Πέντε λιμανάκια που μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές

Σε αυτήν την εμβληματική περιοχή της Μεσογείου το αποτύπωμα των ανθρώπων που έζησαν στο παρελθόν καταγράφτηκε με πέτρινους πύργους, περίτεχνα ψηφιδωτά, κομψούς ναούς και χωριά εναρμονισμένα με το περιβάλλον. Σήμερα η άσπιλη μανιάτικη τοπιογραφία αλλάζει άρδην και αλλοιώνεται από την εγκατάσταση θεόρατων ανεμογεννητριών στα κυριότερα υψώματά της.

Αυτό που είχαμε μάθει να ορίζουμε ως «Μανιάτικο Τοπίο» τα επόμενα χρόνια θα προσομοιάζει περισσότερο σε βιομηχανικό τοπίο και οι μόνες κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές εταιρείες. Δυστυχώς η εποχή μας θα αφήσει, με τις ευλογίες των κυβερνήσεων και την ανοχή όλων μας, ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές τσιμεντένιες βάσεις, δρόμους χαραγμένους σε απάτητα βουνά και εκατοντάδες μεταλλικά κουφάρια να στοιχειώνουν τις βουνοπλαγιές και τις… συνειδήσεις μας.

Η Λακωνική ή Μέσα Μάνη είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους τόπους της Μεσογείου, όπου οι θεοί της πέτρας, της θάλασσας και του ήλιου συναγωνίζονται ποιος θα αφήσει το πιο δυνατό αποτύπωμά του.

Σε αυτήν την τραχιά, άγονη τοπιογραφία, που κατακλύζεται από άχρονες πέτρες, που δουλεύεται αιώνια από την παντοδύναμη θάλασσα και πυρώνει από τον ανελέητο ήλιο, ήρθαν οι άνθρωποι και έστησαν τα σπιτικά τους.

Στα βουνά, στις ρεματιές, στα ακρωτήρια, στα πιο απρόσιτα σημεία θα δεις τον ανθρώπινο μόχθο να στρογγυλεύει την αγριάδα της αρχέγονης γης με την υπομονή χιλιετών.

Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα στη μανιάτικη γη θα σας προτείνουμε να γνωρίσετε πέντε ιδιαίτερα λιμανάκια που μπορεί τα τελευταία χρόνια να ποζάρουν ως δελεαστικοί θαλασσινοί προορισμοί και να φιγουράρουν στις ταξιδιωτικές σελίδες life style περιοδικών ανά την υφήλιο, καταφέρνουν όμως και παραμένουν βαθιά αυθεντικοί και πατροπαράδοτα φιλόξενοι.

Αλύπα
Φυσικό, αψεγάδιαστο σκηνικό

Στον δρόμο για το ακρωτήρι Ταίναρο -ακολουθώντας την ανατολική διαδρομή- και αφού περάσουμε τα εντυπωσιακά πυργόσπιτα στη θέση Φλομοχώρι, θα δούμε ένα μικρό λιμάνι που με την όμορφη βοτσαλιά του και τα πέτρινα παραδοσιακά σπιτάκια του αμβλύνει την αγριάδα του τοπίου. Καλώς ήλθατε στην Αλύπα!

Πρόκειται για έναν μικροσκοπικό βοτσαλωτό όρμο με βαθιά κρύα νερά που αγκαλιάζουν άγρια βράχια. Στο κέντρο της παραλίας υπάρχει στην κυριολεξία επάνω στο κύμα μία από τις πιο ατμοσφαιρικές ψαροταβέρνες της Μάνης. Λείπουν παντελώς τα ομπρελοκαθίσματα και τα θορυβώδη beach bars.

Το ιδανικό αυτό σκηνικό έχει χρησιμοποιηθεί ως φυσικό φόντο για γυρίσματα διαφημίσεων, αλλά και χολιγουντιανών παραγωγών.

Σε μικρή απόσταση υπάρχουν οι οικισμοί Νύφι, Μέσα Χώρα, Ατσούπι και Βίγλα με τους καλοδιατηρημένους μανιάτικους πολεμόπυργους. Για βουτιές μπορείτε να πάτε, εκτός από τον όρμο της Αλύπας, στον Γιαλό με τα μεγάλα λευκά βότσαλα.

Κοκκάλα
λιτή και αυθεντική όπως και η Μάνη

Η Κοκκάλα είναι ένας από τους θρυλικούς οικισμούς της Λακωνικής Μάνης που «βλέπει» τον Λακωνικό κόλπο και βρίσκεται επάνω στη δημοφιλή τουριστική διαδρομή που συνδέει το Γύθειο με το ακρωτήρι Ταίναρο.

Το χωριό είναι χτισμένο επάνω στα βράχια, λίγο πιο ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας και τον βοτσαλωτό όρμο Σαλοτέρι όπου στη βόρεια άκρη του δεσπόζει ο πέτρινος ναός, αφιερωμένος στους Ταξιάρχες.

Καμιά εικοσαριά βαρκούλες δένουν στην τσιμεντένια προβλήτα, υπάρχουν ταβέρνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια και φούρνος. Τον Αύγουστο οι επισκέπτες αυξάνονται κατακόρυφα και δίνουν στο χωριό μια πρόσκαιρη και μάλλον απατηλή εικόνα ζωντάνιας.

Πηγαίνοντας προς Νότο θα βρείτε την παραλία του Μάραθου και λίγο πιο μακριά τα εντυπωσιακά ακρογιάλια του Αγίου Κυπριανού και του Αμπελου, όπου ακόμη και στην καρδιά του καλοκαιριού απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία από το μαζικό τουριστικό ρεύμα.

Λίγο πιο νότια κυριαρχεί στην ξερική τοπιογραφία το μεσόγειο οικιστικό σύμπλεγμα της Λάγιας, ενός από τα μεγαλύτερα μανιάτικα χωριά χτισμένο σε περιοχή που κατοικείται αδιάλειπτα από τα ρωμαϊκά χρόνια.

Πόρτο Κάγιο
μια ανάσα νηνεμίας πριν από το θαλασσοδαρμένο Ταίναρο

Από τη Λάγια κατηφορίζοντας προς Νότο θα βρεθούμε σε χαρακτηριστικό ύψωμα απ’ όπου η θέα προς το ακρωτήρι Ταίναρο αλλά και τον ορμίσκο του Πόρτο Κάγιο είναι πέραν κάθε περιγραφής.

Το Πόρτο Κάγιο ήταν ανέκαθεν ένα από τα σημαντικά λιμάνια της Μάνης και ορμητήριο για τα μανιάτικα πειρατικά που πλεύριζαν τα τουρκικά αλλά και βενετσιάνικα πλοία και με διάφορα τεχνάσματα τα εξανάγκαζαν να πέσουν στα βράχια για να τα κουρσέψουν. Σήμερα ο ορμίσκος προσφέρει ασφαλές αγκυροβόλιο στα ιστιοπλοϊκά σκάφη που θέλουν να διαπλεύσουν τον Κάβο Ματαπά ή αλλιώς ακρωτήριο Ταίναρο.

Το μικρό χωριό διαθέτει μια θαυμάσια παραλία, μερικές ψαροταβέρνες και λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια και δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα πιο γραφικά λιμανάκια της Πελοποννήσου.

Από το Πόρτο Κάγιο ο ασφάλτινος δρόμος συνεχίζει την προς Νότο πορεία του για ακόμη 6 χιλιόμετρα και τερματίζει στον οικισμό Κοκκινόγεια, το τελευταίο χωριό του Ταίναρου, όπου διακρίνονται τα υπολείμματα του ναού του Γαιήοχου (Ταινάριου) θεού Ποσειδώνα. Μονοπάτι οδηγεί στο ρωμαϊκό ψηφιδωτό, αλλά και στον θαλασσοδαρμένο φάρο. Για κολύμπι, εκτός από την ακρογιαλιά στο Πόρτο Κάγιο, μπορείτε να πάτε στο Μαρμάρι, όπου θα βρείτε την παραλία της Ψιλής Αμμου που θεωρείται από τις καλύτερες της Λακωνίας.

Γερολιμένας
περασμένα μεγαλεία

Ο Γερολιμένας βρίσκεται ανάμεσα στην Αρεόπολη και στο ακρωτήρι Ταίναρο και πάντα ήταν το σπουδαιότερο λιμάνι της Λακωνικής Μάνης και κύριο διαμετακομιστικό κέντρο, καθώς εδώ κατέφθαναν τα καΐκια με τα εμπορεύματα τα οποία στη συνέχεια διανέμονταν με μουλάρια στα απροσπέλαστα μεσόγεια χωριά. Πρόκειται για έναν τόπο απλό, δωρικό, σκληρό, μα συνάμα -όσο και αν αυτό ακούγεται αντιφατικό- φιλικό και ανθρώπινο. Ο οικισμός αναπτύσσεται κατά μήκος του μικρού και προστατευμένου από την οργή της θάλασσας όρμου.

Με την πάροδο του χρόνου ο Γερολιμένας κατάφερε να εξελιχθεί σε τουριστικό κέντρο και σήμερα διαθέτει ξενοδοχεία, αρκετά εστιατόρια, ταβέρνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στη μία άκρη του κολπίσκου απλώνεται μια μικρή βοτσαλιά και στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν τα απόκρημνα βράχια του Κάβο Γκρόσσο που προστατεύουν το λιμάνι από τη μανία του βοριά. Από τον Γερολιμένα εύκολα θα πάτε στον όρμο του Δυρού για να επισκεφτείτε τα διάσημα σπήλαια, στην εντυπωσιακή Βάθεια με τα καλύτερα διατηρημένα πυργόσπιτα, στον κόλπο του Μέζαπου ή στο ακρωτήρι Τηγάνι.

Οίτυλο - Λιμένι
ζωγραφιστή θαλασσογραφία

Λίγο πιο βόρεια από την Αρεόπολη, στα όρια της Λακωνικής με τη Μεσσηνιακή Μάνη, διαγράφεται ο όρμος του Οίτυλου όπου συναντάμε τα παραθαλάσσια χωριά Νέο Οίτυλο και Λιμένι, ενώ ψηλότερα, γαντζωμένο επάνω στα βράχια, ξεχωρίζει το Παλιό Οίτυλο. Το Νέο Οίτυλο δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκε σε σημαντικό διαμετακομιστικό κέντρο, ενώ εδώ λειτούργησαν και τα πρώτα πετρελαιοκίνητα ελαιοτριβεία της Μάνης.

Σε μικρή απόσταση από το Νέο Οίτυλο θα δούμε το Λιμένι, το παλιό λημέρι της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων που σήμερα έχει μετεξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα της Λακωνίας με αρκετά πολυτελή καταλύματα. Στον μυχό του καλογραμμένου κόλπου του Νέου Οίτυλου ξεδιπλώνεται μια καθαρή παραλία, στρωμένη με βότσαλο, άμμο και πεντακάθαρα νερά. Κατά μήκος της είναι αραδιασμένα στη σειρά ταβέρνες και καφέ και αρκετά συγκροτήματα ενοικιαζόμενων δωματίων και διαμερισμάτων.

Στη βόρεια πλευρά του κόλπου βρίσκεται η βραχώδης παραλία Καραβοστάσι. Στο Λιμένι δεν υπάρχει βατή παραλία. Ετσι θα περιοριστείτε σε βουτιές από τα βράχια στα κρυστάλλινα νερά.

📍 www.viewsofgreece.com