«Βουβός, απομονωμένος χειμώνας» στην Ειδομένη

Εικόνες που είναι γροθιά στο στομάχι έδωσε στη δημοσιότητα η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης για το δράμα που ζουν στην ακριτική Ειδομένη Κιλκίς πρόσφυγες από τη Συρία και το Αφγανιστάν, ανάμεσά τους πολλά παιδιά. Κάτοικοι της περιοχής στέκονται στο πλευρό των προσφύγων που βρίσκονται εκεί, παρέχοντάς τους ανθρωπιστική βοήθεια, ηθική και ιατρική στήριξη, αλλά και συγκεντρώνοντας οπτικοακουστικό υλικό με σκοπό την ευαισθητοποίηση της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινής γνώμης πάνω σ’ αυτήν την ντροπή του πολιτισμού.

Το δράμα των προσφύγων εκτυλίσσεται εδώ και αρκετό καιρό στη συνοριακή γραμμή Ελλάδας-ΠΓΔΜ, στην Ειδομένη. Σύροι, στην πλειονότητά τους, μαζί με ορισμένους Αφγανούς, έχοντας δώσει τις τελευταίες τους οικονομίες στους δουλεμπόρους, ερχόμενοι άλλοι από τη Σμύρνη, άλλοι από τον Λίβανο και άλλοι μέσω του Εβρου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προσεγγίσουν την Ευρώπη, βρίσκονται μόνοι, ανέστιοι, εγκλωβισμένοι και αβοήθητοι στη συνοριακή γραμμή, αναφέρει η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης.

«Ελπίδα ζωής»

Εχοντας υποστεί κάθε λογής εξευτελισμό περιμένουν στις όχθες του Αξιού την ημέρα της πολυπόθητης φυγής, ανάμεσα στις καλαμιές, στην ύπαιθρο, στο δάσος της συνοριακής γραμμής. Περίπου 300 άτομα, μεταξύ αυτών γύρω στα 25 παιδιά, βρέφη, έγκυες, εκτεθειμένα σε κάθε λογής εξευτελισμό και ταλαιπωρία, δέσμια των αγκυλώσεων της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής στο θέμα των προσφύγων, αλλά και θύματα μιας σκαιής συχνά συμπεριφοράς των ιθυνόντων και της αστυνομίας της γείτονος χώρας.

«Να δοθεί ελπίδα ζωής στους συνανθρώπους μας. Να υπάρξει μέριμνα για αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον. Κανένας άνθρωπος να μην αναγκάζεται να ζήσει έτσι», ζητούν οι κάτοικοι της περιοχής, Ευδοξία Κουτρουμπάκη και Βασίλης Τσαρτσάνης, που εκφράζουν εμπράκτως την αλληλεγγύη τους όλο αυτό τον καιρό.

Την ίδια ώρα σοκάρει η επιστολή του γιατρού Χουσεΐν Μπαλτατζή: «Δυστυχώς καμία γλαφυρή περιγραφή πλέον δεν δύναται να αποτυπώσει τη σκληρή εικόνα. Οι εικόνες αυτές μας έχουνε στοιχειώσει. Ως γιατρός προσπαθώ να συμπονώ και να μη συμπάσχω τον ασθενή· αυτήν τη φορά δεν τα κατάφερα. Στο αυτοσχέδιο εξεταστήριο (καπό αυτοκινήτου) κλήθηκα να αντιμετωπίσω δύσπνοια μωρού μόλις 8 μηνών, πόδια ανθρώπων στα πρόθυρα γάγγραινας, έγκυες, υπερήλικες, όλοι τους αναζητούσαν μια παροδική ανακούφιση. Οι συνθήκες υγιεινής άθλιες· στην καλύτερη των περιπτώσεων στοιβαγμένοι σε μια σκηνή, χωρίς πόσιμο νερό, να αναγκάζονται να πίνουν από συσσωρευμένες ακαθαρσίες.

»Φοβισμένα, καχύποπτα βλέμματα στην αρχή, καταφθάνουν μαζικά από το πουθενά, μόλις βεβαιωθούν για τις προθέσεις μας. Πυρετός, κακουχία, πνευμονία, γαστρεντερίτιδα, πόνος πολύς, αναλγητικά, αντιβιώσεις και λίγο χαμόγελο για να σπάσει ο πάγος... Η παγωνιά της νύχτας όμως...», αναφέρει ο γιατρός που βρίσκεται εξ αρχής στο πλευρό τους.

«Δεν πρόκειται για μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή με συγκινητική μουσική υπόκρουση... Είναι ένας βουβός, απομονωμένος χειμώνας που διαταράσσεται από το κλάμα ενός παιδιού, σε απόσταση αναπνοής από την εν κωφώσει πολιτισμένη κοινωνία. Με την παρούσα επιστολή, εκπέμπεται σήμα κινδύνου προς όλες τις κατευθύνσεις, γίνεται μια έκκληση στη συνείδηση υπεύθυνων πολιτών, ιδίως των δημοσίων λειτουργών για κινητοποίηση των δυνάμεών τους.

»Πράξτε τα δέοντα! Ας μην περιμένουμε την απώλεια συνανθρώπου μας για να κινητοποιηθούμε. Ας εκδηλώσουμε έμπρακτα τον ύστατο σεβασμό στην απλή ανθρώπινη υπόσταση, το αξίζουν. Μπορείτε», καταλήγει, ενώ το ελληνικό κράτος -κι ακόμη παραπέρα η Ευρωπαϊκή Ενωση- προτιμά να χρηματοδοτεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, όπου οι συνθήκες είναι εξίσου άθλιες...