Τέμπη: Συγκλονιστικές μαρτυρίες επιζώντων και συγγενών θυμάτων

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το έγκλημα με τους 57 νεκρούς, 15 έως 67 ετών, στα Τέμπη, το πλέον θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα, ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη την ντροπιαστική, συντονισμένη, προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών, όπως καταγγέλλουν επιζώντες, συγγενείς των θυμάτων και η αντιπολίτευση.

Ο 20χρονος φοιτητής Κώστας Κουτσόπουλος ήταν ένας από τους πολλούς νέους ανθρώπους, που έχασαν τη ζωή τους. Την ώρα της μετωπικής σύγκρουσης μιλούσε με την μητέρα του. Ο επίσης 20χρονος Γεράσιμος, ο μοναδικός επιζών του πρώτου βαγονιού, βρίσκεται ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση, σε κέντρο αποκατάστασης της Γερμανίας.

«Μαμά κοιμήσου, θα αργήσω να έρθω. Θα σε πάρω όταν φτάσω. Αμέσως κόπηκε το τηλέφωνο» της είπε, όπως λέει σήμερα ο παππούς του. Ο 34χρονος Βάιος ταξίδευε με τη σύντροφό του Δάφνη. Εκείνος σκοτώθηκε, εκείνη έμεινε για 33 μέρες στην εντατική με πολλαπλά τραύματα.  

«Είχε εισιτήριο για το δεύτερο βαγόνι. Στον Παλαιοφάρσαλο, που γίνεται η αλλαγή του τρένου, είδε το 2 και για 5, με αποτέλεσμα να ανέβει στο πέμπτο βαγόνι και σώθηκε από τύχη, από θαύμα» δήλωσε στην ΕΡΤ μητέρα επιζώντα.

Οι μαρτυρίες των επιζώντων είναι ακόμα πιο συγκλονιστικές. Ο Στέφανος Γωγάκος ήταν στο πέμπτο βαγόνι τραυματίστηκε. Βγήκε με αίματα στο πρόσωπο παίρνοντας μαζί του ένα μωρό για να σωθεί. 

«Το βαγόνι εκτινάχθηκε στον αέρα. Σπάσαν όλα τα τζάμια και τα θραύσματα πέσαν πάνω στα πρόσωπά μας» είπε το πρωί στον ANT1. «Μέσα στο βαγόνι κυρίες και παιδιά να κλαίνε. Έγινε χαμός. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι έσβησαν όλα τα φώτα και έμεινε ο καπνός από τη φωτιά» είπε παρομοιάζοντας την πυρκαγιά με την έκρηξη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

«Η πόρτα είχε φρακάρει, οι υπάλληλοι μας είπαν να μην πέφτουμε από τα παράθυρα γιατί είχε γκρεμό» είπε ο 70χρονος προσθέτοντας ότι κάθε μέρα θυμάται τις φρικτές στιγμές που έζησε. 

Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη, που έχει υποβληθεί σε 21 χειρουργεία από πέρυσι, φοβάται πλέον όταν βρίσκεται έξω με κόσμο, γιατί πάσχει από μετατραυματικό στρες. Βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για την ώρα του τροχαίου. «Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» ανέφερε στο ντοκιμαντέρ, που προβλήθηκε χθες βράδυ στο Mega.

«Το σώμα μου είχε διαλυθεί - Τώρα βλέπω ότι καίγομαι»

«Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έγινε το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα "δεν πρέπει να πεθάνω". Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι» πρόσθεσε.

Περιγράφοντας τον αγώνα της να βγει έξω από το τρένο είπε ότι σερνόταν και βρήκε μία χαραμάδα από όπου βγήκε και έπεσε πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου: «Έτσι όπως έπεσα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κάταγμα στον αυχένα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».

Πλέον παίρνει φάρμακα για τον ύπνο και τους εφιάλτες. «Βλέπω συνέχεια κάποια πρόσωπα που είχα δει λίγο πριν το ατύχημα, γύρω μου σώματα. Βλέπω και την πτώση μου από το τρένο... Μου έχει μείνει ακόμα η πτώση και ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχει αίσιο τέλος η κατάστασή μου. Και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω ακόμα έναν χρόνο. Με στενοχωρεί να παλεύω να περπατήσω και θα μου πείτε μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται, αυτό δεν είναι τίποτα. Αλλά είναι πολύ δύσκολο και να το βιώνεις όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα ότι είναι πολύ σκληρό να ζω και να πληγώνω τους ανθρώπους που με βλέπουν. Σκεφτόμουν, όμως, ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα εκεί έξω. Δεν μου δίνει κουράγιο, αλλά λέω "Ντίνα σώθηκες, έχεις κάποιες ελπίδες στη ζωή τους. Οι ελπίδες άλλων πέθαναν εκείνη την ημέρα"» πρόσθεσε. 

Για την τιμωρία των ενόχων απαντά χαρακτηριστικά το εξής: «Πώς πιστεύεται ότι θα έχω δικαίωση με αυτά που είδα, με τις ψήφους. Θα δω ποτέ κανέναν πολιτικό στη φυλακή; Όχι, ας μην γελιόμαστε. Ζούμε στην Ελλάδα. Έχουν ασυλία».

Οι δηλώσεις των συγγενών μαρτυρούν τον μεγάλο πόνο και τον θυμό όσων έμειναν πίσω. Ο Γιώργος Τσακλίδης, μιλούσε με την κόρη του, 20 λεπτά πριν το δυστύχημα, διάβαζε στο κυλικείο. Eίναι ένας από τους ανθρώπους, που η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη, τους ζήτησε να προχωρήσουν μπροστά... «Είναι σαν να σου φεύγει ένα κομμάτι από το κορμί σου. Δεν έχει νόημα η προτροπή "συνεχίστε". Να συνεχίσουμε με ένα πόδι. Εκείνο που ζητάμε από τη Δικαιοσύνη είναι μας πει τη λύση, γιατί χάθηκε το άλλο. Όχι να μας προτρέψει να συνεχίσουμε με το ένα» είπε στο Mega.

Και η Δέσποινα Γκανίδου επικοινώνησε με τον γιο της πριν το δυστύχημα και της είπε ότι είχε μεγάλη καθυστέρηση. «Του ζήτησα όπως όλες οι μητέρες να στείλει ένα μήνυμα όταν φτάσει...Όπως λέω στον Γιώργο, βρισκόμαστε σε μια περίοδο παρακμής στη χώρα. Αυτή η παρακμή έχει συνέπειες στις μεταφορές, στην υγεία, στην παιδεία, στην καθημερινότητά μας» προσθέτει η ίδια.

«Αν η εξεταστική βρει ευθύνες των πολιτικών θα πρέπει να άρει την ασυλία τους και να τους στείλει στο δικαστήριο. Ο υπουργός συγκοινωνιών οκτώ μέρες πριν έλεγε ότι οι σιδηρόδρομοι είναι πιο ασφαλείς. Εγώ λέω όποιος θέλει να αυτοκτονήσει, να πάει με τους ελληνικούς σιδηρόδρομους» τονίζει ο σύζυγός της.

Η Μαρία Καρυστιανού κατέρριψε το αφήγημα της κυβέρνησης περί «ανθρώπινου λάθους». «Είναι πραγματικά ντροπή, γιατί αν δεν υπήρχε αυτό και είχαν ολοκληρωθεί τα συστήματα ασφάλειας, δεν με ενδιαφέρει εμένα η επάρκεια ενός υπαλλήλου ήταν εκεί, αλλά τι σημαίνει αυτό; Αν εκείνη την ώρα πάθαινε κάτι, μια ανακοπή και δεν μπορούσε να κάνει τη δουλειά του;».

«Δεν μπορείς το 2023, σε μια χώρα στην Ευρώπη που όλα είναι αυτοποιημένα, δεν αφήνουν περιθώριο για λάθος. Έλεγαν ότι φταίει ο σταθμάρχης που δεν πάτησε το κουμπί» εξήγησε η πρόεδρος συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών.

«Θεωρώ ύβρη να ακούγονται αυτά τα πράγματα»

Σε ότι αφορά την αμαρτωλή σύμβαση, μία από όσες δεν υλοποιήθηκαν είπε τα εξής: «Δεν μπορώ να καταλάβω, μου έδινε ο δικηγόρος μου να διαβάσω την 717 και τις αναβολές που γίνονταν. Ποιες ήταν οι αιτίες τον ρώτησα. Ποιος λόγος είναι πιο σημαντικός απέναντι στη ζωή; Η 717 έχει συνάφεια με το δυστύχημα.

»Θεωρώ ύβρη να ακούγονται αυτά τα πράγματα. Δεν θα πω προσβολή για το νοητικό μου επίπεδο, γιατί αυτό είναι αστείο να το λες» υπογράμμισε χαρακτηριστικά.

Για το ταξίδι της κόρη της με τον θάνατο της οποία προσπαθεί να συμφιλιωθεί είπε: «Ταξίδευε με την κολλητή της, μαζί τα έκαναν όλα. Ήταν τρεις κολλητές και η μία είχε φύγει την προηγούμενη ημέρα. Οι δυο τους αποφάσισαν να κάτσουν μία ημέρα ακόμα στην Αθήνα και να γυρίσουν. Ήταν να πάρουν το πρώτο τρένο αλλά δεν πρόλαβαν να ξυπνήσουν, πήραν το επόμενο» είπε. 

«Όσοι περισσότεροι μπούνε μέσα, τόσο το καλύτερο»

«Όσοι περισσότεροι μπούνε μέσα, τόσο το καλύτερο. Αλλά δικαίωση για μένα είναι αυτοί που φταίνε πραγματικά είναι να δουν το μέγεθος της καταστροφής από μέσα. Στη ζωή αυτή, όπως μετράς, θα μετρηθείς» λέει άλλος γονιός. «Να συγχωρέσω αυτούς που δεν ήξεραν, αλλά αυτούς που ξέραν» σημειώνει. 

Ακόμα ένας πατέρας, ο Χρήστος Χούπας, δεν περιμένει δικαίωση. «Στην αρχή ζούσαμε σε άλλο πλανήτη εγώ, η σύζυγος και τα παιδιά. Στοχεύαμε στο ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την απώλεια. Δεν γίνεται να ξεχάσεις το παιδί σου» είπε για να συμπληρώσει. «Ο Θεός είναι παραμύθι και την ημέρα που σκοτώθηκε το παιδί μου είχε ρεπό».