Το «μυστικό»... της «Ελιάς»

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε πάρει για πρωταγωνιστή σε μια τηλεοπτική σειρά του έναν πολύ γνωστό και καλό ηθοποιό – δεν ήταν ο μόνος πρωταγωνιστής, αλλά ήταν αντικειμενικά ο πιο δημοφιλής από τους υπόλοιπους. Οπως ήταν φυσικό, η σειρά έσκισε στις θεαματικότητες. Και κάποια στιγμή, λίγο καιρό μετά, πήγε ο Δαλιανίδης στο θέατρο όπου έπαιζε ο εν λόγω πρωταγωνιστής και στο φινάλε πήγε στο καμαρίνι του να τον δει. Πριν πει οτιδήποτε άλλο, ο πρωταγωνιστής που λέγαμε μόλις τον είδε του είπε: «Τελικά, Γιάννη, κατάλαβα ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σου». Ο Δαλιανίδης έμεινε για λίγο άλαλος αλλά γύρισε και του απάντησε με χιούμορ: «Ναι; Δεν μου λες κι εμένα που όλο με ρωτάνε και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω;» και ο πρωταγωνιστής του απάντησε: «Διαλέγεις πάντα τους καλύτερους και πιο δημοφιλείς ηθοποιούς». Για χρόνια μετά ο Δαλιανίδης το θυμόταν και το έλεγε με χιούμορ, σχολιάζοντας «έτσι είναι οι ηθοποιοί και πρέπει να το σεβόμαστε: έχουν ανάγκη την επιτυχία και θέλουν να είναι όλη δική τους».

Το σκεφτόμουν αυτό τις προάλλες βλέποντας τη «Γη της ελιάς» στην οποία πραγματικά δύσκολα μπορεί κάποιος ηθοποιός να προσπαθήσει να πάρει όλη την επιτυχία στην πλάτη του. Είναι απίστευτος ο αριθμός των γνωστών έως πασίγνωστων έως μυθικών ηθοποιών που παίζουν εκεί. Πέρα από τα πάρα πολλά νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, και τους σχετικά γνωστούς ηθοποιούς, είναι εκεί και πολλοί από αυτούς που θα στήριζαν από μόνοι τους μία σειρά: από μυθικά πρόσωπα σαν τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Γαλανό έως τη μεγάλη τραγωδό Λυδία Κονιόρδου, από σπουδαίους πρωταγωνιστές σαν τον Γιώργο Παρτσαλάκη, τον Στέφανο Κυριακίδη και τον Πασχάλη Τσαρούχα, μέχρι την Αντζελα Γκερέκου (που έκανε ένα καινούργιο, πολύ πετυχημένο ξεκίνημα στην καριέρα της μ’ αυτή τη σειρά), τον Μάξιμο Μουμούρη κι άλλους πολλούς που δεν τους γράφω γιατί δεν μας φτάνει ο χώρος – άντε ας κάνω μια εξαίρεση στη Δώρα Χρυσικού που με τις «κατάρες» της έκλεψε την παράσταση. Και δεν έφταναν όλοι αυτοί, αλλά ξαφνικά μπήκε πρόσφατα στο καστ κι άλλο φοβερό όνομα, ο Γρηγόρης Βαλτινός...

Τόσοι διαφορετικοί ηθοποιοί, τόσες διαφορετικές σχολές παιξίματος, τόσες διαφορετικές προσωπικότητες κι όμως φαίνεται καθαρά πως υπάρχει σκηνοθέτης που δεν πατάει απλώς τα κουμπιά, αλλά ξέρει να συντονίζει τους ηθοποιούς του. Και βέβαια όλοι αυτοί παίζουν ρόλους που φαίνεται καθαρά πως γράφτηκαν για να τους παίξουν οι ίδιοι ώστε να τονώσουν το ενδιαφέρον του κοινού αλλά να μην είναι και ξένα σώματα. Μια φίλη μου μού είπε κάποια στιγμή πως το σενάριο στη «Γη της ελιάς» είναι από τα λίγα αυτού του είδους που πραγματικά σε εκπλήσσει με κάθε καινούργια ιστορία, ίσως και με κάθε καινούργια σκηνή, ενώ στις περισσότερες από τις άλλες περιπτώσεις αισθάνεσαι ότι ξέρεις τι θα γίνει μετά.

Η «Γη της ελιάς» είναι μια, ας την πούμε, κοινωνική, ανθρώπινη σειρά με ανάσες χιούμορ αλλά και πραγματικές... έως και «περιπετειώδεις» σκηνές. Κάθε κύκλος τελειώνει με κάτι πολύ δραματικό, του στιλ γάμοι διαλύονται και συλλαμβάνονται καλεσμένοι, πυροβολισμοί πέφτουνε κ.λπ. κ.λπ.

Να προσθέσουμε την πολύ καλή παραγωγή, την ωραία φωτογραφία, τους προσεγμένους χώρους, το εξαιρετικό τραγούδι κ.λπ. Θα μου πείτε όλα αυτά συμβαίνουν στη Μάνη; Και στη Μάνη δεν παίρνουν είδηση ότι η Ελλάδα και η Ευρώπη και ο πλανήτης καίγεται; Ναι, γιατί η «Γη της ελιάς» δεν είναι μια σειρά σαν την «Ερημη χώρα», το «Μaestro» ή τις «Ψυχοκόρες». Διαδραματίζεται –σπάνιο αυτό πια– στο παρόν μεν, αλλά είναι μια καθημερινή σειρά μυθοπλασίας όπου το μελόδραμα συναντά το χιούμορ, η περιπέτεια την ανθρωπιά, οι κακοί συγκρούονται με τους καλούς και νικάνε οι καλοί. Είναι δηλαδή ένα ωραίο παραμύθι καλοφτιαγμένο και εύπεπτο που δεν σε προσβάλλει. Φαίνεται καθαρά ότι όλα έχουν γίνει με μαθηματική ακρίβεια. Ετσι γίνονται αυτού του είδους οι σειρές, ή οι ταινίες ή τα θεατρικά. Η συνταγή είναι γνωστή, αλλά σημαντικό είναι και το χέρι που θα φτιάξει το γλυκό και τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει. Κι ύστερα, δεν είναι και πολύ εύκολο για τους εξυπνάκηδες να κοροϊδέψουν μια σειρά στην οποία παίζει η Λυδία Κονιόρδου, ε;

Η συγκεκριμένη σειρά ανήκει βέβαια στην κατηγορία των τηλεοπτικών σειρών που βασίζονται παγκοσμίως στην έλλειψη μέτρου, με τη μικρή διαφορά πως ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να ξέρεις ακριβώς ποιο είναι το μέτρο που σου επιτρέπεται να ξεπεράσεις. Δηλαδή, πολύτιμο το καστ, αλλά εδώ γνωρίζουν και πώς να το χρησιμοποιήσουν.

Παρεμπιπτόντως...

● Εδώ στου δρόμου τα μισά, που λέει και το τραγούδι, έφτασε η ώρα να το πω, πριν τελειώσουν οι γιορτές και πριν μπούμε στην Πρωτοχρονιά. Αν εξαιρέσεις τα κανάλια της ΕΡΤ με τις πάρα πολλές και πολύ ωραίες εορταστικές ξένες ταινίες και τις επαναλήψεις παλιών εκπομπών συν τις εκπομπές που ντύθηκαν εορταστικά, σαν την «Παρέα» ας πούμε...

Αν εξαιρέσεις το Αttica και το One με τις ξένες ταινίες τους...

Αν εξαιρέσεις το STAR που σε ξένες αλλά και ελληνικές ταινίες και στο παιδικό πρόγραμμα, από το ξημέρωμα έως το μεσημέρι, δεν παίζεται...

Τα υπόλοιπα κανάλια, τα μεγάλα κανάλια δηλαδή, λυπάμαι, αλλά δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτές τις άγιες μέρες για τους τηλεθεατές που υποτίθεται πως τους ακολουθούν όλο αυτόν τον καιρό – τουλάχιστον αφού σταμάτησαν για μερικές εβδομάδες όλα τα καινούργια σίριαλ για να βάλουν επαναλήψεις. Ετσι και ο Αlpha δεν πρωτοτύπησε που δεν σταμάτησε γι’ αυτές τις μέρες τις επαναλήψεις του «Το σόι μας»...

● Εχουν μειωθεί βέβαια τα προγράμματα από μπουζούκια που κυριαρχούσαν τέτοιες μέρες αντί για κανονικά εορταστικά, όπως όφειλαν να έχουν κάνει, αλλά τώρα πια έχουμε τη λαίλαπα των συναυλιών – ας πούμε.

Αυτά και... ΚΑΛΗ... ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ!