Οι υποκλοπές ως ερμηνευτικό εργαλείο

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιες θα είναι οι άμεσες επιπτώσεις των υποκλοπών στην πολιτική ζωή της χώρας.

Αν το σκάνδαλο θα πάρει διαστάσεις τέτοιες ώστε να παρασύρει μαζί του την κυβέρνηση ή αν θα αποτελέσει άλλη μια διαχειρίσιμη εκτροπή, κρυμμένη κάτω από κουτοπόνηρες προφάσεις που δεν πείθουν ούτε αυτόν που τις εκστομίζει ούτε αυτόν που τις ακούει.

Σε περιόδους μαζικού υλικού ελλείμματος, το έλλειμμα δημοκρατίας μοιάζει όλο και λιγότερο καθοριστικό στη διαμόρφωση της δυσαρέσκειας των πολιτών. Ανεξάρτητα από τις όποιες τροπές και τα άμεσα ή έμμεσα αποτελέσματα που θα φέρουν, οι υποκλοπές θα μείνουν ταυτόσημες με την περίοδο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Οχι απλώς γιατί αποτελούν το πιο χυδαίο της σκάνδαλο, όχι μόνο γιατί το σκάνδαλο αυτό δεν είναι συγκρίσιμο με καμία αντίστοιχη πρακτική σε καμία ευρωπαϊκή ή δυτική δημοκρατία, αλλά ακριβώς γιατί βρίσκονται στην καρδιά της διακυβέρνησης αυτής.

Περιγράφουν συνοπτικά τους όρους με τους οποίους αυτή ασκείται, την ουσία των κυρίαρχων αφηγημάτων, τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία υπάρχει και διαμορφώνει τον τόπο αυτό.

Οι υποκλοπές -και τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους- καθίστανται το εργαλείο με το οποίο θα μπορούμε με ασφάλεια να ερμηνεύουμε την περίοδο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την περίοδο της πολιτειακής εκτροπής και της περιφρόνησης της δημοκρατίας, το ιστορικό χαμηλό της μεταπολίτευσης.

Στην καρδιά της πρακτικής των υποκλοπών βρίσκεται η εξαίρεση. Η εξαίρεση του εαυτού από κανόνες, η τοποθέτησή του υπεράνω θεσμών και ανεξαρτήτως νόμων. Οταν φυσικά αυτή μπορεί να επιτευχθεί με όρους εξουσίας. Είναι η ουσία της ολιγαρχικής αντίληψης και του άνευ όρων κληρονομικού δικαιώματος, η αριστοκρατική στάση απέναντι στη ζωή και τα πράγματα, που ονομάστηκε κατ’ ευφημισμόν «αριστεία».

Οι υποκλοπές είναι η μεγάλη παράκαμψη που περιγράφει όλες τις άλλες παρακάμψεις. Μια παράκαμψη των θεσμών που στην ουσία εκφράζει τη βαθιά περιφρόνηση απέναντί τους και στη συνέχεια φέρνει με μαθηματική ακρίβεια το βραχυκύκλωμά τους. Ακριβώς όπως βλέπουμε να συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα με τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, τη Δικαιοσύνη, ακόμα και τις ευρωπαϊκές επιτροπές.

Με τα μέχρι στιγμής στοιχεία (και ανεξάρτητα από το εάν αυτά θα διευκρινιστούν περαιτέρω) η υπόθεση περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τη διαπλοκή δημόσιου και ιδιωτικού με τους όρους με τους οποίους εκτελείται από την κυβέρνηση. Στα σκοτεινά, πέρα από αρχές, με το ίδιον συμφέρον να καθορίζει όλες τις παραμέτρους. Και είναι οι πρακτικές αυτές που φέρνουν ως αποτέλεσμα ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ζωής του τόπου, τη στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Τόσο η υποβάθμιση του θέματος όλους αυτούς τους μήνες όσο και η ξαφνική αλλαγή ρότας τους μετά από συγκεκριμένες αποκαλύψεις περιγράφουν την αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα του ελέγχου της πληροφορίας τα χρόνια της μητσοτακικής εκτροπής. Γιατί η ουσία των υποκλοπών έχει να κάνει με την πληροφορία ως αυταρχικό μέσο.

Με την αυταρχική της απόσπαση και στη συνέχεια την αυταρχική της χρήση. Είναι στην πραγματικότητα μια διαφορετική έκφανση ενός αυταρχισμού όμοιου με αυτόν που συναντάμε στα σύνορα απέναντι στους μετανάστες, στα πανεπιστήμια απέναντι στους φοιτητές, στους δρόμους απέναντι στους διαμαρτυρόμενους πολίτες.

Είναι πολλά ακόμη που θα μπορούσαν να περιγραφούν και να αναλυθούν φιλτραρισμένα μέσα από το σκάνδαλο των υποκλοπών και τη γενικότερη στάση της κυβέρνησης. Μια υπερσυγκέντρωση εξουσιών από μια δήθεν «φιλελεύθερη» κυβέρνηση, οι λυκοφιλίες των πολιτικών συμμαχιών με μόνη συγκολλητική ουσία την εξουσία, η αδιαφορία για οποιοδήποτε ευρωπαϊκό πρότυπο ή κεκτημένο κ.ά.

Στη δεδομένη συνθήκη οι υποκλοπές περιγράφουν την απόσταση του δεδομένου καθεστώτος από τη δημοκρατία και τη δημοκρατική διακυβέρνηση. Γιατί από τη χρήση των υποκλοπών ως ερμηνευτικού εργαλείου δεν μπορεί να προκύψει το εάν ο κύριος Μητσοτάκης έκανε ή όχι τις υποκλοπές. Μπορεί όμως να προκύψει το συμπέρασμα πως ως κοινωνική αντίληψη, ως αυταρχική άσκηση της εξουσίας και ως πολιτική εφαρμογή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι οι υποκλοπές.