«Γυναικείο Μανιφέστο»

Από τις πέντε δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Μαΐου στο Ηνωμένο Βασίλειο, μόνο μία για λογαριασμό του «Observer» φέρνει του Εργατικούς να ηγούνται των Συντηρητικών με άνεση πέντε μονάδων, ενώ οι τέσσερις δίνουν οριακό προβάδισμα 1-2 μονάδων στο Εργατικό Κόμμα έναντι των Tories. Αδημονώντας να αποσπάσει τον πρωθυπουργικό θώκο από τον Ντέιβιντ Κάμερον, ο Εντ Μίλιμπαντ ξεκινά ειδική καμπάνια εστιασμένη στην ομάδα ψηφοφόρων που κατά τις αναλύσεις του επιτελείου του μπορεί να του εξασφαλίσει τη νίκη: τα 9,1 εκατομμύρια των γυναικών που δεν ψήφισαν στις εκλογές του 2010.

Η συμμετοχή των Βρετανίδων στις κάλπες έχει μειωθεί αισθητά. Είναι ενδεικτικό πως στις εκλογές του 1992 ψήφισαν περισσότερες γυναίκες (78,2%) απ’ ό,τι άντρες (77,2%). Αλλά αυτή η τάση αντιστράφηκε το 2005, όταν οι άντρες που μετείχαν στις κάλπες ξεπέρασαν για πρώτη φορά τις γυναίκες. Το ίδιο συνέβη και στις εκλογές του 2010. Στο διάστημα 1992-2010 η συμμετοχή των αντρών στις εκλογικές αναμετρήσεις μειώθηκε κατά 14% και των γυναικών κατά 18%.

Με δεδομένη την τεράστια αποχή των γυναικών αλλά και τα δημοσκοπικά ευρήματα, που καταδεικνύουν πως οι Εργατικοί προηγούνται σημαντικά στην προτίμηση ψήφου των γυναικών, κατεβάζουν στην εκλογική παλαίστρα ένα ειδικό πρόγραμμα αντιμετώπισης των γυναικείων προβλημάτων. Το περίφημο «Γυναικείο Μανιφέστο» τους περιλαμβάνει πολλές υποσχέσεις για υπηρεσίες φροντίδας των παιδιών, βοήθεια στις πιο ηλικιωμένες από τις εργαζόμενες που επωμίζονται τα βάρη της δικής τους οικογένειας αλλά και εκείνης των παιδιών τους, αντιμετώπιση της οικογενειακής βίας, ίση αμοιβή και μέτρα για μεγαλύτερη εκπροσώπηση των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στη δημόσια ζωή και στις επιχειρήσεις.

«Υπάρχει μια γενική απογοήτευση απέναντι στην πολιτική. Αλλά είναι πιο πιθανό οι γυναίκες να θεωρήσουν ότι η πολιτική δεν είναι η απάντηση στα προβλήματά τους, γιατί οι περισσότερες τη βλέπουν σαν ένα “γήπεδο” αποκλειστικά αντρικό», δήλωσε στον «Independent» η Χάριετ Χάρμαν, δεύτερη στην ηγεσία των Εργατικών, ανακοινώνοντας τη σχετική στρατηγική του κόμματός της:

«Η διογκούμενη τάση της εκλογικής αποχής είναι ανησυχητική για τη δημοκρατία. Αλλά είναι σοκαριστικό ότι αυτή είναι μεγαλύτερη στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άντρες. Σε αυτά τα εκατομμύρια των γυναικών θα εστιάσει η καμπάνια του Εργατικού Κόμματος. Θα φέρουμε την πολιτική στις πύλες των σχολείων και των εμπορικών καταστημάτων, στα γραφεία και στα εργοστάσια. Αυτές οι εκλογές θα είναι καμπή για τις γυναίκες ολόκληρης της χώρας».

Η «Διάσκεψη του Μπαρμπέρικου»

Οι κυβερνήσεις Ισλανδίας και Σουρινάμ διοργάνωσαν, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, διεθνή συνάντηση με τίτλο «Διάσκεψη του Μπαρμπέρικου», όπου άντρες από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να συζητήσουν για... τις γυναίκες. Η διάσκεψη είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, όταν ανακοινώθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, στο πλαίσιο της εκστρατείας του ΟΗΕ – Γυναίκες «Εκείνος για Εκείνη». Γυναικείες οργανώσεις επέκριναν τους διοργανωτές για αναπαραγωγή των στερεότυπων και κυρίως γιατί απέκλεισαν τη συμμετοχή των γυναικών, «φτιάχνοντας ακόμη ένα φόρουμ όπου άντρες μιλάνε και αποφασίζουν για τα προβλήματα του άλλου φύλου». Οι διοργανωτές επέτρεψαν τελικά σε γυναίκες να παρακολουθήσουν τις εργασίες της διήμερης συνάντησης που έληξε την περασμένη Πέμπτη, προσφέροντας και μια θέση σε πάνελ σε μια γυναίκα, αλλά εμμένοντας στο σκεπτικό τους: «Τα μπαρμπέρικα είναι χώροι όπου οι άντρες μιλούν μεταξύ τους, όπου μαθαίνονται και ενισχύονται συμπεριφορές σχετικές με τις σχέσεις των δύο φύλων και με το τι σημαίνει να είσαι άντρας. Αυτό το “Μπαρμπέρικο” μπορεί να προσφέρει έναν χώρο στους άντρες για να συζητήσουν τον ρόλο, τα προνόμια και τις στάσεις τους απέναντι στα γυναικεία δικαιώματα». Ο υπουργός Εξωτερικών της Ισλανδίας Γκούναρ Μπράγκι Σβέινσον πρόσθεσε: «Πρόκειται για παρεξήγηση. Στόχος είναι να έχουμε μια αίθουσα γεμάτη άντρες που θα συζητήσουν για αυτά τα ζητήματα, γιατί δεν μπορεί να αφήνουμε έξω τους άντρες και τα αγόρια, αφού αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος: όπου υπάρχει βία, συνήθως υπάρχει κι ένας άντρας γύρω».

Εν τέλει περισσότεροι από 100 υψηλόβαθμοι άντρες, εκπρόσωποι διπλωματικών αντιπροσωπειών στα Ηνωμένα Εθνη, παρευρέθησαν ανάμεσα στους 300 συμμετέχοντες που «μίλησαν ανοιχτά και μοιράστηκαν τα αισθήματά τους για τον ανδρισμό και την εξουσία, για τη βία και την πατρότητα». Και δεσμεύτηκαν διά μίαν εισέτι φορά να προωθήσουν την ισότητα των φύλων και να καταπολεμήσουν τη βία κατά των γυναικών.

Πάντα περιποιημένες, ποτέ νικημένες

H Κάρολιν Γκέριγκ είναι μια queer καλλιτέχνης και συγγραφέας του Λος Αντζελες, που από το 2003 ζει με το σύνδρομο Ehlers Danlos (SED), μια ομάδα κληρονομικών νοσημάτων του συνδετικού ιστού. Η διάγνωση ήταν καταπέλτης: δεν θεραπεύεται, προκαλεί μυϊκή υποτομία, κόπωση, εξαρθρώσεις, χρόνιο πόνο, προβλήματα όρασης, δυσχέρεια στην κίνηση και αναπηρία. Η αρρώστια, αντί να τη νικήσει, στάθηκε πηγή έμπνευσης. Καθώς έκτοτε επισκέπτεται τακτικά νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, αποφάσισε να μεταμορφώσει αυτή την εξουθενωτική καθημερινότητα σε «κάτι όμορφο και ισχυρό», όπως γράφει το περιοδικό «Bustle».

Πηγαίνει σε κάθε της ιατρική επίσκεψη ντυμένη και μακιγιαρισμένη σαν να πήγαινε βόλτα για ποτό με τις φίλες της και βγάζει selfies, ποζάροντας συχνά σαν ντίβα με φόντο ό,τι συναντά κανείς σε έναν θάλαμο νοσηλείας ή ιατρικό εργαστήριο. «Το σώμα μου δίχως ντροπή», λέει λακωνικά για τις προθέσεις αυτού του έργου της με τίτλο «Hospital Glam». Ξεκίνησε σαν ένα προσωπικό hastag (#hospitalglam) και μεταμορφώθηκε σε ένα κοινωνικό κίνημα με ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις να μοιράζονται στα κοινωνικά μέσα εικόνες τους ανάμεσα σε ορούς, ακτινογραφίες, κάθε είδους ιατρικά μηχανήματα, ακόμη και χειρουργικά κρεβάτια. «Πάντα περιποιημένες, ποτέ νικημένες. Πρέπει να διασχίσεις αυτή την περιπέτεια παρέα με φιλικά δίκτυα, κραγιόν και περηφάνια», λέει η Κάρολιν γι’ αυτό που αποκαλεί «μικρή καθημερινή επανάσταση του ρουζ πάνω σε χλομά ασθενικά πρόσωπα», πεισμένη ότι χρειάζεται να συμφιλιωθούμε με τις χρόνιες νόσους, να καταρρίψουμε το στίγμα και να νιώσουμε δυνατοί σε χώρους στους οποίους κατ’ εξοχήν μας θέλουν ευάλωτους και ανήμπορους.