Οταν ο Ισμαΐλ συνάντησε την... Αγάπη

Ευτυχώς που το λεμόνι το λένε "λεμόνι" και στ’ αραβικά, κι έτσι η Αγάπη Καρυστινού είχε έναν γρίφο λιγότερο να λύσει το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, όταν ο Ισμαΐλ Ταλάας προσπαθούσε από το κρεβάτι του νοσοκομείου να της δώσει να καταλάβει, μιλώντας αραβικά και χειρονομώντας, τι ήθελε να φάει από τους δύο δίσκους φαγητό που είχε μπροστά του - έναν με το βραδινό και έναν με το μεσημεριανό που είχε παραλείψει, καθώς είχε περάσει όλο το μεσημέρι και το απόγευμα στην Υπηρεσία Ασύλου στην Κατεχάκη.

Για έναν άνθρωπο που το ιατρικό ιστορικό του φτάνει τις 25 σειρές, ξεκινώντας από διάγνωση καρκίνου στον πνεύμονα και προχωρώντας στις μεταστάσεις και σε άλλα όργανα του σώματος που έχει προσβάλει η ασθένεια, αναφέροντας επίσης τραύματα από τροχαίο ατύχημα πριν από έναν χρόνο και τραύμα από πυροβόλο όπλο στον μηρό προ εικοσαετίας, ήταν μια μέρα ιδιαίτερα κουραστική.

Είχαν όμως προηγηθεί πολλές τέτοιες κουραστικές μέρες και αρκετές πολύ πιο κουραστικές, από τότε που, αφήνοντας τη Συρία, μαζί με τη γυναίκα του και τις τρεις ανήλικες κόρες τους, έφτασαν στη Λέσβο πριν από τρεις μήνες.

Ο σκοπός τους ήταν να πάνε στη Σουηδία να συναντήσουν τον έναν γιο της οικογένειας, που τα κατάφερε να φτάσει στη χώρα το φθινόπωρο και περιμένει να εξεταστεί το αίτημα για άσυλο (ένας άλλος γιος βρίσκεται σήμερα στην Τουρκία - τα χρήματα δεν έφταναν να ταξιδέψουν όλοι).

Το κλείσιμο της βαλκανικής διαδρομής τις ημέρες που έφταναν στην Ελλάδα τούς άλλαξε τα σχέδια.

Βρέθηκαν στις αρχές Μαρτίου στην πύλη Ε2 του Πειραιά να μετρούν τις μέρες μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες τους, ενώ η υγεία του Ισμαΐλ χειροτέρευε.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Εκεί τους συνάντησε η Αγάπη, που είχε χάσει τη δουλειά της σε λογιστικό γραφείο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς (ήταν η πέμπτη φορά που απολυόταν ή παραιτούνταν τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης) και, μαζί με ένα μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και την προσπάθειά της κάπως να βιοποριστεί με τα λογιστικά, αφιέρωνε τις μέρες της στην εθελοντική βοήθεια των προσφύγων στο λιμάνι, δραστηριοποιούμενη στη συλλογικότητα No Borders.

Μια μέρα της ζητήθηκε βοήθεια με τους ασθενείς που βρίσκονταν στο λιμάνι. Ετσι γνώρισε τον Ισμαΐλ και την οικογένειά του και από τότε έγινε η μόνιμη συνοδός τους στην Ελλάδα.

Με το δικό της αυτοκίνητο πήγαν την πρώτη φορά σε νοσοκομείο για να κάνει τις αναγκαίες εξετάσεις ο Ισμαΐλ και να νοσηλευτεί.

Ηταν αυτή που άκουσε τη διευθύντρια του τμήματος να της λέει, μόλις είδε τις εξετάσεις, «είναι σκουπίδι, βάλ’ τον να υπογράψει και να φύγετε».

Σ’ αυτήν απευθύνθηκε με ειρωνικό ύφος η νοσηλεύτρια του θαλάμου, όταν της είπε: «Εσύ δεν είσαι η Μητέρα Τερέζα; Πάρ’ τον και πάρε μαζί σου και άλλους δυο-τρεις να μην τους έχουμε εδώ».

Επέστρεψαν στο λιμάνι κι έκαναν προσπάθειες σε άλλα νοσοκομεία.

Κανένας δεν μπορούσε να πάρει την ευθύνη, ζητούσαν το υπογεγραμμένο χαρτί του Σύρου γιατρού που είχε ξεκινήσει θεραπεία στον Ισμαΐλ στην πατρίδα του.

Τέτοιο χαρτί δεν μπορούσε να βρεθεί και ο Ισμαΐλ συνέχιζε να ζει στο λιμάνι, μέχρι που άνοιξε το κέντρο φιλοξενίας στον Σκαραμαγκά και άφησε τη σκηνή του για το κρεβάτι ενός κοντέινερ.

Λίγοι τα καταφέρνουν

Αλλά στα κέντρα φιλοξενίας παρέχεται μόνο πρωτοβάθμια περίθαλψη και ο Ισμαΐλ χρειαζόταν παροχή οξυγόνου και τη φροντίδα νοσοκομείου.

Με τα πολλά, το Αττικόν Νοσοκομείο δέχτηκε να τον αναλάβει κι ήταν πάλι η Αγάπη που τον μετέφερε εκεί ένα βράδυ πριν από μερικές ημέρες, όταν άρχισε να πονά πολύ και το ΕΚΑΒ αργούσε πολύ να φτάσει στον Σκαραμαγκά.

Ο Ισμαΐλ βρήκε τελικά στο «Αττικόν» τη φροντίδα που χρειάζεται.

Λίγοι το καταφέρνουν, καθώς η πρόσβαση στο σύστημα υγείας για όσους πρόσφυγες δεν διαθέτουν το δελτίο της αίτησης ασύλου αφορά μόνο επείγοντα περιστατικά.

«Βλέπουμε πολλούς Σύρους πρόσφυγες με ιατρικά προβλήματα, καθώς είναι θύματα πολέμου. Αντιμετωπίζουν προβλήματα πρόσβασης στα νοσοκομεία χωρίς το δελτίο αίτησης ασύλου, ενώ τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα αν δεν έχουν κάποιον αλληλέγγυο να τους ενημερώνει και να τους υποστηρίζει», μας λένε δικηγόροι από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες.

Η Αγάπη δεν άφησε πέτρα που να μη σηκώσει. Επικοινώνησε με ΜΚΟ και οργανισμούς, με το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και το υπουργείο Υγείας, δημοσιοποίησε την υπόθεση στο Facebook, ανέλαβε να βρει οικονομική ενίσχυση.

Η προσπάθεια να κλειστεί ραντεβού μέσω Skype με την υπηρεσία Ασύλου δεν είχε νόημα – ακόμα και να κατάφερνε να βγάλει γραμμή, πιθανότητα που κινείται στη σφαίρα του στατιστικού λάθους, το ραντεβού για το αίτημα ασύλου θα κλεινόταν ύστερα από καιρό και ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος του Ισμαΐλ.

Με το ασθενοφόρο

Η μεσολάβηση του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, που ανέλαβε τη νομική συνδρομή της οικογένειας, ώστε να κλειστεί το ραντεβού με την Υπηρεσία Ασύλου μέσω της διαδικασίας που προβλέπεται για τις ευάλωτες ομάδες, δεν έφτανε.

Η αναμονή σ’ αυτές τις περιπτώσεις φτάνει ή και ξεπερνά τον ένα μήνα, όπως μας λένε οι δικηγόροι της οργάνωσης.

Χρειάστηκαν οι επίμονες ενέργειες ανθρώπων στα δύο υπουργεία για να μπορέσει να κλειστεί το ραντεβού όσο άμεσα το απαιτούσε η κατάσταση.

Κι έτσι, την Πέμπτη το μεσημέρι, με το ασθενοφόρο να τον περιμένει τρεις ώρες έξω από τα γραφεία της Υπηρεσίας Ασύλου στην Κατεχάκη, ενώ μέσα οι εργαζόμενοι της υπηρεσίας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον εξυπηρετήσουν, ο Ισμαΐλ και η οικογένειά του έκαναν αίτηση για οικογενειακή επανένωση μέσω του κανονισμού του Δουβλίνου, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος για ανθρωπιστικούς λόγους (η διαδικασία μετεγκατάστασης καθυστερεί πολύ περισσότερο και επιπλέον έχουν συμπληρωθεί οι θέσεις μετεγκατάστασης για τη Σουηδία).

Το μέλλον της οικογένειας βρίσκεται πια στα χέρια των σουηδικών αρχών, που καλούνται να εξετάσουν το αίτημα οικογενειακής επανένωσης με ταχύτητα και ευαισθησία.

«Περιμέναμε πολύ, δεν περιμέναμε τόσα εμπόδια και δυσκολίες. Το μόνο που θέλουμε είναι να βρεθούμε τώρα όλοι μαζί στη Σουηδία, θα είναι καλύτερα για όλους μας», μας λέει η σύζυγος του Ισμαΐλ αργότερα το βράδυ της Πέμπτης, ενώ εκείνος μιλούσε στις τρεις κόρες του.

«Δεν με καταβάλλει τίποτα πια, ούτε η σημερινή αναμονή στην Υπηρεσία Ασύλου ούτε καν η σκέψη της απώλειας. Κινητοποιήθηκαν πολλοί, κυβερνητικά στελέχη, βουλευτές, δημοτικές αρχές, ευρωβουλευτές, οργανώσεις. Δεν συμφωνώ απαραίτητα ιδεολογικά με όλους αυτούς, αλλά δεν με νοιάζει. Αρκεί να μπορέσουν να φύγουν. Αν καταφέρει να ενωθεί η οικογένεια στη Σουηδία, θα είναι μεγάλη επιτυχία», μας λέει η Αγάπη, ενώ φροντίζει για την επιστροφή της συζύγου του Ισμαΐλ και των παιδιών τους στον Σκαραμαγκά.