Καμία οικονομική βοήθεια ο ένας στους δύο πληγέντες

Δύο μήνες μετά ελπίζαμε ότι, στοιχειωδώς, θα είχε δοθεί σε όλους τους πληγέντες η οικονομική βοήθεια για τα πρώτα έξοδα, ότι θα είχαν τουλάχιστον ολοκληρωθεί σωστά οι καταγραφές των ζημιών στα σπίτια και θα είχε αρχίσει η αποκατάσταση. Οτι δεν είναι μόνο τα αποκαμωμένα βαμβάκια στα χωράφια, άσπρες κουκκίδες πάνω στις ξερές ρίζες που θυμίζουν τη σοδειά που καταστράφηκε. Το σιτάρι που δεν θα φτάσει ποτέ στις αποθήκες των παραγωγών, τα αμπελάκια που κάηκαν και οι χωματερές στο έμπα του Παλαμά, που γίνεται πηγή εξερεύνησης για τους Ρομά που είδαμε να τριγυρνούν, ψάχνοντας άραγε τι;

Καθώς τα αυτοκίνητα με τα μέλη της ΠΟΕΣΥ, των δημοσιογραφικών Ενώσεων της χώρας και των Ταμείων έφταναν το πρωί της περασμένης Κυριακής στον Παλαμά, η φυσική ομορφιά του κάμπου, η ήπια ρυμοτομία της κωμόπολης και μία διάχυτη ηρεμία του θεσσαλικού τοπίου δημιουργούσαν μια αίσθηση αποκατάστασης. Κι όμως, αυτή ήταν απλώς μία αίσθηση γιατί ο δήμαρχος Γιώργος Σακελλαρίου μάς επανέφερε στην πραγματικότητα:

«Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά, αλλά τα σημαντικότερα είναι η στέγαση των 35 κατοίκων που τα σπίτια τους έχουν πλημμυρίσει και εκείνοι ακόμη κοιμούνται στο Γυμναστήριο. Και οι αποζημιώσεις με τα 6.600 ευρώ που δεν έχουν καταβληθεί στο 50% των ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια. Και οι επιτροπές ελέγχου για την καταλληλότητα των σπιτιών, δηλαδή οι επιτροπές από την κρίση των οποίων εξαρτώνται και οι αποζημιώσεις, δεν παίζουν τον ρόλο που πρέπει» προσθέτει ο δήμαρχος. «Ηλθαν σε πρωτοβάθμιο επίπεδο και έλεγξαν -για το εάν δικαιούται κάποιος τα 6.600 ευρώ- μόνο το ύψος του νερού. Εκτοτε τίποτε. Κι έτσι χάσαμε δύο μήνες χωρίς κανένα λόγο».

Στην ερώτησή μας για το τι θα μπορούσε να γίνει, απαντά: «Θα μπορούσε να έλθει μία επιτροπή, να εξετάσει και τη στατικότητα των κτιρίων και να πει ποιο σπίτι πρέπει να γκρεμιστεί, ποιο να επισκευαστεί. Και τώρα ούτε το 5% του ελέγχου δεν έχει ολοκληρωθεί και οι άνθρωποι δεν μπορούν να μπουν μέσα στα σπίτια τους γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν».

Μα δεν είναι η αδιαφορία της κυβέρνησης μόνο για την επίλυση του στεγαστικού προβλήματος. «Εδώ ο πληθυσμός είναι 90% αγρότες. Η παραγωγή που μπορεί να συλλεχθεί δεν αποτελεί ούτε το 10%. Οι πλημμύρες έγιναν την περίοδο της συγκομιδής. Τα έξοδα όλα έγιναν. Δεν υπάρχουν έσοδα. Αν δεν δοθούν γενναίες αποζημιώσεις, οι οικογένειες δεν θα μπορέσουν να βγάλουν χειμώνα. Επίσης, τα χωράφια έχουν μπαζωθεί από φερτά υλικά».

Υπάρχουν, όμως, και πρόσθετα προβλήματα που εμποδίζουν την έναρξη των καλλιεργειών. «Το δίκτυο της άρδευσης και των αντλιοστασίων έχει καταστραφεί» μας λέει ο κ. Χριστοδούλου. «Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι για τον κάμπο του Παλαμά πρέπει να μπει βαθιά το χέρι στην τσέπη και για τις υποδομές του δήμου, δηλαδή το αρδευτικό δίκτυο, αλλά και για τον κόσμο. Σκεφτείτε, ο Δήμος του Παλαμά πληρώνει 1,5 εκατ. ευρώ μονάχα σε ρεύματα και το κόστος ξεπερνά τα 2 εκατ. ευρώ για να φέρει το νερό από τη λίμνη Πλαστήρα και να το πάει στα κατάλληλα σημεία. Ολοι οι αγωγοί και τα αντλιοστάσια έχουν καταστραφεί».

Στο 3ο Δημοτικό Σχολείο, η δασκάλα που παραλαμβάνει τη βοήθεια δεν κρύβει τη συγκίνησή της. Στο 2ο Δημοτικό, ο συνεπώνυμος του δημάρχου υποδιευθυντής, ο κ. Γιώργος Χριστοδούλου, υποδέχεται τη δημοσιογραφική αντιπροσωπεία δίνοντας κι αυτός έμφαση στο στεγαστικό πρόβλημα. Και στο 1ο Δημοτικό, σχολείο πλίνθινο, κατασκευής του 1950, που διατηρεί στην πρόσοψή του ως έμβλημα κατασκευής το «Βασίλειον της Ελλάδος», ο διευθυντής Κώστας Δασκαλόπουλος, ένας δυναμικός και αποφασιστικός άνθρωπος, μας ξεναγεί στη σκληρή εικόνα των σχολικών αιθουσών που έχουν καταστραφεί από τις πλημμύρες, με τα δάπεδα, μικρά λοφάκια πάνω από λιμνάζοντα νερά.

«Χρειαζόμαστε καινούργιο σχολείο, συμπληρωματικό, μαζί με αυτές τις αίθουσες που φτιάξαμε από το 2016 με χρήματα από το ΕΣΠΑ» μας λέει, δείχνοντας τα δύο κοντέινερ στην είσοδο του σχολείου. «Είμαι σίγουρη ότι και το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού Ιδρύματος θα συμφωνήσουν να προχωρήσουμε στην υιοθεσία του σχολείου σας, όπως κάναμε και στα Κατεχόμενα το 2000, όταν υιοθετήσαμε τα 3 ελληνικά σχολεία και επί 15 χρόνια δημιουργούσαμε αίθουσες τέχνης, αίθουσες διδασκαλίας και γήπεδα μπάσκετ και βόλεϊ», παρεμβαίνει η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Αντωνιάδου.

«Σήμερα σε αυτό το εξατάξιο σχολείο έχουν μείνει 72 παιδιά. Επί πολλά χρόνια είχαμε 135-140 μαθητές. Μετά την κρίση, από το 2011 έως και το 2013 άρχισε η μείωση. Διώχνουμε 2 Εκτες [σ.σ. τάξεις], γράφουμε μία Πρώτη. Κι αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα: τι θα γίνει με τη νέα γενιά; Εμείς, που τους έχουμε στα χέρια μας, τι να τους πούμε; Τι να κάνουν στη ζωή τους; Για να ορθοποδήσει όλη η Θεσσαλία πρέπει να υποστηριχθούν οικονομικά. Αν δεν έχει λεφτά ο αγροτικός κόσμος, δεν θα έχουμε δουλειά. Ολη η παραγωγή καταστράφηκε», είναι ο επίλογος του κ. Δασκαλόπουλου.