Τι γίνονται οι ήρωες όταν μεγαλώνουν;

Πιστεύουμε στους ήρωές μας με τον φανατισμό του στόχου. Μονοσήμαντοι μέσα στην απόλυτη θετικότητά τους, οι ήρωες στέκουν στη μία διάστασή τους. Στο χαρακτηριστικό αυτό που τους δίνει μορφή, στο χαρακτηριστικό αυτό που συμπυκνώνει όλες μας τις προσδοκίες από αυτούς, στο χαρακτηριστικό αυτό που τους κάνει ήρωες. Γιατί ένας ήρωας καταγράφεται ως τέτοιος μόνο αν δημιουργεί μια αδύνατη μίμηση.

Από τη μία την επιθυμία άλλων να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Και από την άλλη την επιβεβαίωση πως αυτό που κατάφεραν (ό,τι και αν είναι αυτό) είναι -σχεδόν- αδύνατο να επαναληφθεί. Με αυτό το -σχεδόν- να είναι κομβικό. Ακριβώς γιατί μετατρέπει την απιθανότητα σε ακραία δυσκολία, με ένα -έστω ακραίο- ενδεχόμενο να δραπετεύει. Ποιος ξέρει, η μίμηση ίσως τελικά να είναι και πιθανή μέσα στην απιθανότητά της.

Μα ο χρόνος καταπίνει τα πάντα. Τους εχθρούς, τους συμμάχους και τελικά και τους ίδιους τους ήρωες. Είναι λίγο αυτοί που μεγαλώνουν, που χάνουν το σφρίγος και τον αυθορμητισμό, την ικανότητα και την ευστοχία. Είναι που ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει γίνεται πιο συντηρητικός, συχνά πιο κυνικός, κυνηγημένος από την πίκρα, τις ματαιώσεις, τον αποχαιρετισμό. Είναι που και εμείς μεγαλώνουμε. Και μαθαίνουμε να μην έχουμε ήρωες. Γιατί με τον τρόπο αυτό διδασκόμαστε την ωρίμανση. Και γινόμαστε πρακτικοί, λογικοί, λειτουργικοί. Τα βήματά μας δεν κυνηγούν πια άγνωστους ορίζοντες, μόνο ρυμοτομημένες κατευθύνσεις, σαφή οργανογράμματα και στόχους στρατηγικούς. Και οι ήρωες δεν έχουν διευθύνσεις. Είναι που κατοικούν διαρκώς στους ορίζοντες.

Ετσι οι ήρωες παύουν σταδιακά να είναι οι πρωτότυπες μορφές του κατορθώματος. Γίνονται και αυτοί άνθρωποι. Και τελικά αλλάζουν. Τι γίνονται οι ήρωες όταν μεγαλώνουν;

Μα οι ήρωες συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Η εχθρότητά τους δεν μας εχθρεύεται. Η μορφή τους δεν μας απειλεί. Μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της. Ομοια με τους αποχωρισμούς που μας έδωσαν σχήμα, τις πίκρες που αντέξαμε, τις ματαιώσεις που δεν μας ματαίωσαν. Κουβαλούμε μαζί μας αυτή την περίεργη αντιστροφή. Μια προσδοκία που έγινε απογοήτευση χωρίς να μας απογοητεύσει. Γιατί στην πραγματικότητα ο αρχικός ενθουσιασμός παραμένει ανέγγιχτος. Αποσπάται από το υποκείμενο αυτό που τον γέννησε και ζει ανεξάρτητα. Και σταδιακά αποκτά καθαρότητα, μια σπάνια αγνότητα που τον εξυψώνει σε ένα ιδανικό, σε όριο.

Και οι ήρωες συνεχίζουν και αυτοί να μεγαλώνουν. Ανθρώπινοι πια. Στέκουν απαλλαγμένοι από την τρομακτική συνέπεια του καθήκοντος. Γίνονται πλάσματα κανονικά, αντιφατικά, σάρκινα. Βουλιάζουν στην αλήθεια της ζωής εκεί που όλες οι κλίμακες, τα μικρά και τα μεγάλα των ανθρώπων συνυπάρχουν. Ο χρόνος τούς φέρεται με καλοσύνη, καθώς συντηρεί ταυτόχρονα με τη μορφή αυτή που προχωράει στον χρόνο, δίπλα της, την άλλη, την άφθαρτη ζωή τους. Την προσφορά και το επίτευγμα σαν μια επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση. Και κάπου εκεί συναντιόμαστε ξανά.

Απαλλαγμένοι από προσδοκίες ή απαιτήσεις. Καταφάσκοντας στην αντιφατικότητά μας και στις στροφές της ζωής, τα απότομα φρεναρίσματα, τις λακκούβες, το σάπιο οδόστρωμα. Και κάπου εκεί συναντούμε την παλιά, την αρχική μας δέσμευση σε αυτό που οι ήρωες σημαίνανε. Οχι πια ως μίμηση ή ως στόχο. Αλλά ως προσωπικό υλικό που μας δόμησε. Ως ένα στοιχείο που κουβαλά τις μετέπειτα αποφάσεις και την κλίμακα που αποκτήσαμε ώστε να μετρούμε και να κρίνουμε τις πράξεις, τις επιτυχίες, τα λάθη μας. Και κάπου εκεί δίπλα στην ταυτόχρονη παρουσία των ηρώων μας και της μετέπειτα μορφής τους συναντούμε και τη δική μας ταυτόχρονη παρουσία. Αυτό που ήμαστε και αυτό που γίναμε. Την παιδικότητα ως κληρονομιά του παρόντος μας. Ενα παιδί που βγαίνει μέσα από έναν ήρωα.

Τι γίνονται οι ήρωες όταν μεγαλώνουν;