Παραίτηση vs επιμονή

«Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου είναι ότι τελείωσε. Τελείωσε για μένα η εθνική ομάδα. Προσπάθησα τα πάντα, αλλά δεν μπόρεσα να νικήσω. Εκανα κάθε δυνατή προσπάθεια. Το ήθελα όσο οτιδήποτε. Με πονάει περισσότερο από καθετί, αλλά είναι προφανές ότι αυτό δεν είναι για μένα. Η απόφαση είναι ειλημμένη. Δεν θα προσπαθήσω άλλο και δεν θα κάνω πίσω».

Με αυτές τις φράσεις και δακρυσμένα μάτια ο Λιονέλ Μέσι εγκατέλειψε την εθνική ομάδα της Αργεντινής, μετά το δικό του χαμένο πέναλτι και την ήττα από τη Χιλή στον τελικό του Κόπα Αμέρικα.

Ηταν ο τέταρτος χαμένος τελικός της καριέρας του στην «αλμπισελέστε» -ο τρίτος διαδοχικός στα τελευταία τρία καλοκαίρια- και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε μια ιδιότυπη σχέση με τη χώρα του. Είναι άραγε υπερβολικές οι προσδοκίες του αργεντίνικου λαού; Είναι υπερβολική η σύγκριση με τον Ντιέγο Μαραντόνα; Ισως.

Δεν άντεξε στην πίεση. Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, αυτός που έχει βραβευτεί πέντε φορές με τη Χρυσή Μπάλα, μόλις 29 ετών, ζάπλουτος, ευτυχισμένος οικογενειάρχης, είδωλο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, δεν άντεξε...

Παίκτες σαν τον Λιονέλ Μέσι, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Γκάρεθ Μπέιλ και τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είναι «υποχρεωμένοι» να πρωταγωνιστούν όταν αγωνίζονται με τα εθνικά τους χρώματα.

Αυτοί έχουν την ευθύνη για τα γκολ, για τις ασίστ, για τα πέναλτι, για τα πάντα. Αυτοί αποθεώνονται στις νίκες, αυτοί είναι οι πρώτοι που θα «φταίνε» όταν τα πράγματα στραβώσουν.

Στη δική τους περίπτωση, το ποδόσφαιρο παύει να είναι ομαδικό σπορ. Ακόμα και όταν μιλάμε για μια ομάδα με πολλούς ταλαντούχους παίκτες όπως η Αργεντινή, τα μάτια είναι πάντα στραμμένα στον Μέσι. Κανείς δεν ζητάει σήμερα ευθύνες από τον Σέρχιο Αγουέρο ή τον Ανχελ ντι Μαρία. Ολοι επικεντρώνονται στον Μέσι, για το καλό ή το κακό.

Ομως έφτασε η στιγμή που ο 29χρονος «μάγος» της Μπαρτσελόνα έσπασε. Η πίεση δεν του ταιριάζει. Ποτέ δεν κατάφερε να τη δαμάσει. Ακόμα και σήμερα, πριν από μεγάλους αγώνες, κάνει εμετούς.

Και μπροστά σε αυτή τη διαπίστωση, συνειδητοποιεί κανείς ότι όλα τελικά είναι θέμα χαρακτήρα. Και αυτό είναι που καθιστά τόσο διαφορετικούς τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο χαρακτήρας με τον οποίο γεννήθηκαν, αλλά και αυτός που σφυρηλατήθηκε μέσα από τις εμπειρίες τους στη ζωή.

Ο Μέσι ήταν ένα μικροκαμωμένο παιδάκι με απίστευτο ταλέντο, αλλά χρειάστηκε να κάνει ενέσεις αυξητικής ορμόνης για να πάρει μπόι και να ανοίξει ο δρόμος για την ονειρεμένη καριέρα που κάνει τώρα.

Ολα αυτά, μακριά από τη χώρα του, στο προστατευμένο περιβάλλον της Λα Μασία, μιας από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ακαδημίες στον κόσμο. Πάντα υπό την προστασία της οικογένειάς του.

Τα υπόλοιπα παιδιά τον φώναζαν «el mudo» (ο βουβός), επειδή λόγω φυσικής συστολής δεν μιλούσε. Ομως έχαναν αυτά τη μιλιά τους όταν τον έβλεπαν με την μπάλα στα πόδια... Και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, από την άλλη, έμαθε το ποδόσφαιρο στην αλάνα. Σαν τους πιτσιρικάδες στην Αργεντινή και τη Βραζιλία.

Από φτωχή οικογένεια, έμαθε πρώτα να ξεφεύγει από τα σκληρά φάουλ, να παίζει με μεγαλύτερους αντιπάλους, να τους προκαλεί με τις ντρίμπλες του. Και κάπως έτσι γράφτηκε στον τοπικό σύλλογο της Μαδέιρα και κάποια στιγμή έκανε δοκιμαστικά για τη Σπόρτινγκ που τον απέκτησε σε ηλικία 12 χρόνων.

Οσα κι αν έμαθε στα «λιοντάρια» αργότερα, όσο κι αν καλλιέργησε το ταλέντο του ως ηγέτης στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Ρεάλ Μαδρίτης, τις αρετές της προσπάθειας, αυτοβελτίωσης και επιβίωσης τις έμαθε στην αλάνα. Γι’ αυτό και ο Κριστιάνο Ρονάλντο ποτέ δεν τα παρατάει. Ως μέλος της εθνικής ομάδας της Πορτογαλίας, νιώθει την πίεση από τα 19 χρόνια του.

Μολονότι τότε αγωνιζόταν ακόμα η εξαιρετική γενιά του Λουίς Φίγκο, οι απαιτήσεις συγκεντρώνονταν στους ώμους ενός τινέιτζερ. Και δεν έχει πει ποτέ «όχι». Είναι εκεί, συνήθως μόνος εναντίον όλων.

Αντίθετα με την Αργεντινή, η Πορτογαλία παράγει ένα εξαιρετικό ταλέντο ανά δεκαετία (όπως τώρα τον Ρενάτο Σάντσες) και όλοι απαιτούν τα πάντα από τον 31χρονο επιθετικό της Ρεάλ Μαδρίτης. Ακόμα και όταν παίζει εδώ και δύο μήνες με τραυματισμό. Δεν τον προβάλλει ως δικαιολογία για να φύγει, ενώ ξέρει ότι οι επικριτές του θα το βρουν ως δικαιολογία για να του επιτεθούν επειδή επιμένει να παίζει...

Κι αυτός έχει χάσει πέναλτι. Και αυτός έχει άσχημες βραδιές. Κι αυτός έχει βιώσει αποκλεισμούς. Ομως η διαφορά του με τον Λιονέλ Μέσι είναι το βλέμμα.

Αυτό το βλέμμα που έχει στη Ζυρίχη κάθε Γενάρη που χάνει τη Χρυσή Μπάλα από τον αντίπαλό του. Που κοιτάζει το τρόπαιο στα χέρια του Μέσι με ύφος «εγώ θα το ξανασηκώσω αυτό».