευταία χρόνια από την πλευρά της κυβέρνησης ως ένας κόσμος μη παραγωγικός, σχεδόν παρασιτικός, που δεν έχει νόημα να υπάρχει. Για τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό των αριστοκρατών πολιτισμός είναι αυτό που μπορεί να πουληθεί. Τουριστικοποιημένες αρχαιότητες, κειμήλια σε έκπτωση και αρχαιολογία ως μέρος ενός πακέτου διακοπών. Ο πόλεμος στον πολιτισμό είναι συγκεκριμένος, σχεδιασμένος και από θέση αρχής. Εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο κατασκευής ενός συγκεκριμένου μοντέλου ανθρώπου και πολίτη. Φοβισμένου από τον αυταρχισμό, ανίκανου να διεκδικήσει το δίκαιο της εργασίας, των όρων διαβίωσής του και του ελεύθερου χρόνου του, ανίκανου να φανταστεί τη ζωή του διαφορετική.

Εξάρτημα ενός αποστειρωμένου διαδρόμου (χτισμένου με απευθείας αναθέσεις) για τη χρήση του από συνταξιούχους Γερμανούς, διψασμένους Ρώσους και μεθυσμένους Εγγλέζους το καλοκαίρι. Και όμως, όλοι αυτοί ξεχνούν πως υπάρχουν σε αυτόν τον τόπο κάποιες γενιές που μορφώθηκαν, ταξίδεψαν και δημιούργησαν. Γενιές που ζούνε σε αυτές τις πόλεις και ξέρουν πως αυτό το πένθιμο καρναβάλι που το επιβάλλουν δεν είναι κανονικότητα. Ανθρωποι από 20 έως 50 (χοντρικά τα γράφω) που διάβασαν, είδαν κινηματογράφο, αντάλλαξαν δίσκους και ξεχάστηκαν συζητώντας μέχρι το πρωινό. Που δημιούργησαν τη δική τους τέχνη, τις δικές τους αφηγήσεις, τις δικές τους ζωές.

Οι ζωές αυτές δεν μπορούν να τσιμεντωθούν στο όνομά καμίας ανάπτυξης, καμίας τουριστικοποίησης, καμίας νεοφιλελεύθερης ονείρωξης του οποιουδήποτε άριστου φλώρου. Είναι ένας κόσμος που δεν γίνεται να ηττηθεί ακριβώς γιατί η ίδια του η ζωή είναι μια μικρή καθημερινή νίκη απέναντι στο σκοτάδι των μετρίων, στη μιζέρια των πρακτικών, στην «επιτυχία» των επιτυχημένων. Είναι αυτός ο κόσμος που κατεβαίνει στον δρόμο και που δημιουργεί, αναζητά, απαιτεί. Είναι αυτός ο κόσμος και ακόμη δεν έχετε δει τίποτα. Το ζήτημα είναι προσωπικό. Και ως προσωπικό ζήτημα θα λυθεί.

Για να γεννηθεί το φως πρέπει να στύψεις πολύ σκοτάδι. Και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή.