Ο χρόνος μας είναι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Μετράμε τη ζωή μας, όχι με μέρες και λεπτά αλλά με γεγονότα. Αυτά είναι τα τοπόσημα του καιρού που μας αντιστοιχεί. Τα σημεία του χάρτη μας.
Ο μικρός πάει σχολείο. Το σημείο στον χάρτη γράφει πρώτη Δημοτικού. Λίγες ώρες πριν τον αφήσαμε στην είσοδο. Να φεύγει πρώτη φορά και να περπατά με μια μεγάλη τσάντα στην πλάτη, ψάχνοντας την αίθουσα, ψάχνοντας τα βήματά του, ψάχνοντας τα πρόσωπα των άλλων παιδιών. Τον ήχο της φωνής της δασκάλας, τους ήχους που τον περιβάλλουν και θα τον περιβάλλουν για έναν ολόκληρο χρόνο, τον χρόνο που είναι άνθρωποι και είναι ζωή.
Και ύστερα σκέφτεσαι τον χρόνο που πέρασε. Τον δικό του χρόνο και τον δικό σου χρόνο. Τα χρόνια που τον είδες να μεγαλώνει. Ή, πιο σωστά, που δεν τον είδες αφού μάλλον μεγάλωνε κρυφά χωρίς να το παίρνεις είδηση. Ναι, τα παιδιά μεγαλώνουν κρυφά από τους γονείς. Για να μην τους τρομάξουν, για να μην τους αναγκάσουν να παραδεχτούν πως και αυτοί μεγαλώνουν. Μέχρι την πρώτη μέρα του σχολείου. Πότε φτάσαμε εδώ; Τα γεγονότα της ζωής σου που αντιστοιχούσαν στις δικές του εμπειρίες σε μια όμοια ηλικία μέχρι τώρα έμοιαζαν θολά. Αλλά αυτό αλλάζει. Μπορώ να θυμηθώ τη δική μου πρώτη μέρα στο Δημοτικό Σχολείο.
Μια ανάμνηση καθαρή, με λεπτομέρειες, με συναισθήματα που μπορώ να επαναφέρω. Τους φόβους, την αγωνία, την περιέργεια. Την αίσθηση του αχανούς σε ένα σχολείο με έξι τάξεις που μόλις άρχιζε. Την περίεργη αίσθηση της πειθάρχησης στα χωρισμένα θρανία, τα υπόλοιπα παιδιά με τα οποία μοιραζόμασταν κάτι άγνωστο μα ταυτόχρονα και κοινό. Τον χρόνο της σχολικής ώρας, την αίσθηση πως μόλις ξεκίνησε, την αίσθηση πως σε πέντε λεπτά τελειώνει. Και με κάποιο τρόπο μπορώ να δω επιμερισμένο όλο τον χρόνο μπροστά. Μία μία τις τάξεις, τους δασκάλους, τους συμμαθητές. Τον χρόνο αριθμημένο σε πρόσωπα και γεγονότα. Τον χρόνο μου που τότε ξεκινούσε, όπως τώρα ξεκινά ο χρόνος του μικρού. Τον χρόνο αυτόν που με έφερε μέχρι αυτόν και ύστερα μέχρι εδώ.
Είναι το παιδικό μονοπάτι που χάσαμε στην ωρίμανσή μας και τώρα το ξανασυναντάμε στα βήματα του παιδιού μας. Καταλαβαίνουμε. Και μοιάζει σαν να καταλαβαίνουμε για πρώτη φορά και τη δική μας ηλικία τού τότε. Γιατί τότε ήμασταν πολλοί μικροί για να σκεφτούμε, πολύ αγχωμένοι για να καταλάβουμε. Γιατί ο κόσμος ήταν ακόμα μεγάλος, τα αντικείμενα συνέχιζαν να αποκτούν τα ονόματά τους και τα ονόματα σιγά σιγά τα γράμματά τους. Ακόμα και αν δεν το ξέραμε βιώναμε τη βιολογική μας αισιοδοξία, το ξεκίνημα μιας οργανωμένης κοινωνικής διαδικασίας, τη συνάντησή μας με τον οριοθετημένο κόσμο.
Με τη γνώση και τα προβλήματα, με τις επιθυμίες και τα στοιχήματα, με το άγνωστο που όλο και γίνεται γνωστό και ταυτόχρονα όλο και μεγαλώνει. Και ο μικρός αυτός με την τεράστια τσάντα και τον ασταθή βηματισμό είναι η επιβεβαίωση πως ο χρόνος δεν χάνεται. Μετουσιώνεται και σου επιστρέφει. Μέσα από αυτόν τον μικρό δίπλα σου, μέσα από τις δικές του εμπειρίες και τον δικό του χρόνο. Σε συνεχή συνομιλία με τον μικρό μέσα σου και ταυτόχρονα με τον πατέρα που έχεις γίνει. Γιατί ο χρόνος μας είναι πια πληθυντικός. Και έτσι θα συνεχίσει.
Ο κόσμος ανοίγεται μπροστά σου, μικρέ. Είναι η ώρα σου να τον αρπάξεις.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας