Είναι αρκετά αυτά που θα γραφτούν για τον Μάριο. Αλλωστε οι αλήθειες του έχουν κατατεθεί μέσα στα θεατρικά έργα του, μέσα στα πεζά κείμενά του, ακόμα και στις συνεντεύξεις που έχει δώσει. Ο Μάριος Ποντίκας ήταν ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες θεατρικούς συγγραφείς.
Σε ένα έργο που διαρκώς εξελισσόταν και δεν φοβόταν να αλλάξει μέσα στις δεκαετίες, ο Ποντίκας έφερνε στην επιφάνεια νέες πτυχές του νεοελληνικού κόσμου. Το έργο του έχει τις ρίζες του σε έναν νατουραλισμό που όμως δεν μένει ποτέ στάσιμος στην επιφάνεια των πραγμάτων. Μπολιάζεται διαρκώς από όσα κινούνται υπόγεια μέσα στους χαρακτήρες και μέσα στις μεταξύ τους σχέσεις.
Στα έργα του η νεοελληνική λαϊκότητα των απλών ανθρώπων έρχεται να συναντήσει το παράλογο· και μάλιστα το παράλογο σε όλες του τις πτυχές. Το κοινωνικό παράλογο του αποκλεισμού και της καταπίεσης, το υπαρξιακό παράλογο του κενού και της θέασής του, ακόμα και το αισθητικό παράλογο μέσα από την αυτονόμηση των μύθων όπως εκφράζεται κυρίως στα δύο τελευταία έργα του («Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια», «Χλιμίντρισμα»). Ταυτόχρονα είναι από τους πρώτους συγγραφείς που εισήγαγαν το στοιχείο της βίας στη νεοελληνική σκηνή. Οχι ως εφέ εντυπωσιασμού, αλλά στην πιο καθαρή μορφή του, ως ένα διαρκές στοιχείο απειλής και διαμόρφωσης, ως συμπύκνωση των συγκρούσεων και της πλοκής.
Τα έργα του Μάριου Ποντίκα είναι γεννήματα της εποχής τους. Γεννιούνται από αυτήν και την εμπεριέχουν. Τη συλλαμβάνουν και την εγκιβωτίζουν στο κεχριμπάρι του χρόνου. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και έργα που ο χρόνος δεν τα έχει ακουμπήσει. Αυτό ήταν εμφανές και σε μία από τις τελευταίες παραστάσεις έργων του λίγο πριν από τη λαίλαπα της πανδημίας.
Ο «Γάμος», στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, ανέδειξε όχι μόνο τις σταθερές παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τα έμφυλα ζητήματα, αλλά μαζί και τη διαρκή επικαιρότητα της θεατρικής γραφής του Ποντίκα. Η γυναίκα του έργου ήταν η γυναίκα εκείνης της εποχής που το έργο γράφτηκε και μαζί η γυναίκα της δικής μας εποχής. Οπως είπα, είναι πολλά αυτά που θα γραφτούν για τον Μάριο. Το έργο του το επιβάλλει.
Το κείμενο αυτό είναι λιγότερο ένας απολογισμός και περισσότερο μια ανάγκη. Μια ανάγκη να εκφραστεί δημόσια η ευγνωμοσύνη απέναντι σε έναν άνθρωπο που η γνωριμία μαζί του ήταν τόσο ουσιαστική ώστε να αλλάξει τη ζωή σου. Από τις ατελείωτες κουβέντες, τις παρατηρήσεις και τα σχόλια και κυρίως την εμπιστοσύνη. Μια αυθεντική εμπιστοσύνη, που καθοδηγούσε χωρίς ποτέ να πατρονάρει, που σε έπειθε χωρίς ποτέ να σε πιέζει, που πάντοτε σε πρόσεχε χωρίς ποτέ να σε πνίγει. Γιατί πέρα από συγγραφικό πρότυπο, ο Μάριος ήταν μαζί και πρότυπο φιλίας και συναναστροφής. Νοιαξίματος πέρα από τυπικότητες. Με το αστείρευτο χιούμορ που κατέκλυζε τα πάντα μέχρι τα όρια του σαρκασμού και του αυτοσαρκασμού. Με το καθαρό κριτικό βλέμμα. Και κυρίως, με την αγάπη για την τέχνη, την αγάπη για τον άνθρωπο.
Μίλησα για την ανάγκη να εκφραστεί η ευγνωμοσύνη. Ας είμαστε ειλικρινείς. Στην πραγματικότητα είναι η ανάγκη να εκφραστεί η αγάπη μας. Για έναν ξεχωριστό συγγραφέα, για έναν σπάνιο άνθρωπο.
Αντίο Μάριε, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας