Το «μαύρο κουτί» του πισωγυρίσματος

Η προβληματική αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης, αλλά και το τρίτο συνεχόμενο κακό αποτέλεσμα στα τρία τελευταία ματς πρωταθλήματος, δημιούργησαν την ανάγκη αυτοκριτικής σε όλους όσοι ασχολούνται με την ομάδα.

Μοιάζει επιτακτική η ανάγκη ανάλυσης με καθαρό μυαλό δίχως να αναζητούνται ελαφρυντικά, αλλά και ο ταυτόχρονος εντοπισμός όλων των κακώς κειμένων, με σκοπό την επίλυσή τους εν όψει της συνέχειας του πρωταθλήματος και δη της επικείμενης έναρξης των πλέι οφ σε περίπου έναν μήνα.

Το «μαύρο κουτί» έδειξε ως υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα το «άδειασμα» της ομάδας μετά την αφαίρεση των τριών βαθμών για τα επεισόδια στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά και όσα ακολούθησαν στο Περιστέρι. Η εικόνα ήταν αμείλικτη και προμήνυε τα καθέκαστα: το «ξενέρωμα» αντικατέστησε τη «δίψα», ενώ τα αποδυτήρια από τόπος ευφορίας μετατράπηκαν σε σημείο οργής, παραπόνων και αγανάκτησης...

Στην πλειονότητα των παικτών σταμάτησε να «γυαλίζει το μάτι» και η ομάδα στο σύνολό της δείχνει να έχει χάσει κάθε είδους κίνητρο, μολονότι υπάρχει ακόμη στόχος και μάλιστα ζωτικής οικονομικής (και όχι μόνο) σημασίας για τον σύλλογο αλλά και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές: η συμμετοχή στα προκριματικά του Champions League και στη συνέχεια στο Europa.

Σαφώς και ο παράγοντας ψυχολογία παίζει σημαίνοντα ρόλο στον αθλητισμό, εν τούτοις, πέραν αυτού υπάρχουν και επιμέρους παράγοντες, αμιγώς ποδοσφαιρικοί, που έχουν λειτουργήσει ως έξτρα κομμάτια στη σύνθεση του παζλ της κάκιστης εικόνας των τελευταίων τριών αγώνων.

1. Η συνοχή των γραμμών

Οι επιστροφές των παικτών του Παναθηναϊκού από την επίθεση στην άμυνα -το λεγόμενο αμυντικό τρανζίσιον- κάθε φορά που χάνεται η μπάλα στον χώρο του κέντρου υπήρξαν κάκιστες στο Περιστέρι και τραγικές στη Βέροια. Γίνονταν κατά το δοκούν, δίχως συνέπεια και ομαδικό πνεύμα, ενώ απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης το πρόβλημα συνοχής μετατοπίστηκε κυρίως στην αμυντική λειτουργία της ομάδας στο μισό γήπεδο, λόγω της διαφορετικής φυσιογνωμίας του συγκεκριμένου ματς.

Ορισμένοι πάλευαν, άλλοι αδιαφορούσαν, οι αποστάσεις της αμυντικής γραμμής με το κέντρο και την επίθεση ήταν μεγάλες και οι Αρκάδες είχαν πολλές ευκαιρίες να απομονώσουν την αδύνατη πλευρά με παιχνίδι «ένας εναντίον ενός» απ’ τα άκρα. Τα ντουμπλαρίσματα στις πτέρυγες, η νοοτροπία «βοηθάω και καλύπτω το λάθος του συμπαίκτη μου», έχουν πάει περίπατο, τη στιγμή που αποτελούσαν το σήμα κατατεθέν της ομάδας στο πρόσφατο παρελθόν...

2. Πρέσινγκ χωρίς ενέργεια

Από τα βασικότερα «όπλα» του Παναθηναϊκού επί των ημερών του Αναστασίου ήταν το πρέσινγκ ψηλά ή στα τρία τέταρτα του γηπέδου. Το επιθετικό μαρκάρισμα που «έσκαγε» τον αντίπαλο και προκαλούσε πολλάκις τον πανικό και τα «όπως όπως» διωξίματα, στοιχεία που δυσκόλευαν την ανάπτυξη του απέναντι. Πλέον το πρέσινγκ γίνεται υποτυπωδώς, χωρίς την ενέργεια, την αυταπάρνηση και το πάθος του προηγούμενου διαστήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

3. Χαμηλός ρυθμός, μηδενική κίνηση

Ενα από το μεγαλύτερα προβλήματα που παρατηρήθηκαν στα τρία τελευταία ματς και φάνηκε περισσότερο το περασμένο Σάββατο εξαιτίας του ότι επέστρεψαν αρκετοί βασικοί παίκτες, αφορούσε το πολύ χαμηλό τέμπο και την ανύπαρκτη κίνηση των παικτών χωρίς την μπάλα στη φάση ανάπτυξης της ομάδας. Οι εναλλαγές γίνονταν σε αναιμικό ρυθμό, όλοι έδειχναν στατικοί και φυσικά προέκυπτε αδυναμία στο κράτημα, στην κατοχή της και στην ταχύτητα μετάβασης σε φάση επίθεσης, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο.

Το οξύμωρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός της τελευταίας διετίας μάς έχει συνηθίσει να επιδιώκει και να αποδίδει καλύτερα όταν αυξάνει την ένταση στον ρυθμό των αγώνων του. Ωστόσο απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης ήταν δύο και τρία «κλικ» κάτω απ’ τον καλοδουλεμένο αντίπαλό του...