Από τα Σεπόλια μέχρι την αιωνιότητα

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αυτή τη στιγμή στέκεται στην κορυφή του μπασκετικού κόσμου. Τις προηγούμενες μέρες κατάφερε να προσθέσει στα επιτεύγματά του ένα πρωτάθλημα και τον τίτλο του MVP των τελικών. Και μάλιστα στην ηλικία των 26, πριν δηλαδή φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του (με βάση την κοινή μπασκετική παραδοχή, η ακμή ενός παίκτη προσεγγίζεται από τα 27 μέχρι τα 35 χρόνια, τα prime years).

Και μάλιστα με τουλάχιστον τέσσερα παιχνίδια, όπου η επίδοσή του, η στατιστική του αλλά και τα highlights τους μπορούν να τοποθετηθούν ανάμεσα στις πιο όμορφες στιγμές στην ιστορία των τελικών του αθλήματος.

Η ιστορία του «Greek Freak» κουβαλά την υπερβολή και το απίστευτο που μόνο η πραγματικότητα μπορεί να κατοχυρώσει. Το παιδί αυτό πριν από 8 χρόνια γύρναγε στους δρόμους της Αθήνας πουλώντας cd. Σήμερα είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους αθλητές στον κόσμο, σε ένα από τα πιο απαιτητικά αθλήματα και σε συνθήκες μάξιμουμ ανταγωνισμού.

Το πρωτάθλημα αυτό είναι επιστέγασμα μιας πορείας που ξεκίνησε από τους δρόμους των Σεπολίων. Αλλά ταυτόχρονα είναι μια στάση σε μια μπασκετική ιστορία όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία τέσσερα με πέντε χρόνια. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η ιστορία του Γιάννη είναι ακόμα πιο συναρπαστική γιατί δεν τελειώνει εδώ. Εχει ακόμα πολύ μέλλον. Είναι μια ρωγμή διαμπερής στο όνειρο. Αυτό που σημαίνει το συγκεκριμένο πρωτάθλημα αλλά ταυτόχρονα και η συγκεκριμένη επίδοση είναι η επανανοηματοδότηση των προηγούμενων επιλογών του, των αποφάσεών του, της όλης του στάσης από τη στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι του στα ουτοπικά παρκέ του NBA.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι αυτή τη στιγμή ο πιο συμπαθής παίκτης στο σύνολο του αμερικανικού αθλητισμού. Οχι μόνο λόγω της ιστορίας του και της καταγωγής του, αλλά κυρίως λόγω των επιλογών του και της αθλητικής του ηθικής. Δεν είναι μόνο η αφοσίωση και η διαρκής προσπάθεια, η πίστη και η άνευ όρων δέσμευση στους στόχους και στη βελτίωση. Είναι το γεγονός πως παρέμεινε πιστός στην ομάδα στην οποία ξεκίνησε ενώ πέρυσι είχε κάθε δικαίωμα να γίνει μέλος κάποιας super team που θα του εξασφάλιζε τον τίτλο με το μίνιμουμ της προσπάθειας.

Η πίστη του αυτή δικαιώθηκε αφού η ομάδα αυτή κατέκτησε το πρωτάθλημα. Το γεγονός πως απέφυγε να συμμετέχει σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές, αν κάτι τέτοιο του έκλεβε χρόνο από τις προπονήσεις, το γεγονός πως σε αντίθεση με όλους τους άλλους παίκτες της γενιάς του απέφυγε να κάνει προπονήσεις με αντιπάλους ακριβώς γιατί αντιλαμβάνεται τον ανταγωνισμό ως μια διαρκή αθλητική συνθήκη. Ολες αυτές οι αποφάσεις δικαιώνονται με το πρόσφατο πρωτάθλημα. Ακόμη περισσότερο, μοιάζουν πια ως προϋποθέσεις.

Δίπλα σε αυτά πρέπει να προστεθεί και το γεγονός πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο φέτος υπήρξε ο πιο υποτιμημένος παίκτης του πρωταθλήματος. Στις δύο χρονιές που προηγήθηκαν οι Bucks κατάφεραν να έχουν το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο και ο ίδιος να ψηφιστεί τις χρονιές αυτές ως ο MVP της σεζόν. Μόνο και μόνο για να αποκλειστούν με εκκωφαντικό τρόπο στα playoffs από ομάδες εκπλήξεις. Φέτος οι Bucks αν και βελτιώθηκαν εμφανώς (κυρίως με την προσθήκη του Jreu Holiday) δεν ήταν καν στα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Ο ίδιος ο Γιάννης λοιδορήθηκε όσο λίγοι. «Δεν είναι καλός στο τρίποντο», «είναι κακός στις ελεύθερες βολές», «στα δύσκολα εξαφανίζεται». Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τα σχόλια. Οσο το γεγονός πως αυτός δεν έδωσε ποτέ σημασία, δεν απάντησε, δεν μπήκε σε αντιπαράθεση. Μόνο συνέχισε. Μαζί με τους συμπαίκτες του μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου.

Με την κατάκτηση αυτή δεν κατάφερε απλώς μια επιτυχία, αλλά τη διαμόρφωση ενός παραδείγματος. Ενός παραδείγματος για τη στάση απέναντι στην ομάδα, την κοινότητα και τους συμπαίκτες. Για τη στάση απέναντι στη φήμη, στα μίντια και στην αμφισβήτηση. Και τελικά ένα παράδειγμα εντός ενός άλλου μεγαλύτερου παραδείγματος. Αυτού της ζωής του. Του μετανάστη που από τους λιγόψυχους δρόμους της Αθήνας μπορεί να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου.

Θα είμαστε εδώ, για να παρακολουθούμε από κοντά τις επιτυχίες του Γιάννης Αντετοκούνμπο στα χρόνια που έρχονται. Για να βλέπουμε την εξέλιξη του παραδείγματός του και για να εντυπωσιαζόμαστε από αυτή τη διαρκή επιβεβαίωση που μας προσφέρει για το γεγονός πως το αδύνατο είναι απλώς ένα σημείο των δυνατοτήτων μας.