Η επανάσταση του Αλέγκρι!

Ηταν αρχές Ιούλη του 2014, όταν ο Αντόνιο Κόντε αποχώρησε ξαφνικά από τον πάγκο της Γιουβέντους, αφήνοντας τους πάντες σύξυλους. Μήπως θυμάται κανείς τον λόγο; Στις δηλώσεις του, ο νυν ομοσπονδιακός τεχνικός της Ιταλίας είχε αφήσει αιχμές, και τα ρεπορτάζ εκείνων των ημερών ήταν πεντακάθαρα: Ο Κόντε αποχώρησε διότι η οικογένεια Ανιέλι δεν του έδινε μπάτζετ ώστε να ενισχυθεί η ομάδα και να είναι ανταγωνιστική στην Ευρώπη.

Στην Ιταλία, δεν υπήρχε πρόβλημα. Η «Κυρία» μετρούσε τρία σερί πρωταθλήματα. Μα εκτός των τειχών χώλαινε. Πρόπερσι έφτασε ώς τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου αποκλείστηκε από την Μπάγερν στο χαλαρό, με δύο ήττες. Πέρυσι, ήρθε η (διπλή) καταστροφή: πρώτα ο αποκλεισμός στη φάση των ομίλων από τη Γαλατασαράι και εν συνεχεία η αποτυχία στο να φτάσει η Γιούβε ώς τον τελικό του Γιουρόπα, που είχε οριστεί να γίνει στο γήπεδό της!

Εν ολίγοις, οι απαιτήσεις του Κόντε ήταν σωστές και λογικό ήταν να αποχωρήσει. Μήπως, όμως, είχε κάνει λάθος; Εκ των υστέρων αποδεικνύεται πως ναι. Ρίχνοντας τον πήχη των προσδοκιών, ο ιταλικός σύλλογος προσέλαβε τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, ο οποίος είχε φύγει «κλοτσηδόν» από τη Μίλαν μερικούς μήνες νωρίτερα.

Φυσικά και δεν έγινε καμία μεταγραφή που να ισχυροποιήσει το ρόστερ, μόνο που στο τέλος το αποτέλεσμα είναι... μαγικό: εκτός από το... συνηθισμένο πρωτάθλημα, η Γιουβέντους κατέκτησε και το Κύπελλο και -το κυριότερο- έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ! Ο Κόντε πρέπει να σκίζει τα... πτυχία του, όμως η ουσία είναι πως οι Ιταλοί έκαναν μια υπέρβαση που στην πράξη, όμως, μοιάζει πολύ λογική.

Στάθηκαν τυχεροί στα νοκ άουτ, πέφτοντας πάνω στις πιο αδύναμες Ντόρτμουντ και Μονακό, αλλά στα ημιτελικά η πρόκριση επί της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν τόσο πανηγυρική όσο και δίκαιη. Κι εκεί είναι που μπαίνει η σφραγίδα του Αλέγκρι.

Κόντρα στο ρεύμα της εποχής (χρονιά 2011), ο Κόντε αποφάσισε -μια και ταίριαζε στα ιταλικά δεδομένα- να χρησιμοποιήσει σύστημα 3-5-2. Επί τρία συναπτά έτη δεν το άλλαξε ποτέ! Ηθελε να θωρακίσει την άμυνά του με τρία στόπερ και δύο μπακ, και στη συνέχεια να πάρει το 100% από τους μεσοεπιθετικούς του. Τα κατάφερε ώς έναν βαθμό.

Ο Αλέγκρι δεν θέλησε να πειράξει τη συνταγή του Κόντε, αλλά στην πορεία είδε πως στην Ευρώπη και πάλι δεν... περπατάει. Με εκκίνηση το εντός έδρας ματς ομίλου με τον Ολυμπιακό, αποφάσισε να κάνει την επανάστασή του. Επέλεξε το 4-4-2 με κοντινό ρόμβο στο κέντρο, θέλοντας έτσι να πνίξει τον αντίπαλο. Μπορεί το τελικό 3-2 κόντρα στην ελληνική ομάδα να μην είναι ενδεικτικό, αλλά το σύστημα ήταν πετυχημένο. Για μεγάλο διάστημα η Γιουβέντους ήταν απόλυτη κυρίαρχος στον αγώνα, αν και με αρκετές αμυντικές ατέλειες.

Στην πορεία όλα διορθώθηκαν και αυτή η τακτική έχει οδηγήσει την ομάδα σήμερα μία ανάσα μακριά από το τρεμπλ. Χρησιμοποιώντας περισσότερους παίκτες στον άξονα ή γύρω απ’ αυτόν, απέκτησε μεγαλύτερη και καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας. Οι αριθμοί ίσως να μην είναι ενδεικτικοί, όμως έχουν τη δική τους σημασία.

Επί Αντόνιο Κόντε, σε κάθε σωστή πάσα που αντάλλασσαν οι παίκτες των «μπιανκονέρι», η μπάλα διήνυε απόσταση 18,67 μέτρων. Με τον Αλέγκρι, το νούμερο μειώθηκε στο 17,54. Πιο σίγουρες πάσες, περισσότεροι ποδοσφαιριστές στην επίθεση, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, φέτος η Γιουβέντους έχει 611 πάσες ανά αγώνα, 100 περισσότερες από πέρυσι...

Οταν χρειάστηκε, βέβαια, ο Αλέγκρι έπαιξε με τρεις αμυντικούς, όμως στα δύσκολα εμπιστεύτηκε τη δική του έμπνευση. Πιο τρανό και παράτολμο παράδειγμα δεν υπάρχει από τη ρεβάνς στο «Μπερναμπέου». Η Γιουβέντους είχε νικήσει με 2-1 τη Ρεάλ στο Τορίνο και πήγε στη Μαδρίτη για να υπερασπιστεί το σκορ. Αντί να κλειστεί, κατέβηκε με το 4-4-2. Σκόραρε με τον Μοράτα, απείλησε και με νίκη, και στο φινάλε αποχώρησε με την πρόκριση.

Ολα τα παραπάνω μπορεί να φαντάζουν μικρές λεπτομέρειες, όμως όλες μαζί έχουν συντελέσει στο φετινό θαύμα της Γιουβέντους. Που δεν μπορεί κανείς να μην το παραδεχτεί, ανεξαρτήτως του αποψινού αποτελέσματος...

ΠΙΡΛΟ – ΜΠΟΥΦΟΝ

Ο «μαέστρος» κι ο... αγέραστος

Κάθε ποδοσφαιριστής έχει ένα γήπεδο-σημείο αναφοράς για την καριέρα και τη ζωή του. Ο Αντρέα Πίρλο και ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν, παρότι συναντήθηκαν τα τελευταία χρόνια στη Γιουβέντους, θα έχουν να θυμούνται για πάντα το Βερολίνο.

Το 2006 κατέκτησαν παρέα το Μουντιάλ απέναντι στη Γαλλία και σίγουρα ουδείς από τους δύο περίμενε πως θα επιστρέψει στο Ολυμπιακό Στάδιο της γερμανικής πρωτεύουσας, με στόχο να κατακτήσει άλλη μία κορυφή.

Ούτε καν όταν το 2013 ανακοινώθηκε πως ο τελικός του 2015 θα διεξαχθεί εκεί. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους, αμφότεροι έχουν συμβάλει ουσιαστικά για να φτάσει η Γιουβέντους ώς εδώ.

Ο «μαέστρος», στα 36 του δείχνει να έχει τις αντοχές για να ηγείται της μεσαίας γραμμής της «Κυρίας». Οι αριθμοί δεν το καταδεικνύουν (0 γκολ, 1 ασίστ), όμως η παρουσία του είναι καταλυτική. Με 87% σωστές απόπειρες για πάσα, εκ των οποίων αρκετές είναι εμπνευσμένες, συν μια αρκετά πιστή ανασταλτική συμμετοχή, θεωρείται κλειδί για την ομάδα.

Οσο για τον Μπουφόν, δείχνει να νικά τον χρόνο. Ειδικά σε μια θέση όπως αυτή του τερματοφύλακα, η ηλικία παίζει μεγάλο ρόλο, καθώς μετά τα 32-33 τα ρεφλέξ και οι αντιδράσεις μειώνονται. Αναμφίβολα, ο Τζίτζι δεν είναι ο ίδιος με το 2005, αλλά με την πείρα του καλύπτει όλα τα κενά και ουσιαστικά παραμένει πρωτοκλασάτος πορτιέρε.

Πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, οι δυο τους έχουν πρωτεύοντα ρόλο και στη διατήρηση του καλού κλίματος στα αποδυτήρια. Η πείρα τους είναι δεδομένη, όπως και η διαφορετικότητα του χαρακτήρα τους. Ο μεν Πίρλο είναι ένας μποέμ, χαλαρός τύπος, που μιλάει ήρεμα και έχει τον δικό του τρόπο να σε πείσει, ενώ ο Μπουφόν είναι πιο παθιασμένος και εμπνέει ακόμη και τους πιο αδιάφορους.

ΜΟΡΑΤΑ

Εκδίκηση για την «εκδίκηση»

Οι αγάπες και τα μίση δύσκολα ξεχνιούνται και σπάνια καταλαγιάζουν. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν φέρθηκε καλά στον Αλβαρο Μοράτα, τουλάχιστον αν κρίνουμε την κατάσταση από τη μεριά του παίκτη. Ενας ακόμη επιθετικός που βγήκε από τις ακαδημίες του συλλόγου, πήρε ευκαιρίες στην πρώτη ομάδα, δεν τις εκμεταλλεύτηκε και γρήγορα θεωρήθηκε «ξένο σώμα». Ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν αναγκάστηκε να πάει δανεικός σε καμιά Μάλαγα ή Χιχόν, αλλά ενδιαφέρθηκε η Γιουβέντους, που τον αγόρασε. Ουδείς τον υπολόγιζε ως βασικό, όμως αργά αλλά σταθερά ο 23χρονος κέρδιζε την εμπιστοσύνη του Αλέγκρι. Και του την ξεπλήρωσε τις πλέον κατάλληλες στιγμές. Αρχικά στα νοκ άουτ παιχνίδια της φάσης των «16». Οταν όλη η Γιούβε είχε κολλήσει κόντρα στην Ντόρτμουντ, ο Μοράτα σκόραρε το παρθενικό του ευρωπαϊκό γκολ με τους «μπιανκονέρι», χαρίζοντας τη νίκη με 2-1. Στη νικηφόρο ρεβάνς της Γερμανίας πέτυχε κι αυτός ένα γκολ, συμβάλλοντας στο 3-0.

Η ώρα της κρίσης ήρθε κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Εχοντας καπαρώσει τη θέση του στην ενδεκάδα δίπλα στον Τέβες, πέτυχε άλλα δύο γκολ. Ενα στη νίκη του Τορίνο και, το κρισιμότερο όλων, αυτό της ισοφάρισης-πρόκρισης στη Μαδρίτη. Δεν πανηγύρισε κανένα από τα δύο, καθώς δεν μπορείς να χαρείς όταν «πληγώνεις» την οικογένειά σου, όμως παράλληλα πήρε και την εκδίκησή του γι’ αυτούς που δεν τον ήθελαν εκεί.

Απόψε θα συναντήσει απέναντί του τη μεγάλη εχθρό. Την ομάδα που έμαθε από μικρός να μισεί, την Μπαρτσελόνα. Απόψε, ο Μοράτα θα παίξει και για τη Ρεάλ. «Είναι πάρα πολύ σημαντικό να σκοράρεις σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως, αν το πετύχω, η χαρά μου θα είναι διπλή. Ξέρω τι σημαίνει αυτό για τους οπαδούς της Ρεάλ, αν το πετύχω κόντρα στην Μπαρτσελόνα και θα προσπαθήσω να το καταφέρω. Σίγουρα θα απαλύνω τον πόνο μου για τα γκολ που πέτυχα κόντρα στην αγαπημένη μου ομάδα». Εκδίκηση για την «εκδίκηση» λοιπόν...