Rosey Blue: Η αλληλεπίδραση των διαφορετικοτήτων φέρνει εξέλιξη

Δε συμβαίνει πολύ συχνά στον ελληνικό μας μικρόκοσμο, όπως η Rosey Blue, το κατάφερε με το πρώτο της album “Swans” [το ακούτε και το αγοράζετε ΕΔΩ.]. Τι κατάφερε; Μα να δημιουργήσει μια κοινή «συνθήκη» σε κοινό και κριτικούς ότι ο δίσκος της είναι ξεχωριστός κι ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, που κυκλοφόρησαν το 2021 στην εγχώρια αγορά.

Τη συναντήσαμε λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Gazarte [όλες οι λεπτομέρειες για τη συναυλία ΕΔΩ] για να παρουσιάσει για πρώτη φορά live αυτή τη δουλειά, απαλλαγμένη, όπως κι εμείς, από τις απαγορεύσεις και τις καθυστερήσεις των περασμένων μηνών.

Επιτέλους λέμε, εμείς, επιτέλους αναφωνεί και η ίδια και μας ταξιδεύει στον δικό της, πλούσιο, μουσικό και συναισθηματικό κόσμο.

Συναντιόμαστε λίγες ημέρες πριν από τη συναυλία σου στο Gazarte. Πρώτη φορά που παρουσιάζεται το Swans με full band. Επιτέλους λέμε εμείς! Εσείς; 

Kαι εμείς επιτέλους λέμε! Με πολύ μεγάλη χαρά και αγωνία και όλα τα συναισθήματα μαζί. Είναι μεγάλη μου χαρά που θα βρίσκομαι με όλους αυτούς τους ανθρώπους on- stage  και που επιτέλους θα δω εκφράσεις ανθρώπων στο άκουσμα των κομματιών μου.

Υπάρχει η σκέψη να στηθεί μια μόνιμη μπάντα γύρω από τη Rosey Blue για να ακολουθήσουν κι άλλες συναυλίες ή θα είναι one off η εμφάνιση αυτή; 

Φυσικά και δε θα είναι one off, και ναι θέλω να χτιστεί μόνιμη μπάντα γιατί έχουμε να κάνουμε πολλά πολλά πράγματα. Σίγουρα δε θα είναι όλοι όσοι θα βρίσκονται την Πέμπτη εκεί γιατί δώσαμε και το κάτι παραπάνω μιας που είναι παρουσίαση.

Έχουν περάσει πλέον αρκετοί μήνες από την κυκλοφορία του πρώτου σου album. Το Swans αποτελεί για εσένα μια πλατφόρμα να διηγηθείς μια προσωπική σου στιγμή. Έκανε η ιστορία αυτή τον κύκλο της; Βρήκες αυτό που αναζητούσες την ώρα που αποφάσιζες να τη διηγηθείς; 

Δεν έψαχνα να βρω κάτι η αλήθεια είναι . Ναι όπως έχω πει είναι αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας και ουσιαστικά η δική μου όψη του νομίσματος. Αυτό ξεκίνησε με τo The Tower το 2017 σιγά σιγά , κουπλέ – κουπλέ . Έκανα την παύση μου γιατί χρειαζόμουν χρόνο με τον εαυτό μου. Μετά το ξαναέπιασα , μετά σταμάτησα να τραγουδάω εντελώς για 1 χρόνο, περίπου συνειδητά βέβαια, ότι τώρα έχω προτεραιότητα να με κάνω καλά. Και με το πέρασμα του δικού μου χρόνου και ενώ είχα γράψει 4 κομμάτια είπα «οκ είσαι η Rosey Blue και έχεις να πεις μια ιστορία». Φυσικά και έκανε τον κύκλο της όπως όλα , αρκεί να τα αφήσουμε να κάνουν τον κύκλο τους και να πάρουμε το χρόνο μας να αναπνεύσουμε. Χαίρομαι που το έκανα αυτό γιατί λειτούργησε και επουλωτικά.

Σε ποιους απευθύνεται, τελικά, το Swans; Θα σου άρεσε για παράδειγμα εάν σε πλησίαζε κάποιος/α και σου έλεγε ότι η μουσική του τον/την βοήθησε να ξεπεράσει μια δική του δύσκολη στιγμή; Να βρει διεξόδους για τις δικές του προσωπικές ιστορίες;

Η κάθε ιστορία που λέγεται έχει και την δική της «ανάγνωση». Η καθεμία , καθένας από εμάς όταν  ακούμε ένα κομμάτι , ασχέτως για ποιο λόγο έχει γραφτεί , το φέρνουμε στο δικό μας βίωμα. Μου έχει στείλει ένα παιδί στο instagram ότι ακούει το δίσκο και ότι κάποια κομμάτια τον «τσάκισαν» γιατί περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο που σχετίζεται με τα συναισθηματικά του. Μου είπε μάλιστα « δεν ξέρω αν ο δίσκος απευθύνεται σε κάποιον, αλλά σε ευχαριστώ πολύ όπως και να έχει γιατί είδα ότι δεν είμαι μόνος εκεί έξω» . Συγκίνηση τεράστια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να μοιράζεται ο κόσμος που σε ακούει τα συναισθήματα που του βγάζει η μουσική σου. Απίστευτο.

Κινείσαι αρκετά χρόνια στον μουσικό χώρο, όμως είναι η πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, που κυκλοφορείς κάτι που έχει έντονη προσωπική σφραγίδα. Είναι, άλλωστε, για «ντεμπούτο» μια πολύ έμπειρη και ολοκληρωμένη δουλειά. Είναι το Swans το αγαπημένο σου μουσικό «παιδί»; Και πόσο σε βοήθησε η μέχρι τώρα πορεία σου και οι άλλες μουσικές σου αναζητήσεις;

Ναι πολύ σωστά τα λες. Είναι η πρώτη μου προσωπική δουλειά γενικά σαν singer /songwriter. Στο παρελθόν έχω γράψει μελωδίες και στίχους για μπάντες που τραγουδούσα αλλά ολόκληρη δουλειά με δομή και όλα δικά μου ναι είναι η πρώτη. Το Swans είναι το πρωτότοκο. Και εγώ ως πρωτότοκη της οικογένειας αλλά και, όπως είθισται με τα πρωτότοκα, έχουν μεγαλύτερη προσοχή και ευθύνες και είναι κάπως τα πειραματικά παιδιά. Δηλαδή , γίνονται και λάθη περισσότερα στη διαχείρισή τους γιατί δεν υπάρχει πρότερη γνώση αλλά και φροντίδα πολύ μεγάλη ίσως και υπερβολική. Θα είναι πάντα ο πρώτος δίσκος μου και γι αυτό είμαι περήφανη και ευγνώμων. Σε σχέση με τις υπόλοιπες  μουσικές αναζητήσεις , θεωρώ ότι είναι κάπως χρέος μας να αναζητούμε πάντα και να ακούμε και να πειραματίζομαστε μέχρι μέσα από την πορεία να βρούμε το δικό μας εαυτό. Οπότε μόνο βοηθητικό είναι.

Όπως έχεις κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν έτσι και στον δίσκο σου έχεις επιλέξει ένα πλέγμα συνεργασιών και με άλλους μουσικούς (Moa Bones, Πάνος Μπίρμπας). Είναι κάτι που το βλέπεις σαν μια θετική πρόκληση; Η συνεργασία φέρνει και αλληλεπίδραση και έμπνευση;

Φέρτε μου συνεργασίες. Είναι το αγαπημένο μου. Μας θεωρώ όλους μια κοινότητα. Τι πιο όμορφο από το να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να συνεργαζόμαστε να δημιουργούμε μαζί ομορφιές!  Μέσω της αλληλεπίδρασης έρχεται και η έμπνευση , και όχι η αντιγραφή , ο καθένας μας άλλωστε έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και πάντα η αλληλεπίδραση των διαφορετικοτήτων φέρνει εξέλιξη. Ός@ δεν μπορούν να το αντιληφθούν έτσι γενικά και όχι μόνο στη μουσική ίσως θα πρέπει να τα πάρουν τα πράγματα από την αρχή πάλι και να αναθεωρήσουν και να εκπαιδευτούν ξανά.

Μουσικά το album χαρακτηρίζεται από folk μελωδίες, όμως εγώ ακούω πολύ περισσότερα πράγματα στις συνθέσεις. Πώς προέκυψε η τελική μορφή των κομματιών και μια τόσο γεμάτη παραγωγή; Είχες καθαρό όραμα από την αρχή ή γεννήθηκαν κι άλλες ιδέες στην πορεία;

Ναι η αλήθεια είναι ότι δεν ακούς ένα καθαρό είδος μουσικής στο δίσκο  και δεν ήταν και αυτοσκοπός άλλωστε. Όπως είπαμε πριν μέχρι να βρούμε το χαρακτήρα μας έχουμε χαράξει μια διαδρομή που μέσα από αυτή παίρνουμε ακούσματα, μελωδίες, έμπνευση . Το songwriting των κομματιών βέβαια έγινε με τον παραδοσιακό folk τρόπο , κιθάρα , ακόρντα , στίχοι. Από εκεί και πέρα είχα στο μυαλό μου πού ήθελα να πάνε τα κομμάτια και την αισθητική και το ηχόχρωμα τους και σε αυτό έβαλε το χέρι του ο Βασίλης Νησσόπουλος που έκανε την παραγωγή και την ενορχήστρωση. Είχαμε μια πολύ όμορφη συνεργασία και συνεννόηση και κατάλαβε ακριβώς  τι είχα στο μυαλό μου, οπότε κάπως έτσι κατέληξαν σε αυτό που ακούτε. Προσωπικό όραμα και όμορφη συνεργασία.

Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες δουλειές με γυναίκες στον πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι απλά ως ερμηνεύτριες ή κάπου στο background, ιδιαίτερα στον εναλλακτικό χώρο. Κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο θα πω εγώ, αλλά μήπως τελικά είναι και μια κατάκτηση; 

Καταρχήν θα ήθελα να πω ότι δεν είναι απλό πράγμα να ερμηνεύεις. Θέλει πολύ δουλειά και κόπο , και μελέτη και την ψυχολογία να ανέβεις στη σκηνή και να αντιμετωπίσεις το κοινό. Οπότε για μένα είναι σπουδαίο αυτό και θέλει και μεράκι. Δεν έχω νιώσει ποτέ ότι κυριαρχούσαν οι άντρες στη μουσική, άκουγα πολλά πράγματα πάντα , Nina Simone , Joni Mitchell , PJ Harvey – καλά είναι άπειρες , αναφορικά μόνο κάποια παραδείγματα- που έγραφαν, έπαιζαν ερμήνευαν. Οπότε αν έχει υπάρξει κάποια αλλαγή εγώ δεν μπορώ να την παρατηρήσω γιατί δεν ένιωσα ποτέ ότι ο γυναικείος ρόλος υπήρξε διακοσμητικός . τώρα μπορεί σε άλλα είδη μουσικής τα οποία δεν κατέχω να έχουν αλλάξει πολλά. Οπως και να ‘χει η μουσική και οι τέχνες γενικότερα δεν έχουν φύλο. Είναι τρόπος έκφρασης της ψυχής μας και μου αρκεί αυτό.