Για πάνω από πέντε ώρες, επιζήσαντες και συγγενείς θυμάτων μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Παντείου Πανεπιστημίου ένωναν το νήμα που τους συνδέει. Μέσα από τις τοποθετήσεις όλων των ομιλητών, φάνηκε πως κοινό τους σημείο δεν είναι μόνο o θρήνος. Ανθρωποι με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, εμπειρίες, τραύματα, απόψεις, ακόμα και γλώσσα επικοινωνίας, βρέθηκαν αναγκασμένοι να μετατρέψουν τη ζωή τους σε έναν συνεχή αγώνα για δικαιοσύνη, με όρους εξαντλητικούς, προσβλητικούς για τους νεκρούς, και ήρθαν αντιμέτωποι με μηχανισμούς καταστολής και συγκάλυψης.
Η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς ήταν μετά το τέλος των τοποθετήσεων των επιζησάντων της Πύλου, οι οποίοι περιέγραφαν όσα έζησαν την ώρα του ναυαγίου και πώς ξαφνικά ξύπνησαν στη φυλακή κατηγορούμενοι ότι εκείνοι ευθύνονται για τον θάνατο των φίλων και συγγενών τους. «Βλέπω ακόμα στα όνειρά μου όσους ήταν μαζί μου στο ναυάγιο που κράτησε τρία λεπτά και χάθηκαν πάνω από 700 άνθρωποι. Πού είναι τα δικαιώματα τα δικά μου και των νεκρών; Υπάρχουν μανάδες που ακόμα περιμένουν τα παιδιά τους να γυρίσουν ενώ ξέρουν ότι πνίγηκαν», είπε ο Αχμετ, ένας εκ των επιζησάντων.
Τότε τον λόγο πήρε η Περσεφόνη Ζυγομαλά, επιζήσασα και συγγενής θύματος από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι και εμφανώς συγκινημένη είπε: «Θέλω να πω κάτι και σας παρακαλώ να μεταφράσετε. Ημουν στη δεύτερη φονικότερη πυρκαγιά παγκοσμίως τον 21ο αιώνα. Επέζησα από αυτή την πυρκαγιά και ο λόγος που επέζησα είναι γιατί με έσωσαν Αιγύπτιοι ψαράδες. Αν δεν ήταν εκείνοι δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Εζησα τραγικές στιγμές και ταυτίστηκα με πάρα πολλά από αυτά που είπαν (σ.σ. επιζήσαντες Πύλου). Δεν μπορώ να φανταστώ μετά από αυτά που έζησα να έμπαινα και στη φυλακή».
Καθηλωτική ήταν και η επιζήσασα του εγκλήματος των Τεμπών Κέλλυ Παναγιωτίδου. «Δέκα λεπτά πριν τη σύγκρουση πήγαινα να καθίσω στο κυλικείο. Χτύπησε το κινητό μου και επέστρεψα στη θέση μου για να μιλήσω. Το λέω για να καταλάβετε πόσο τυχαίο ήταν το πού βρισκόταν κάποιος την ώρα της σύγκρουσης αλλά και πόσο τυχαίο ήταν ότι μέσα στο τρένο ήμασταν εμείς και όχι εσείς. Απεγκλωβιστήκαμε μόνοι μας, δεν υπήρχε κανένας διασώστης, δεν λειτούργησε κανένας κρατικός μηχανισμός, αν κάτι μας έσωσε ήταν η αλληλεγγύη. Μας παράτησαν να πεθάνουμε».
Από την πλευρά του ο Ηλίας Παπαγγελής, ο οποίος έχασε την κόρη του, Αναστασία, στα Τέμπη, είπε: «Σιγά σιγά ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αυτό που συμβαίνει σε μας μπορεί να συμβεί ξανά και ξανά. Μιλάμε για αλήθεια και δικαίωση. Πιστεύετε θα τη βρούμε; Εγώ λέω όχι. Δεν θα τη βρούμε, γιατί τα συμφέροντα είναι τερατώδη. Δεν υπάρχει ελπίδα; Βεβαίως και υπάρχει ελπίδα και είναι αυτό που βλέπω εδώ απόψε, μετά από τόσες ώρες και τόσο πόνο είστε ακόμα εδώ». Μία από τις εμβληματικές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν η Μάγδα Φύσσα μαζί με την Ελένη Κωστοπούλου σήκωσαν αγκαλιά με τον Γιάννη Μάγγο το πλακάτ που ζητάει δικαίωση για τον γιο του, Βασίλη. «Ηρθαμε να μιλήσουμε για τα δολοφονημένα παιδιά μας» είπε η Μ. Φύσσα και συνέχισε: «Ως κοινωνία αφήσαμε αυτό το μόρφωμα να φτάσει εκεί που έφτασε δολοφονώντας πρώτα τον Λουκμάν και μετά τον Παύλο. Ο Παύλος δολοφονήθηκε γιατί ήταν το αντίθετο από αυτούς. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι αυτή η χώρα έχει αρκετούς φασίστες».
Παίρνοντας τον λόγο, η Ελένη Κωστοπούλου, μητέρα του Ζακ, σημείωσε πως «τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες και παθόντες κρατικών δολοφονιών, με υπαίτιους αστυνομικούς, λιμενικούς, υπουργούς και πολιτικούς. Είδαμε ανθρώπους να πνίγονται, να σκοτώνονται, να καίγονται, να δολοφονούνται, ενώ οι κρατικές υπηρεσίες στέκονται αμέτοχες, ανίκανες και παρακολουθούσαν τις ζωές να χάνονται. Οι αγώνες μας μπορεί σε κάποιους να φαίνονται μάταιοι αλλά δεν είναι».
«Η υπόθεση του Βασίλη είναι μια μικρογραφία όλων των κρατικών εγκλημάτων και δολοφονιών που κοινός τους παρονομαστής είναι η προσπάθεια συγκάλυψης που επιχειρείται καθώς και το λαϊκό αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης από τη δικαστική εξουσία», είπε ξεκινώντας την τοποθέτησή του ο Γιάννης Μάγγος και συμπλήρωσε ότι «τίποτα δεν μπορεί να σβήσει την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη. Χάσαμε τους ανθρώπους μας, η άδικη απώλεια μάς έφερε κοντά, είμαστε ενωμένοι, έχουμε αλληλεγγύη. Μετατρέψαμε τον κοινό μας πόνο σε κοινό αγώνα».
«Εχασα το παιδί μου 18 χρόνων, θέλω απλά δικαιοσύνη», είπε καταχειροκροτούμενος ο Γιάννης Σαμπάνης, ενώ τις μεθόδους συγκάλυψης που βιώνουν κάθε μέρα στηλίτευσαν τόσο ο Αναστάσης Μανιουδάκης, ο οποίος τόνισε πως «τον πατέρα μου τον σκότωσαν και εμείς μόνοι μας πρέπει να γίνουμε εισαγγελείς, ανακριτές, ντετέκτιβ, δημοσιογράφοι», όσο και ο Στέλιος Αφράτης, που έχασε τον αδελφό του σε εργατικό δυστύχημα στο Ρέθυμνο, καταγγέλλοντας τον εμπαιγμό που βιώνει από τις Αρχές: «Η καταδίκη για τον τοπικό επιχειρηματία θα είναι μια δικαίωση για όλη την εργατική τάξη» είπε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας