Σκάλα Ωρωπού, νοσταλγικές εικόνες από το 1930 έως το 1960

Εικόνες που ξεκλειδώνουν της μνήμες μιας πόλης, της Σκάλας Ωρωπού. Τα οικήματα της πόλης, το 1961. Στην αρχή βρισκόταν το οινομαγειρείο του Γιώργου Κατράκου, από τα Βάτικα Λακωνίας, στη συνέχεια το σπίτι του Ευάγγελου Ιωακείμ.

Δίπλα του το σταμνάδικο, και το κατάστημα γενικού εμπορίου του Στάθη Καλαϊτζόγλου, μικρασιάτη, με τους χαρακτηριστικούς μεζέδες του, σουτζούκι και μπαστούρμα. Δίπλα, το τσαγκαράδικο του Χαρουτιούμ Σεβασλιάν, αρμένη, και το μανάβικο του Στέλιου Χατζηγιάννη.

Τέλος η ταβέρνα της Ασήμως Μίχου - Λιάκουρη, με την εξέδρα στη θάλασσα. Τα οικήματα αυτά ήταν κτισμένα στα βράχια της παραλίας, και η πρόσοψή τους από τη μια πλευρά ήταν στη θάλασσα, και από την άλλη, στον παραλιακό κεντρικό δρόμο της Σκάλας Ωρωπού. 

Στο βάθος βρισκόταν το διώροφο κτίσμα, με το ξενοδοχείο και το καφενείο του Γιώργου Μετοχιάτη, από την Ερέτρια. Είχει κτιστεί το 1930, από τον αρχιτέκτονα Λαζαρίδη, παππού της Όλιας Λαζαρίδη. Δίπλα, τα κτίσματα, του Δημητρίου Παπαντωνίου -Τσίγκου, και της συζύγου του Φρόσως Μούλου. Στη συνέχεια, προς τη θάλασσα, το ουζερί του Σταύρου Σταυρινάκογλου, από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας.

Επίσης, η καινούργια εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, και ο φοίνικας της κεντρικής πλατείας της Σκάλας Ωρωπού, ο οποίος ευτυχώς σώζεται μέχρι σήμερα, θυμάται η Καλλιόπη Μετοχιάτη, για τη ζωή στη Σκάλα Ωρωπού στη δεκαετία του 1960.

Ακόμη, το 1945, βρισκόταν το παντοπωλείο του Γιάννη Παπαδόπουλου, δίπλα στην ταβέρνα του Κατράκου, τα τραπεζάκια του ''Τσελέπη'', το 1950, με το ούζο, και τα γλυκά του, και η ταβέρνα, του Σταυρουλάκη. Ακόμη, εδώ βρίσκεται η βίλα ''Γαλήνη'', του ποιητή Γιώργου Δροσίνη, και η οικία του Δημήτρη Ράντου.

• Στην παραλία της Σκάλας Ωρωπού, βρισκόταν η εξέδρα του Λιάκουρη, από το 1947 έως το 1960, η εξέδρα του Μίχου, και η Καρβουνόσκαλα, το 1929. Στο χωριό Ωρωπός, μέχρι το Δεκέμβρη του 1965, υπήρχε το οινοποιείο του Ντίνου Κουρούπη.

«Οι εκδρομείς εις Ωρωπό & Σκάλα Ωρωπού, της υπαίθρου ζωής», στις 15 Μαΐου 1927, χρησιμοποιούσαν συρμούς ορυχείων. 

Μαύρη χρονιά ήταν το 1952. Στις 19 Μάρτη, θεμελιώθηκε το αγροτικό αναμορφωτικό ίδρυμα Σκάλας Ωρωπού. Σημειώνεται ότι μέχρι το 1959, η εκκλησία της Σκάλας Ωρωπού, ήταν ξύλινη.

•  Στη δεκαετία του 1960. Ανάμεσα στα πρόσωπα της νεολαίας της εποχής, συναντάμε τους Στέλιο Χατζόπουλο, Βασίλη Γαβριήλ, Τάκη Βουτσά και Τάκη Βούλγαρη.

• Στα Νέα Παλάτια Ωρωπού, λειτούργησε το πρώτο βενζινάδικο του Λάζαρου Λαμπαδαρίδη, στη δεκαετία του 1930, στη συμβολή των οδών Μαρμαρά και Γ. Γεννηματά. Στην παραλία μέχρι την κατασκευή του μώλου Ν. Παλατίων, υπήρχε το διώροφο του Αποκρημνιώτη.

Η Ειρήνη, η Βιολετίτσα, η «Ντουντού», η Μάρθα, η Αγγέλικω - μαμή, στα Ν. Παλάτια, η Μαλάμω, η Πελαγία, είναι τα χαρακτηριστικά πρόσωπα γυναικών εκείνης της εποχής, στα Νέα Παλάτια.

Στη Χορωδία του Άη Γιώργη Ν. Παλατίων, συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι, Αργυρώ Κολιμάτση, Θεόφιλος Μηλιόγλου, Ειρήνη Κόκκινου και Ζωζώ Φερμελετζή. 

Στον "Μπογιαντέ-Παπανικολή", το 1958, βρίσκονταν οι Παλατιανοί, Δημήτρης Κουρουτζής, Διαμαντής Αφθονιάδης, Χαράλαμπος Χάτζος, Μιχάλης Αφθονιάδης, Σπύρος Κουμπαγιώτης, Ιορδάνης Σαλωμίδης.

Ο πορτομανές, με τον Άγιο Γιώργη στο άλογο, κατά του δράκου, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σύμβολα στα σπίτια των προσφύγων στα Νέα Παλάτια.

Στη Μαλακάσα, το 1920 η  κυκλοφορία διεξαγόταν με τρένο - βαγονέτο που οδηγούσε από τη Μαυροσουβάλα, στο Άνω Μήλεσι και στη συνέχεια, στην Καρβουνόσκαλα - Σκάλας Ωρωπού. Εκτός από τη μεταφορά του λιγνίτη, ήταν και το κύριο μεταφορικό μέσο των εκδρομέων από την Αθήνα.

Το ταξίδι με τα λεωφορεία εκείνης της εποχής ξεκινούσε από την Αθήνα, συνέχιζε στην Κηφισιά, στη Βαρυμπόμπη, στο Τατόι, στην Πάρνηθα, στον Άγιο Μερκούριο, στη Μαλακάσα, στο Μήλεσι και στον Ωρωπό, ενώ διαρκούσε 2,5 ώρες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι αυτός ο δρόμος τότε λεγόταν, εθνική οδός Αθήνας - Χαλκίδας.

Τέλος, στη δεκαετία του 1930, η βενζίνα - το καϊκι της γραμμής Σκάλας Ωρωπού - Χαλκίδας, πραγματοποιούσε τις κύριες εμπορικές δραστηριότητες με τη Χαλκίδα.