Ο «μαύρος Δεκέμβρης» των Εξαρχείων

Τρόμος (και πάλι) στα Εξάρχεια. Οι πρόσφατες οργανωμένες επιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή, μεταξύ αυτών εκείνη κατά δύο αστυνομικών της ΔΙΑΣ (στις 14/12) και το ίδιο βράδυ κατά των τριών ελεγκτών στο μετρό Ομόνοιας και κυρίως οι διάφορες προκηρύξεις για τον «μαύρο Δεκέμβρη» ανέβασαν τους τόνους των πολέμιων του «Εξαρχιστάν», δίνοντας νέα τροφή στους υπέρμαχους της εδώ και τώρα καταστολής.

Με μπροστάρηδες μέρος των ΜΜΕ, οι επιθέσεις αποδόθηκαν ακόμα και στη διάλυση της ομάδας ΔΕΛΤΑ, ξεχνώντας βέβαια τη δράση αυτής της συγκεκριμένης ομάδας που βαρύνεται με σοβαρές κακοποιήσεις, ξυλοδαρμούς πολιτών, αλλά ακόμα και με καταστροφές (π.χ. γραφεία Δικτύου), παράλληλα με την πλήρη απραξία της τις μέρες που μεσουρανούσαν τα φονικά τάγματα εφόδου των ναζιστών.

Ο Δεκέμβρης του 2008 με την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια πρωτοφανή νεολαιίστικη εξέγερση που όσοι θέλησαν μπόρεσαν να την κατανοήσουν, να την αναλύσουν και να την εγγράψουν τελικά στη μνήμη τους.

Οι υπόλοιποι θα μείνουν πάντα με την απορία ή με την πλήρη άρνηση και θα συνεχίσουν να αποδίδουν τις άγριες εκείνες ημέρες σε ταραξίες, κουκουλοφόρους και προβοκάτορες.

Ανατρέχοντας στις επετείους μνήμης από το 2008 μέχρι σήμερα, διαπιστώνει κανείς ότι κάθε χρόνο την 6η Δεκέμβρη οι πορείες, οι διαδηλώσεις και οι νυχτερινές συγκεντρώσεις στον τόπο δολοφονίας σημαδεύονται από επεισόδια, φωτιές, χημικά και συμπλοκές.

Τίποτα διαφορετικό δεν έγινε και φέτος. Κι όμως ο φετινός «μαύρος Δεκέμβρης» μπορεί να μη σημαδεύτηκε από μεγάλης έκτασης επεισόδια, αλλά είχε διαφορές από τους προηγούμενους, ενώ συνέπεσε και με παράξενες επιθέσεις σε επιλεγμένους στόχους.

Είναι γνωστό ότι μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, μια ομάδα νεαρών φίλων του και κάποιων άλλων που έζησαν από πρώτο χέρι εκείνη την άγρια νύχτα επέλεξαν μια αχαρτογράφητη πορεία ζωής ανάμεσα στην παρανομία, στις συμβολικές ή μη πράξεις βίας, στις ληστείες τραπεζών και σε ό,τι οι ίδιοι ονομάζουν «ένοπλο αγώνα».

Πολλοί από αυτούς με συνοπτικές διαδικασίες και με το «πακετάρισμα» που επιτρέπει ο λεγόμενος Αντιτρομοκρατικός Νόμος έχουν ήδη φορτωθεί με δεκαετίες καθείρξεων.

Δεδομένο είναι ότι οι ίδιοι έχουν διαφορές μεταξύ τους ως προς τις επιλογές δράσης, τις οργανώσεις που ανήκουν ή δεν ανήκουν και σίγουρα, όσο κι αν όλους τους τσουβαλιάζει το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα, οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει.

Ανάμεσά τους ο κολλητός του Αλέξανδρου, 23χρονος σήμερα Νίκος Ρωμανός, που κατάφερε τον περασμένο χρόνο να κινητοποιήσει περίπου τους πάντες με τη σκληρή απεργία πείνας που τον οδήγησε ένα βήμα από τον θάνατο, ζητώντας το αυτονόητο: να παρακολουθήσει τη σχολή που πέρασε στις εξετάσεις.

Σε μια δραματική τότε συνεδρίαση του Κοινοβουλίου, στο παρά πέντε, με μια τροπολογία δόθηκε στον Ρωμανό η ανάσα ζωής και διασφαλίστηκε (έτσι πίστεψαν όλοι) αυτό του το δικαίωμα.

Το ίδιο πίστεψε και ο Ρωμανός που είχε καταδικαστεί για την ένοπλη ληστεία, στην οποία σημειωτέον δεν είχε χρησιμοποιηθεί ούτε βία ούτε όπλα, όπως αποδείχτηκε και στο δικαστήριο.

Από την επόμενη ημέρα διακοπής της απεργίας πείνας ο Νίκος Ρωμανός δέχτηκε ένα ισχυρό «bullying» από συντρόφους του και μη, από τους πάσης φύσεως αλληλέγγυους, με αναρτήσεις στα αντεξουσιαστικά ιστολόγια. Αυτό ήταν σε ένα βαθμό αναμενόμενο, δεδομένου ότι σε κάθε απεργία πείνας υπάρχει πάντα η άποψη της άρνησης στήριξης από όσους θεωρούνται «εχθρός».

Στην περίπτωση του Ρωμανού και δεδομένου ότι πολιτικοί και δημοσιογράφοι όλου του πολιτικού φάσματος συντάχτηκαν με το αίτημά του, οι αντιδράσεις ήταν ισχυρότατες.

Κι όμως, ενώ την επομένη της λήξης της απεργίας πείνας όλοι θεωρούσαν βέβαιο ότι θα δοθεί η εκπαιδευτική άδεια και θα τηρηθεί η υπόσχεση η οποία δεν δόθηκε μόνο στον Ρωμανό, αλλά και στην ελληνική κοινή γνώμη, η άδεια αυτή με το εισαγγελικό έτσι θέλω δεν δόθηκε ποτέ!

Η κυβέρνηση άλλαξε, νέος νόμος για τις φυλακές εξαγγέλθηκε, ενώ ήδη νέες απεργίες πείνας έγιναν στον ίδιο χρόνο με στόχο να ψηφιστούν δικαιότερες διατάξεις, να καταργηθούν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, να δίνονται όλες οι άδειες (κανονικές και εκπαιδευτικές), να μην προφυλακίζονται συγγενείς κρατουμένων για λόγους εκδίκησης κ.λπ.

Ο Νόμος ψηφίστηκε με βάση και την προεκλογική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά από τα δίκαια δικαιώματα διασφαλίστηκαν, αλλά αρκετοί εισαγγελείς και δικαστές μέχρι και σήμερα, συνεπικουρούμενοι από ακραίες συντηρητικές φωνές, αρνούνται να τον εφαρμόσουν.

Ο Ρωμανός ακόμα και λίγο πριν από τον «μαύρο Δεκέμβρη» δεν πήρε την εκπαιδευτική του άδεια.

Τις παραμονές του Δεκέμβρη διαβάζουμε τη γνωστή ανακοίνωση «Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή», με την υπογραφή του Ρωμανού όπου ξεκαθαρίζει τη θέση και τις απόψεις του, θεωρώντας παράλληλα ότι μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τη μνήμη του Αλέξανδρου.

Παρουσιάζοντας τον 15χρονο τότε Αλέξανδρο αλλά και τον εαυτό του ως συνειδητούς αναρχικούς που ήδη είχαν περάσει σε δράσεις κατά του συστήματος, παραθέτει στο κείμενο όλες τις ενέργειες στις οποίες συμμετείχαν οι δύο τους, ενώ εκθέτει τη δική του αλήθεια για το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη.

Τέλος, αφού δηλώνει ότι δεν επρόκειτο για κανένα τυχαίο περιστατικό, ότι δεν τον ενδιαφέρει η καταδίκη Κορκονέα, διατηρώντας το δικαίωμα της «επαναστατικής αυτοδικίας», εξαγγέλλει ως αιχμάλωτος του κράτους τον «μαύρο Δεκέμβρη» που «δεν αποτελεί μια σκηνοθετική επανάληψη προηγούμενων εξεγερτικών γεγονότων, αλλά ένα κύκλο αγώνα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, αναζητώντας ένα μέλλον όπου η καθημερινότητά μας θα κατακλύζεται από πράξεις επίθεσης και ανταρσίας ενάντια στην εξουσία».

Λίγες μέρες αργότερα ακολουθεί η επίθεση στο σπίτι του Κώστα Λαλιώτη και η προκήρυξη ανάληψης ευθύνης από τον Πυρήνα Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος / Ατυπη Αναρχική Ομοσπονδία για τον «μαύρο Δεκέμβρη».

Ανάμεσα στα άλλα η προκήρυξη αυτή αναφέρει ότι «ο Κώστας Λαλιώτης υπήρξε ένας από τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς μετά τη μεταπολίτευση, το όνομά του και η διαδρομή του είναι συνδεδεμένα με την απληστία, την εξαπάτηση, την ραδιουργία, την διαπλοκή και την αλαζονεία. Σκουλήκια σαν τον Κώστα Λαλιώτη και τους ομοίους του πρέπει να ξυλοκοπούνται, να πυροβολιούνται, να βλέπουν τα σπίτια τους να καίγονται, να ζούνε την μίζερη και άθλια ζωή τους μέσα στον φόβο».

Ο πρώην υπουργός ήδη έχει απαντήσει με μακροσκελή ανακοίνωση, όχι μόνο στους επίδοξους εμπρηστές, αλλά και στους «μεταξοσκώληκες» που υπέθαλψαν τη λάσπη και τις βρόμικες καταγγελίες εναντίον του πυροδοτώντας τελικά παρόμοιες ενέργειες.

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι πέρα από το όποιο πολιτικό παρελθόν του Κ. Λαλιώτη είναι δεδομένα τρία πράγματα: πρώτον ο ίδιος παραιτήθηκε από το αξίωμά του αμέσως μετά τη δολοφονία Καλτεζά το 1985, δεύτερον πίεσε επανειλημμένα στο παρελθόν να ικανοποιηθούν αιτήματα απεργών πείνας, μεταξύ αυτών και του Νίκου Ρωμανού, και τρίτον τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του βοήθησαν όσο μπορούσαν και συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια Γρηγορόπουλου σε όλη την τραγική της πορεία μετά τη δολοφονία του παιδιού της.

Η σύζυγός του μάλιστα είναι βασική μάρτυρας στη δίκη Κορκονέα που σύντομα θα εκδικαστεί ξανά στο Εφετείο.

Προηγήθηκε στα Εξάρχεια η προσπάθεια εμπρησμού στο σπίτι του Αλέκου Φλαμπουράρη, μετά από πολλά δημοσιεύματα εναντίον του, κυρίως από το «Πρώτο Θέμα».

Τέλος, μέσα ή έξω από το πλαίσιο του «μαύρου Δεκέμβρη» εκδηλώθηκαν οι επιθέσεις κατά του Σκουρλέτη και του Οικονόμου, λιγότερο βίαιες μεν από εκείνη των χρυσαυγιτών εναντίον του Κουμουτσάκου, αλλά πάντως εξίσου ακραίες. Φυσικά κανείς δεν μίλησε για «Βουληστάν» στην περίπτωση Κουμουτσάκου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Είναι μήπως τελικά εν μέρει αληθινοί οι ισχυρισμοί Πανούση για τα αόρατα νήματα επιρροών που δημιουργούνται από τον κοινό εγκλεισμό στις φυλακές ανάμεσα σε κρατούμενους;

Είναι τα ΜΜΕ, που ενώ κανείς δεν τα εμπιστεύεται, καταφέρνουν τελικά να σπιλώνουν πρόσωπα;

Είναι η αγανάκτηση για την παραβίαση δικαιωμάτων σε αυτό το παρακρατικό κράτος; Ή μήπως είναι όλα μαζί αυτά που οδηγούν ανθρώπους σε πράξεις αγοραίας αντεκδίκησης και αυτοδικίας με όποιο ιδεολογικό μανδύα κι αν επενδύονται;

Χαμένος, όπως πάντα, ο ζωντανός, ανατρεπτικός και πάντα αγαπημένος νεολαιίστικος χώρος των Εξαρχείων και όλα όσα αυτός συμβολίζει.