Τα οργανωμένα συμφέροντα της εποχής και η αδυναμία διαχείρισης των μοναδικών ικανοτήτων του οδήγησαν την εταιρεία του στη χρεοκοπία και τον ίδιο στον θάνατο.
Υπάρχουν ζωές που μοιάζουν με παραμύθι και η μόνη διαφορά τους από τα αληθινά είναι ότι δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος.
Αμέσως μετά τον πόλεμο, η αμερικανική βιομηχανία προσπαθεί και πάλι να βρει τους ρυθμούς της, ξαναγυρίζοντας στην «υπηρεσία του πολίτη» αντί της παραγωγής στρατιωτικού υλικού.
Στο Ντιτρόιτ, οι 3 μεγάλες εταιρείες αυτοκινήτων, Ford, General Motors και Chrysler κατασκευάζουν το 90% των αυτοκινήτων που παράγονται.
Χρήματα για νέες σχεδιάσεις δεν υπάρχουν και οι 3 εταιρείες, οι «3 αδελφές» όπως ονομάζονταν, παρουσιάζουν ξαναζεσταμένο φαγητό (προπολεμικά μοντέλα) το οποίο όμως πουλιέται σαν ζεστό ψωμί.
Η αρχή του παραμυθιού...
Ο Πρέστον Τάκερ, ένας επιχειρηματίας με μικρή εμπειρία στις κατασκευές και τεράστια θέληση και όνειρα, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα αυτοκίνητο που, σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια μετά, θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και επαναστατικό.
Ηταν το 1944 όταν, με τη βοήθεια του Τζορτζ Λόσον, ενός σημαντικού σχεδιαστή από το Σικάγο, τα πρώτα σκίτσα άρχισαν να βγαίνουν από το σχεδιαστήριο.
Παρά τις περιορισμένες γνώσεις του (ο Τάκερ δεν ήταν μηχανικός), οραματίστηκε ένα αυτοκίνητο που για την εποχή του ήταν κάτι σαν το «αυτοκίνητο – αεροπλάνο» της εποχής μας.
Σημειώστε: κινητήρας αλουμινένιος επίπεδος 6κύλινδρος, με ψεκασμό, τοποθετημένος πίσω, πίσω κίνηση (πράγμα πρωτάκουστο ιδιαίτερα για την Αμερική), ανεξάρτητη ανάρτηση και στους 4 τροχούς (τα αυτοκίνητα την εποχή εκείνη έμοιαζαν περισσότερο με αραμπάδες), δισκόφρενα παντού και ένα κεντρικό τρίτο φανάρι (το μάτι του Κύκλωπα, όπως το αποκάλεσαν αργότερα), το οποίο μάλιστα στρεφόταν κατά τη διεύθυνση των εμπρός τροχών για καλύτερη ορατότητα τη νύχτα.
Η σχεδόν άγνωστη τότε παθητική ασφάλεια ήταν ένα από τα κύρια στοιχεία του αυτοκινήτου, με ένα μεταλλικό πλαίσιο να περιβάλλει το αμάξωμα (για πλευρική προστασία) και μια αόρατη roll bar (σας θυμίζει σημερινό αγωνιστικό αυτοκίνητο;) να προστατεύει τους επιβάτες. Το ταμπλό ήταν καλυμμένο με μαλακό προστατευτικό υλικό, ο δε χώρος μπροστά από τον συνοδηγό είχε μια μεγάλη «θήκη» στην οποία προστατευτικό υλικό έπαιζε το ρόλο… αερόσακου!
Με δεδομένο ότι χαρισματικοί άνθρωποι σαν τον Τάκερ συνήθως δεν μπορούν να συνεννοηθούν εύκολα με τους κοινούς θνητούς, ο Λόσον ανέκρουσε πρύμναν δύο χρόνια αργότερα, αλλά τον διαδέχτηκε ένας άλλος διάσημος της εποχής, ο Αλεξ Τρεμούλις, Ελληνας εκ Σικάγου (!), ο οποίος εξέλιξε τα σχέδια του προκατόχου του.
Βρισκόμαστε πια στα 1948 και ο Τρεμούλις αποφασίζει να δημοσιεύσει μια καταχώριση στον αμερικανικό Tύπο, με τον γενικό τίτλο «15 χρόνια δοκιμών μάς οδήγησαν στο "Τάκερ 48"», με το όνομα να προέρχεται από το έτος δημοσίευσης.
Ο ανταγωνισμός στ' αλήθεια τα χρειάστηκε και φυσικά έβαλε τα μεγάλα μέσα. Οι «3 αδελφές» σε συνεργασία με έναν βουλευτή από το Μίσιγκαν έστειλαν στην εταιρεία την πανίσχυρη Επιτροπή Ανταλλαγών και Διασφάλισης (Εμπορικών Πράξεων), με την κατηγορία της προβολής εμπορικού αντικειμένου που στην ουσία δεν υπήρχε (η διαφήμιση απεικόνιζε σκίτσα και όχι πραγματικές φωτογραφίες).
Η δικαστική διαμάχη έλαβε διαστάσεις και ο Τύπος άρχισε να σχολιάζει αρνητικά την όλη προσπάθεια. Η όλη ιστορία διήρκεσε δύο χρόνια και ο Τάκερ αθωώθηκε, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει.
...το τέλος του παραμυθιού
Τα εντελώς άγνωστα τεχνολογικά μονοπάτια του «Τάκερ 48» έφεραν πλήθος πρακτικά προβλήματα και η εταιρεία άρχισε να αναζητά απεγνωσμένα κεφάλαια να κινηθεί.
Ο Τάκερ εισέπραξε 17.000.000 δολάρια από μετοχές που εξέδωσε, άρχισε να πουλάει το δικαίωμα της αντιπροσώπευσης της μάρκας, ενώ δεν υπήρχε ακόμα προϊόν, και εισέπραξε επιπλέον 2.000.000 δολάρια από ένα πρόγραμμα-«αξεσουάρ» που σκέφτηκε: πουλούσε εξοπλισμό σε μελλοντικούς αγοραστές του «48», χωρίς οι τελευταίοι να γνωρίζουν πότε θα παραλάβουν το αυτοκίνητό τους.
Τον Μάρτιο του 1949 και αφού είχαν παραχθεί 51 μόνον αυτοκίνητα, η εταιρεία έκλεισε, κυρίως από την ενορχηστρωμένη επίθεση του (κατευθυνόμενου από το Ντιτρόιτ) Τύπου και την ανάμειξη της επιτροπής.
Με μια επιμονή χωρίς νόημα, ο Πρέστον Τάκερ συνέχισε για λίγο ακόμα να εργάζεται σε νέα σχέδια για το «τέλειο αυτοκίνητο».
Πέθανε μόνος του, ενώ το κατασχεμένο εργοστάσιό του είχε ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται σε Εμπορικό Κέντρο…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας