«Καυτές» (αόρατες) αποδείξεις

Ασύμμετρα μεγάλες διαστάσεις αποκτά το θρίλερ με την εν ψυχρώ δολοφονία του φιλοδυτικού Ρώσου πολιτικού Μπορίς Νεμτσόφ, καθώς τα μεγάλα ΜΜΕ της Εσπερίας σπεύδουν να συνδέσουν το φονικό με την κρίση στην Ουκρανία, σε μια εμφανή προσπάθεια ανατροπής του αρνητικού για το Κίεβο και τους υποστηρικτές του status quo, μετά την ειρηνευτική συμφωνία του Μινσκ.

Ετσι, ενώ οι ρωσικές εισαγγελικές αρχές συνεχίζουν τις ανακρίσεις «προς κάθε κατεύθυνση», εστιάζοντας την προσοχή τους στην (ουκρανικής καταγωγής) 23χρονη σύντροφο και αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας, Αννα Ντουρίτσκαγια, και η κυβέρνηση κάνει λόγο για «προβοκάτσια με στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας», τα περισσότερα δυτικά μέσα επιμένουν πως ο Νεμτσόφ δολοφονήθηκε από το «σύστημα Πούτιν», προκειμένου να μη δημοσιοποιήσει αποδείξεις που είχε συγκεντρώσει για την εμπλοκή Ρώσων στρατιωτικών στην Ουκρανία –ένα «σενάριο» που όλως τυχαίως πρώτος παρουσίασε ο... άμεσα ενδιαφερόμενος Ουκρανός πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο. Ως γνωστόν, το Κίεβο επιμένει από την αρχή της σύρραξης στην ανατολική Ουκρανία πως οι δυνάμεις του αντιμετωπίζουν μονάδες του ρωσικού στρατού, χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει να αποδείξει κάτι τέτοιο, παρά την υποστήριξη από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και τους δεκάδες κατασκοπευτικούς δορυφόρους των ΗΠΑ.

Την ύπαρξη των αόρατων «καυτών αποδείξεων» επιβεβαίωσε χθες ο προσωπικός φίλος του Νεμτσόφ και επικεφαλής του κινήματος της αντιπολίτευσης Solidarnost («Aλληλεγγύη»), Ιλία Γιασίν. «Διέθετε αποδείξεις. Βρισκόταν σε επικοινωνία στο Ιβάνοβο, το Γιάροσλαβ και σε άλλες πόλεις με συγγενείς Ρώσων στρατιωτών που είχαν σκοτωθεί» πολεμώντας στην Ουκρανία, δήλωσε ο Γιασίν στο Γαλλικό Πρακτορείο, τονίζοντας πως «οι αποδείξεις αυτές δεν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Οι ερευνητές πήγαν στο σπίτι του δύο ώρες μετά τη δολοφονία του, την επόμενη ημέρα πήγαν στο γραφείο του. Πήραν μαζί τους έγγραφα και έχουν αποκλείσει την πρόσβαση», υποστήριξε ο Γιασίν.

Εαν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι ο έμπειρος ολιγάρχης Νεμτσόφ, προσωπικός φίλος του γερουσιαστή Τζον Μακ Κέιν, στέλεχος της κυβέρνησης Γέλτσιν με ισχυρές προσβάσεις στη Δύση από τη δεκαετία του ‘90, δεν είχε διασφαλίσει με κάποιο τρόπο τη δημοσιοποίηση των πληροφοριών σε περίπτωση που «του συνέβαινε κάτι»; Ποιος ωφελείται από τη δολοφονία του; Και τι συμφέρον είχε ο Πούτιν να δολοφονήσει τον –λαομίσητο για τους περισσότερους Ρώσους και με μηδενική απήχηση στις κάλπες, λόγω κυρίως της συμμετοχής του στη λεηλασία του δημοσίου πλούτου επί κυβερνήσεως Γέλτσιν, αλλά και της ανοιχτά φιλοαμερικανικής στάσης του εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια- αντίπαλό του στο κέντρο της Μόσχας, μια ανάσα από το Κρεμλίνο, και μάλιστα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όταν η Ρωσία έχει πετύχει το μεγαλύτερο μέρος των αντικειμενικών στόχων της στην ανατολική Ουκρανία;

Ολοι οι σοβαροί αναλυτές, Ρώσοι και ξένοι, συμφωνούν πως ο Νεμτσόφ δεν αποτελούσε απειλή για τον Πούτιν, η δημοτικότητα του οποίου αγγίζει το 85%: άλλωστε και πέρυσι ο εκλιπών είχε παρουσιάσει με πολλές τυμπανοκρουσίες έκθεση για τα σκάνδαλα διαφθοράς του Πούτιν και του περιβάλλοντός του σε σχέση με τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Σότσι, ενώ στο παρελθόν είχε προχωρήσει σε πλήθος άλλων «αποκαλύψεων» για σκάνδαλα του «τσάρου», χωρίς να μπορέσει να τον θίξει στο ελάχιστο. Κανείς δεν έδινε σημασία στον Νεμτσόφ, που διέθετε ακροατήριο μόνο εκτός Ρωσίας: για την ιστορία, ο δολοφονημένος ήταν συνιδρυτής του ρωσικού φασιστικού κόμματος «Δεξιός Τομέας» και χρηματοδότης του ομώνυμου ουκρανικού νεοναζιστικού κόμματος, που πρωτοστάτησε στην έκρηξη, αλλά και τις βαρβαρότητες του εμφυλίου.

Ενας σατανικός τύραννος, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι εχθροί του τον Πούτιν, σίγουρα μπορούσε να ξεφορτωθεί τον ακροδεξιό Νεμτσόφ πιο «διακριτικά», αν το ήθελε. Χάθηκε ένα τροχαίο ατύχημα, μια ξαφνική καρδιακή προσβολή, λίγο... πολώνιο; Σίγουρα, πάντως, δεν θα τον σκότωνε με τρόπο που θα τον μετέτρεπε σε «μάρτυρα της ελευθερίας», όπως προσπαθεί να τον παρουσιάσει σήμερα η Δύση. Σκοτεινός παραμένει και ο ρόλος της συνοδού του, του 23χρονου μοντέλου που φέρεται να διατηρούσε σχέση μαζί του τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά δεν θυμάται τίποτε ούτε για τις «αποδείξεις» Νεμτσόφ για την Ουκρανία ούτε για τους δολοφόνους του, επικαλούμενη το σοκ του φονικού.

Ολα αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν ότι ο Πούτιν και το ρωσικό «βαθύ κράτος» είναι αθώοι της δολοφονίας: απλά, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, στον βρόμικο επικοινωνιακό πόλεμο της Ουκρανίας (με πλέον χαρακτηριστική την «ορφανή» ακόμη σφαγή της πλατείας Μαϊντάν, στην οποία αποδεδειγμένα πλέον ενεπλάκησαν ελεύθεροι σκοπευτές της αντιπολίτευσης, αλλά και την κατάρριψη της πτήσης MH17 πάνω από τη Ουκρανία το περασμένο καλοκαίρι, που παραμένει αίνιγμα χωρίς λύση), η «πρεμούρα» με την οποία οι ψυχροπολεμοχαρείς αξιωματούχοι και τα δυτικά ΜΜΕ σπεύδουν όχι μόνο να του χρεώσουν το φονικό, χωρίς αποδείξεις, αλλά και να το χρησιμοποιήσουν για να ανατρέψουν την πρόσφατη ειρηνευτική διευθέτηση του Μινσκ, αποτελεί από μόνη της μια ισχυρή ένδειξη για το αντίθετο. Στην πρακτική των μυστικών υπηρεσιών, άλλωστε, οι παραπλανητικές προβοκάτσιες τύπου «false flag» είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες -ιδίως όταν ο σκοπός είναι η αποσταθεροποίηση μιας «εχθρικής» δύναμης και η επανασυσπείρωση μιας «συμμαχίας προθύμων», που μόνο πρόθυμοι δεν δείχνουν πια. Και ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι, επιτρέψτε μας, ένας από τους πιο «μαύρους» της σύγχρονης ιστορίας.