Χώρα τραμπουκομάνα

«Οταν μας φωτογραφίζουν οι δολοφόνοι»,  Γιάννης Κοντός, Τα Οστά

Τραμπουκομάνα χώρα, μίλα μας και απόψε το δίδαγμά σου. Πες μας για όλα όσα κατάφερες, για τα κατορθώματα και τις περηφάνιες σου. Για τις χλέπες, τα σπρωξίματα και τις προστακτικές σου. Σύρε τους τσαμπουκάδες σου σε ανήλικα διαλείμματα, στους πηγμένους δρόμους, στις πόρτες των μαγαζιών σου, στους κύκλωπες των γηπέδων (χουλιγκάνια όλων των θυρών, αλληλοεξοντωθείτε). Ψήφισε το 6,28% σου σαν να μην ήξερες (μια χαρά ήξερες, ε φασιστάκι;). Σύρε τα θύματά σου ώς το σημείωμα, ώς τον χωματόδρομο που πάει προς τη λίμνη.

Χώρα τραμπουκομάνα, στις φλέβες σου κυλά ψόφιο σπέρμα. Αντικατέστησε για άλλη μια φορά την ψόφια στύση σου με τον σεξισμό, την ομοφοβία, τον ρατσισμό σου. Ορισε την πτώση των γύρω σου ως μονάδα μέτρησης του δικού σου ύψους. Λαγόκαρδη χώρα, γάβγισε τις αξίες σου, τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» σου, κάνε έρωτα σαν να χτυπάς μπουκέτα σε αδύναμα στομάχια. Εκτονώσου, μωρό μου, κυρίως εκτονώσου. Η καρδιά χτυπά άλλωστε μονίμως στο παρόν.

Η όψη σου μυρίζει ρετσινόλαδο κι αφυδάτωση. Εσύ, περιούσια σκύλα. Λάδωσε τα ιδιωτικά και τα δημόσιά σου τρίκυκλα. Μίλα μας για κουλτουριαρέους, αποθέωσε τους κάγκουρες περιοδικάρχες σου, τους κομιστές και τους Ταρζάν-εκβιαστές σου. Τα αλάνια της δική σου φιλικής εταιρείας, που σε βεβαιώνουν πως οι άντρες πρέπει να είναι άντρες και οι γυναίκες μαντόνες της κρεβατοκάμαρας και παναγίες της κουζίνας (και αν οδηγούν, πες τους να πλύνουν κάνα πιάτο). Και εκσυγχρονίσου. Βιντεοσκόπησε τα κατορθώματά σου, μοιράσου τα αμοντάριστα να τους δώσεις νέο μέγεθος, νέα σημασία. Κατοίκησε τη μέσα μας επαρχία, αυτήν που υπάρχει χωρίς γεωγραφικούς προσδιορισμούς, αυτήν την όλο γωνίες, αλουμίνια και γόνατα.

Ημίψηλη χώρα, χρησιμοποίησε τους κοντούς σου για σκαλοπάτια, αντί για παλμούς, στο σώμα σου χτυπούν κορναρίσματα. Αρμάτωσε τις στρατιές με τα κωλοφτιαγμένα παπάκια σου, τα γελοία κουρέματα και τα ηχεία στο τέρμα. Γενίκευσε, μωρό μου, κυρίως γενίκευσε. Μίλα γενικά για την Κρήτη, ντύσε ένα νησί στην ενοχή και την απαξίωση, έτσι να ξεμπερδεύεις. Μίλα γενικά για χαρακτήρα, ψυχολογικοποίησε άκριτα, ρίξε όλες τις αποψάρες σου στο έδαφος σαν να σπας πιάτα. Ζήτα λιντσαρίσματα και λαϊκά δικαστήρια, ζητώντας τραμπούκικα να αποδείξεις τη διαφορετικότητά σου, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη ομοιότητά σου. Υιοθέτησε έναν όρο και κάν' τον της μόδας, κυρίως από τα τηλεοπτικά στόματά σου. Δώσε του ξενόγλωσση υπόσταση, έτσι ώστε να έχει κύρος και να μη σε φοβίζει και τόσο πολύ, αφού τα λατινικά γράμματα δεν απεικονίζουν τη δική σου καθημερινή εμπειρία.

Δώσε αφορμή σε όλους όσοι πίνουν χολή απ' το φλιτζάνι με σηκωμένο το μικρό τους δάχτυλο. Κάνε τους να μιλήσουν για μας στη δική τους γενίκευση, για τον χαρακτήρα γενικά, τη σύνολη χώρα, τη φύση του ανθρώπου, εδώ και αλλού, για το δικό τους -στην πραγματικότητα- ματαιόδοξο ύψος.

Και κυρίως ξέχνα. Ξέχνα όσο πιο γρήγορα μπορείς, σαν δρομέας σε αντίστροφη κίνηση. Ολα περνούν, έτσι δεν είναι; Ούρλιαξε μόνο όσο το θέμα είναι ψηλά στους τίτλους. Θυμάσαι τους πυροβολισμούς και τις φράουλες στη Μανωλάδα; Τον αλυσοδεμένο στη Σαλαμίνα; Τον ομαδικό βιασμό στην περήφανη Αμάρυνθο; Το καθημερινό έγκλημα στους μετανάστες; Γι' αυτό σου λέω, ούρλιαξε τώρα όσο πιο δυνατά μπορείς, έτσι γρήγορα θα ξεπλυθείς και ακόμα πιο γρήγορα θα σου στεγνώσει για άλλη μια φορά η μνήμη.

Εσύ, η άλλη χώρα, η παράλληλη και ταυτόχρονα τέμνουσα, η μέσα στη στιγμή και ταυτόχρονα εκτός της. Η δική μας και ταυτόχρονα ξένη. Σε κατοικούμε και μας κατοικείς σαν γείτονες που ποτέ δεν γνωρίστηκαν και ταυτόχρονα παραγνωρίστηκαν. Δεν είναι οι περιοχές, οι παιδείες, οι συνήθειες· είσαι εσύ, έκθετη στο παρόν, η άλλη χώρα, η προπαραλήγουσα.

Χώρα τραμπουκομάνα. Χόρεψε και απόψε, μωρό μου, χόρεψε. Και μετά τράβα και ψόφα αγκαλιά με όλα όσα σε θρέφουν. Τροφή κακή, στο έδαφός σου φυτρώνουν μόνο σκουπίδια.