Οι σειρές είναι καλύτερες από τις ταινίες(;)

Ας γυρίσουμε πίσω στο 1999, σε μια εκπληκτική χρονιά υψηλής ποιότητας παραγωγών στην κινηματογραφική βιομηχανία. Στη σχετική λίστα του έγκυρου IMDb βρίσκουμε ταινίες όπως «Fight Club», «Matrix», «American Beauty», «Το πράσινο μίλι», «Δύο καπνισμένες κάννες», «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», «Τρέξε Λόλα», «The Insider» κ.ά. Την ίδια χρονιά στην τηλεόραση κάνει την εμφάνισή της και η καλύτερη και πιο επιτυχημένη σειρά όλων των εποχών, από απόψεως βραβείων, γνώμης των κριτικών και θεαματικότητας: «The Sopranos» (http://www.hbo.com/the-sopranos).

Πάμε όμως από την αρχή για να φτάσουμε στο σήμερα. Μιλένιουμ και η κινηματογραφική βιομηχανία βρέθηκε σε ένα σημείο καμπής. Τα επόμενα χρόνια ξεκινάει ο κύκλος των υπερηρώων με παραγωγές μεγάλου προϋπολογισμού σε ταινίες φαντασίας όπως «X-Men», «Χάρι Πότερ», «Αρχοντας των Δαχτυλιδιών», προκαλώντας στο Χόλιγουντ χαμόγελα ικανοποίησης και επιτυχίας.

Εκρηξη παραγωγής φτηνών DVD αλλά και μια αναμενόμενη στροφή των ενήλικων θεατών να μείνουν στο σπίτι και οικονομικά να παρακολουθήσουν άνετα εξαιρετικές σειρές από τον καναπέ τους, όπως π.χ. το εξαιρετικής έμπνευσης για την εποχή του δράμα «Deadwood» (http://www.hbo.com/deadwood).

Το 2002 η σειρά «X-Files» μετά 9 κύκλους και φανατικό κοινό ολοκληρώνεται αλλά η τηλεθέαση ωθεί τα στούντιο να δημιουργήσουν με υψηλής ποιότητας συγγραφείς σειρές: «24», «Lost», «Smallville», «Battlestar Galactica» και πολλές ακόμα, είτε με ολοκληρωμένες ιστορίες σε κάθε επεισόδιο είτε με θεματική ολοκλήρωση σε κάθε κύκλο.

Αν μάλιστα χάσεις κάτι, δεν πειράζει, ξαναπιάνεις την ιστορία όταν το ξαναδείς. Δημιουργείται σιγά σιγά μια ανάγκη και μια πορεία για κάθε κύκλο τουλάχιστον μίας σεζόν με συνεχή γυρίσματα 22 εβδομάδων. Τα κόστη παραγωγής μειώνονται, με τα ειδικά εφέ να έχουν την πρωτοκαθεδρία, τα σκηνικά επαναχρησιμοποιούνται, εκατοντάδες εργαζόμενοι πολλών και διαφορετικών ειδικοτήτων απασχολούνται σε καθημερινή βάση.

Στο Χόλιγουντ οι παραγωγές έχουν κατηγοριοποιηθεί και γυρίζονται ασφαλή προϊόντα γιατί οι επενδύσεις κεφαλαίων πρέπει να έχουν αποδόσεις. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει το ρίσκο και τους κινδύνους.

Περνάμε στην έλλειψη πρωτοτυπίας -εκτός φωτεινών εξαιρέσεων- και την απαιτούμενη χρηματοδότηση για έναν τεράστιο προϋπολογισμό λαμβάνουν οι συνέχειες, τα ριμέικ, ταινίες που βασίζονται σε ήρωες κόμικς με καθορισμένα πνευματικά δικαιώματα αλλά και παραγωγές που χρησιμοποιούν ολόκληρη την επαναστατική τεχνολογία των χρόνων μας -ειδικά εφέ, περίπλοκα ψηφιακά περιβάλλοντα, ειδικά συστήματα ήχου- τα οποία μπορούν να παίζονται σε ειδικές αίθουσες που παρέχουν προβολές με πραγματικά σωματική εμπειρία.

Εχουμε σταδιακά περάσει από το παραδοσιακό «πάμε σινεμά», στις αίθουσες-πάρκα ψυχαγωγίας, χάνοντας τη συναισθηματική εμπειρία που βασίζεται στους χαρακτήρες της οθόνης. Στο μέλλον ίσως η προβολή μιας ταινίας μάς βάλει στο κέντρο της δράσης και θα λαχανιάζουμε τρέχοντας δίπλα στον ήρωα.

Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν γίνει άλματα και στο καθιστικό μας. Μια τηλεόραση μέχρι και 50’’ ή μηχανές προβολής με εξαιρετικά συστήματα ήχου προσφέρουν τη δυνατότητα να απολαύσουμε οποιαδήποτε στιγμή ποιότητα εικόνας και ήχου. Η τεχνολογία έχει μετατοπίσει την απόλαυση σε μια περισσότερο προσωπική υπόθεση παρά σε μια εμπειρία της ομάδας.

Από ακριβή γίνεται φτηνή και μαζική με αποτέλεσμα ψηφιακές λήψεις και συνδρομές να προβάλλονται σε συσκευές στο σπίτι μας, στον υπολογιστή μας ή και στο κινητό μας. Οι τηλεοπτικές και συνδρομητικές σειρές από μεγάλα δίκτυα αλλά και ανεξάρτητες παραγωγές έχουν φέρει το κοινό σε ένα πιο απελευθερωμένο περιβάλλον, αφού μπορούν πλέον να βρίσκονται και να προβάλλονται σε κανάλια στο YouTube, σε web δίκτυα μετάδοσης ή σε μια υπηρεσία video streaming. Πρόσφατο παράδειγμα, το ανεπανάληπτο «House of Cards», που προβλήθηκε αποκλειστικά ψηφιακά στο Netflix (https://www.netflix.com/gr/title/70178217).

Σίγουρα θα θέλαμε να παρακολουθούμε μόνοι μας ή με παρέα μια νέα ταινία σχεδόν καθημερινά. Σίγουρα οι μεγάλου μήκους ταινίες είναι γεμάτες ενδιαφέρουσες ιστορίες, ανατροπές, χαρακτήρες που θέλουμε να εξερευνήσουμε, ειδικά εφέ που μας μαγνητίζουν αλλά όλα αυτά μας συνεπαίρνουν μέσα σε 2 ώρες.

Στη συνέχεια αλήθεια τι γίνεται για μας που επιθυμούμε κάτι περισσότερο; Τις πιο πολλές φορές αισθανόμαστε σαν κάτι να έλειπε. Οι ταινίες αγωνίζονται να αναπτύξουν τους χαρακτήρες καταφεύγοντας στην υπερβολή, συντομεύοντας τις ιστορίες τους.

Παράδειγμα: δείτε τον Κλιντ Ιστγουντ, ακόμα και τον Μπρους Γουίλις ή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον συνήθως ως αποσυρμένους ή συνταξιούχους αστυνομικούς που βρίσκονται μπλεγμένοι σε καταστάσεις επιβολής του νόμου. Στερεότυπα ασφάλειας για τις εταιρείες παραγωγής. Πολλές από τις ταινίες αυτών και άλλων θα προτιμούσα να τις δω σε μεγάλες σειρές στην τηλεόραση.

Ας θυμηθούμε τους υπέροχους χαρακτήρες-ψυχογραφήματα που ανέπτυξαν οι Μάθιου Μακόναχι, Γούντι Χάρελσον, Κόλιν Φάρελ, Βινς Βονς, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς στις δύο σεζόν του καταπληκτικού αστυνομικού θρίλερ «True Detective» (http://www.hbo.com/true-detective/episodes/index.html).

Στην Ευρώπη το BBC επένδυσε και εκμεταλλεύτηκε το όνομα του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς για έναν διαφορετικό-γοητευτικό χαρακτήρα στον θρυλικό «Sherlock» (http://www.bbc.co.uk/programmes/b018ttws/episodes/guide).

Οι χαρακτήρες στις σειρές αντέχουν να περάσουν από το ένα επεισόδιο στο άλλο με ιστορίες εφαπτόμενες, που συνδέονται με άλλους χαρακτήρες μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο για να οικοδομήσουν την πλήρη εικόνα.

Φτάνουμε βέβαια σε σημεία που θα πρέπει να παρακολουθούμε πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες όλους μαζί σε σειρές όπως το θρυλικό «Game of Thrones» ή τους πολλαπλούς χαρακτήρες της μίας και μοναδικής Τατιάνας Μασλάνι -βραβευμένη με το φετινό EMMY για τις ερμηνείες της- στο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Orphan Black» (http://www.bbcamerica.com/shows/orphan-black/).

Ευχάριστη έκπληξη και ο εξαιρετικός Τζέιμς Φράνκο σε μυθιστόρημα του μετρ Στίβεν Κινγκ, όμως αυτή τη φορά με ταξίδια στον χρόνο και τη δολοφονία του Κένεντι στην Αμερική, σε μια παραγωγή του Τζ. Τζ. Εϊμπραμς στο «11/22/63» (http://www.hulu.com/112263).

Και για το τέλος μην ξεχάσουμε πως μόλις ξεκίνησε η προβολή του αναμενόμενου «Westworld», ένα δράμα με τους Αντονι Χόπκινς, Εντ Χάρις, Εβαν Ρέιτσελ Γουντ κ.ά, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Μάικλ Κράιτον, γυρισμένη το 1973 και με πρωταγωνιστή τον Γιουλ Μπρίνερ (http://www.hbo.com/westworld).

Τα δίκτυα και όλοι οι μεγάλοι παίκτες της ψυχαγωγίας επενδύουν πλέον με μεγάλο προϋπολογισμό σε σειρές και σταρ, για να παραδώσουν στο πλατύ κοινό το καλύτερο κομμάτι τους με δημιουργικότητα και ρυθμό στην αφήγηση. Χωρίς διακοπές για διαφημίσεις και κρυφή χειραγώγηση «γλιστρούν» με τις υπηρεσίες streaming άμεσα στους θεατές, δίνοντας τη δυνατότητα της καθημερινής επιλογής στην ψυχαγωγία μας.

Δεν σας κρύβω πως ακόμα τα μεσημέρια μου του Σαββατοκύριακου είναι γεμάτα από «Φιλαράκια» και «The Big Bang Theory», αλλά και κάποια βράδια όταν γυρίζω από την εφημερίδα στο σπίτι μού είναι χαλαρωτικό να ξαναβλέπω για πολλοστή φορά «Sex and the city»...

Το παραδέχομαι λοιπόν, είμαι εθισμένη στις τηλεοπτικές σειρές!