«Φυλακισμένος» για καλό σκοπό!

Μία περίεργη ιδέα, μία δραστήρια και καινοτόμα προσωπικότητα, δωμάτια απόδρασης, συνεντεύξεις, προσφορά στον συνάνθρωπο. Καμία φορά μία απλή ιδέα μπορεί να είναι αρκετή για να δημιουργήσει ένα πολύ πετυχημένο project και μάλιστα με πολλές προεκτάσεις.

Ετσι και η ιδέα που είχε το 2015 ο Ευθύμιος Σαββάκης, ο οποίος ξεκίνησε να συναντά τους συνεντευξιαζόμενούς του μέσα σε ένα δωμάτιο απόδρασης.

Locked Mystery Guests ονόμασε το Project και για δύο ολόκληρες σεζόν 82 προσωπικότητες από διάφορους τομείς, «φυλακίστηκαν» στο Locked Escape Rooms, στο νο 21 της οδού Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, με τα πορτρέτα τους να γίνονται στη συνέχεια φιλανθρωπικές εκθέσεις φωτογραφίας, συγκεντρώνοντας εκατοντάδες καινούρια παιχνίδια και βιβλία για τα παιδιά με καρκίνο.

Στο διάστημα αυτό, η στήλη των «φυλακισμένων» έγινε viral, φιλοξενήθηκε σε δεκάδες sites στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε τηλεοπτικές οθόνες και ραδιόφωνα, ενώ απέσπασε και παγκόσμια διάκριση, με το MUN (προσομοίωση των Ηνωμένων Εθνών για τους φοιτητές – μαθητές) να την επιλέγει ως πρότυπο καινοτόμου ιδέας, φιλανθρωπικής δράσης και εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, κάνοντας ειδικό αφιέρωμα – συνέντευξη!

Συναντήσαμε τον Ευθύμιο Σαββάκη λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της 2ης φιλανθρωπικής έκθεσης με πορτρέτα από τους… φυλακισμένους, η οποία πραγματοποιήθηκε 20-25 Ιουνίου στο ΤΟΜS στη Θεσσαλονίκη. 

● Locked Mystery Guests. Μία συνέντευξη σε ένα δωμάτιο απόδρασης. Πώς γεννήθηκε η ιδέα; 

Περίεργα! Οπως και εξελίχτηκε (γέλια)! Ολα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν σε μία από τις πρώτες συναντήσεις μου με το Locked, την πρώτη εταιρεία που έφερε τα δωμάτια απόδρασης στη Θεσσαλονίκη, συζητήσαμε τι θα μπορούσαμε να «χτίσουμε» μαζί τη σεζόν που ξεκινούσε.

Φεύγοντας, άρχισα να σκέφτομαι ποιο θα ήταν το πρότζεκτ αυτό που θα συνδύαζε αυτή τη διαφορετική μορφή διασκέδασης, τον όρο της «απόδρασης», αλλά και την ίδια την επικοινωνία της εταιρείας.

Το ίδιο βράδυ, συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να συμπεριλάβω στις σκέψεις μου και το ίδιο μου το επάγγελμα, τη δημοσιογραφία.

Ετσι, το επόμενο πρωί, μία spooky Κυριακή με έντονη βροχή, γεννήθηκε και η spooky ιδέα. Στήλη συνεντεύξεων μέσα σε δωμάτια απόδρασης!

Εκανα αμέσως έρευνα να δω αν έχει ξαναγίνει κάπου. Δεν είχε ξαναγίνει. Ημουν ο πρώτος. Θα κάναμε κάτι για πρώτη φορά.

Με το ρίσκο ή να αγαπηθεί ως κάτι πρωτοποριακό και φρέσκο ή να περάσει απαρατήρητο και να θεωρηθεί βαρετό. Οταν ρίχνεις μία νέα ιδέα στην αγορά του digital το δίλημμα είναι πάντα ίδιο.

Την επόμενη μέρα το παρουσίασα στο Locked με κάθε επισημότητα. Ημουν τρελά ενθουσιασμένος.

Ευτυχώς η Ειρήνη Ηλιάδου και ο Βασίλης Μάτσος (ιδιοκτήτες του Locked) το αγάπησαν κι αυτοί ως ιδέα και αντιλήφθηκαν πού θα μπορούσε να φτάσει.

Τα θεμέλια είχαν μπει. Και ερχόταν το στάδιο της υλοποίησης. 

● Κάθε αρχή έχεις τις δικές της δυσκολίες. Ποιος ήταν ο πρώτος που αποφάσισες να... φυλακίσεις και να τους κάνει συνέντευξη; Ποια ήταν η πρώτη του αντίδραση όταν του το ζήτησες; 

Για την πρεμιέρα της στήλης ήθελα ένα άτομο ιδιαίτερο, μία περσόνα, που θα είχε κοινό, άποψη και ισχυρή παρουσία στον digital κόσμο.

Η επιλογή της Ολίβιας Γαβρίλη ήταν μονόδρομος. Η Ολίβια είναι εξαιρετική σε αυτό που κάνει, είναι η πιο διάσημη μαμά του ελληνικού ίντερνετ και έχει πραγματικά επιρροή στα digital ύδατα της χώρας.

Το θέμα ήταν ότι δεν την ήξερα προσωπικά. Ημασταν φίλοι στο Facebook και είχαμε ανταλλάξει μόνο likes.

Μάζεψα όσο θάρρος είχα (μην ξεχνάς ότι ένα άτομο που δεν γνώριζε της ζητούσε να «φυλακιστεί» σε μία στήλη) και της έστειλα Inbox.

Παίζει να ήταν 1.000 λέξεις περιγραφή. Αναλυτικά πώς το σκέφτομαι. Πως δεν έπρεπε να με περάσει για κάποιον ανώμαλο κτλ (γέλια).

Η ένδειξη στο Inbox έδειχνε ότι έγραφε. Εγραφε. Εγραφε. Ξαφνικά βλέπω ότι απάντησε.

Μπαίνω όλο αγωνία. «Τι ζώδιο είσαι;» με ρωτούσε! Διστακτικά της απάντησα «Τοξότης».

«Το ήξερα! Πότε έρχομαι;», ήταν η επόμενη απάντησή της! Τότε κατάλαβα ότι η επιλογή της πρεμιέρας ήταν η κατάλληλη.

Κάτι που επιβεβαιώθηκε και από την ώρα που πάτησα τη δημοσίευση της συνέντευξής της.

Την πρώτη ώρα είχε διαβαστεί από 1.500 διαφορετικά άτομα. Μέσα στο site όχι ενός δημοσιογραφικού οργανισμού, αλλά μιας εταιρείας με δωμάτια απόδρασης. Η πρεμιέρα είχε πετύχει! 

● Μπορείς να θυμηθείς και να μας περιγράψεις κάτι ιδιαίτερο που συνέβη στο πλαίσιο αυτών των συνεντεύξεων; 

Το ιδιαίτερο με τους «φυλακισμένους» είναι το αρχικό μούδιασμα στο πρόσωπό τους όταν τους το πρότεινα από κοντά.

Θυμάμαι τη Λένα Παπαληγούρα όταν της το πρότεινε κοινός μας φίλος. Μου είχε στείλει ότι είναι κλειστοφοβική και με ευχαριστούμε ευγενικά για την άρνησή της.

Οταν της εξήγησα το κόνσεπτ, γέλασε με την ψυχή της, σταμάτησε να με θεωρεί περίεργο και πέρασε τέλεια στη συνέντευξη.

Αυτό ήταν από τα σπουδαιότερα πράγματα που πέτυχε η στήλη. Μεταμόρφωνε τους «φυλακισμένους» της.

Αφηναν το άγχος και τη βαρεμάρα μίας συμβατικής συνέντευξης έξω από την πόρτα του δωματίου απόδρασης. Με το που έμπαιναν ήταν κάποιοι άλλοι.

Μπαίνοντας ο Κραουνάκης στο δωμάτιο του John Monroe άρχισε να πλάθει στίχους του τύπου «Κυκλοφορώ και οπλοφορώ, με τον Ηρακλή Πουαρό», ενώ έψαχνε να βρει αν υπάρχει πιστόλι.

Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ο Αρης Δημοκίδης, διευθυντής της Lifo, μπήκε σε ένα δωμάτιο και είδε στο πάτωμα ένα σχεδιασμένο πτώμα, αμέσως βούτηξε και έκανε και ο ίδιος το πτώμα πάνω του!

Γενικά και οι 82 χαρακτήρες που πέρασαν αυτά τα δύο χρόνια κουβαλούσαν πολλή τρέλα μέσα τους. Πολύ ωραία τρέλα! 

● Πώς όλο αυτό εξελίχτηκε σε φιλανθρωπική έκθεση φωτογραφίας; 

Πέρσι, φτάνοντας στο τέλος της σεζόν, αισθάνθηκα πώς όλο αυτό έπρεπε να ολοκληρωθεί με έναν ξεχωριστό τρόπο. Οπως ξεχωριστό ήταν όλο το πρότζεκτ.

Σκέφτηκα να κάνω κάτι φιλανθρωπικό. Εψαξα, ρώτησα και έμαθα ότι οι ανάγκες για καινούργια παιχνίδια και βιβλία ήταν τεράστιες για τα παιδιά που νοσηλεύονται με καρκίνο στη Θεσσαλονίκη.

Προσέγγισα την Οργάνωση «Λάμψη», που εκτιμώ το έργο της. «Θα μπορέσουμε να βρούμε κάπως 200-300 καινούργια παιχνίδια και βιβλία;» ήταν το μεγάλο ερώτημα; Πώς;

Και τότε, γεννήθηκε η ιδέα της έκθεσης. Μία φιλανθρωπική έκθεση με πορτρέτα «φυλακισμένων». Ενα από τον καθένα «φυλακισμένο». Διά χειρός των φωτογράφων της στήλης.

Βρήκαμε το ΤΟΜS, έναν ωραίο χώρο στο κέντρο της πόλης, που φιλοξένησε την ιδέα της έκθεσης και αρχίσαμε να το επικοινωνούμε.

Η ανταπόκριση ήταν τεράστια. Κορυφαίες εταιρείες, εκδοτικοί οίκοι, βιβλιοπωλεία, οργανισμοί, πανεπιστημιακά ιδρύματα και φορείς στάθηκαν στο πλευρό μας, αγκάλιασαν την ιδέα και έγιναν χορηγοί.

Τίποτα, όμως, δεν θα είχε γίνει χωρίς τη στήριξη του κόσμου, ο οποίος γέμισε το ΤΟΜS και έφερε από το υστέρημά του το δικό του παιχνίδι ή βιβλίο.

Δεν είναι εύκολο ο άλλος να αγοράσει παιχνίδι ή βιβλίο για εσένα. Ειδικά αυτές τις εποχές. Αλλά το τέλος της βραδιάς και τα περίπου 900 παιχνίδια και βιβλία που μαζέψαμε μας έκανααν να αισθανθούμε ότι πετύχαμε κάτι σπουδαίο.

Οταν, μάλιστα, πληροφορήθηκα το πώς αντέδρασαν τα μικρά παιδιά μπροστά στα τόσα παιχνίδια, δεν σου κρύβω ότι ένιωσα πιο περήφανος από ποτέ για μία ιδέα μου.

Likes, viral, κοινοποιήσεις κτλ έρχονται και παρέρχονται. Πολλές φορές σε ανούσια βάση. Το να μετατρέπεται, όμως, μία αρχική τρελή ιδέα σε όλο αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. 

● Και η φετινή εμπειρία; 

Φέτος, η στήλη φιλοξένησε ακόμα 40 προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Αιμίλιο Χειλάκη και πολλούς άλλους.

Είδε τη δυναμική της να ενισχύεται ακόμα περισσότερο, συζητήθηκε, κοινοποιήθηκε και φυσικά ετοιμάζεται να μεταφερθεί και πάλι στο ΤΟΜS για μία ακόμα φιλανθρωπική έκθεση φωτογραφίας.

Δεν σου κρύβω πως στήνοντας την έκθεση αντιλαμβάνομαι τη δύναμη των συμπράξεων στην εποχή μας.

Με παίρνουν διευθυντές από εκδοτικούς οίκους και μου λένε «Είδα την ιδέα εκεί. Εχεις 50 βιβλία από εμένα», κορυφαίες εταιρείες παιχνιδιών σου στέλνουν e-mail: «Σας προσφέρουμε δύο κούτες παιχνίδια. Που τις αφήνουμε;».

Πριν από λίγες ημέρες η διευθύντρια των Εκδόσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Ιωάννα Δανδέλια με κάλεσε για να μου δώσει παιδικά βιβλία από το Πανεπιστήμιο, ώστε να ενισχύσει την προσπάθειά μας, ενώ θα χορηγήσει και τα πορτρέτα της εκδήλωσης!

Είναι όμορφο και συγκινητικό όλο αυτό. Ακόμα περισσότερο το ότι 300 άτομα πέρσι στο ΤΟΜS (τους περισσότερους δεν τους ήξερα καν), ήρθαν με σακούλες στα χέρια.

Και χαμογελούσαν. Ηταν η ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου. 

 Info: 

Φιλανθρωπική έκθεση με πορτρέτα… φυλακισμένων! 

20 – 25 Ιουνίου 2017 στο ΤΟΜS (Τσιμισκή 22, Θεσσαλονίκη) 

Το event στο Facebook - Η στήλη των συνεντεύξεων