Βαρόμετρο το κοράκι

Για ακόμη ένα Σαββατοκύριακο στον ΠΑΟΚ συζητούν μόνο για τη διαιτησία. Ελάχιστοι ασχολούνται με την ομάδα και τον άθλιο τρόπο που παίζει. Το μοναδικό τους επιχείρημα είναι... ναι μεν δεν είμαστε καλοί, αλλά ας μας άφηνε ο διαιτητής την ευκαιρία να μη φάμε το πρώτο γκολ και ας χάναμε!

Εντελώς διαφορετική η κατάσταση μία εβδομάδα πριν με το 3-2 κόντρα στον Πανιώνιο. Τότε η αντίδραση των περισσότερων ήταν κάτι μεταξύ ειρωνείας και... κοινωνικής απελευθέρωσης! Κανέναν απ’ όσους είχαν πάει στο γήπεδο δεν ενόχλησαν τα δώρα του διαιτητή μέχρι να φτάσει η ομάδα τους στη νίκη. Κανενός το αυτί δεν ίδρωσε. Σε κανέναν δεν κακοφάνηκε ο τρόπος με τον οποίο πήραν το ματς... «Ελα μωρέ! Εχουμε κι εμείς τώρα παράγκα; Οταν μας σφάζανε, ήτανε καλά;». Τέτοια όμορφα και απενοχοποιημένα.

Ωσπου το Σάββατο, εκεί που η ομάδα, σκασμένη πια και χωρίς ένα πολλοστημόριο ενέργειας, έγινε το... γιο-γιο του Αστέρα Τρίπολης, δεν έκανε φάση και θα ‘πρεπε να ’χει φάει... οχτώ(!) όλοι έμειναν στο... χέρι με το οποίο στοπάρισε ο Γιαννιώτας πριν βάλει το πρώτο γκολ ή στο ανύπαρκτο πέναλτι που σφύριξε ο διαιτητής και έπιασε ο Ιτάνζ. Με τα υπόλοιπα ούτε που ασχολήθηκαν. Οπως, για παράδειγμα, με το ότι ο Αθανασιάδης έπρεπε να έχει φάει τρεις κόκκινες αν ήταν σοβαρός αυτός ο Καλογερόπουλος!

Φυσικά, έχουν... δίκιο! Με τόσα που γίνονται, ο οπαδός της κάθε ομάδας διατηρεί το δικαίωμα να αισθάνεται ότι πηγαίνει για πρωτάθλημα μόνο όταν βλέπει τη διαιτησία να τον σπρώχνει. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το κοράκι μια ομάδα είναι το βαρόμετρο που δείχνει κάθε στιγμή τη δυναμική της. Αμα βλέπεις να σε αβαντάρουν, είσαι σε καλό δρόμο! Διαφορετικά...

Και ακούγεται απόλυτα λογικό μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα να μη γίνεται σχεδόν ποτέ κουβέντα για την ίδια την ομάδα και η συζήτηση να εξαντλείται στο... ποιο είναι πέναλτι, ποιο δεν είναι, τι σημαίνει οφσάιντ στην Ελλάδα και με τι τρόπο μπορεί να ακυρωθεί ένα γκολ και να διαμορφωθεί με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο το αποτέλεσμα. Η απόδοση περνάει απαρατήρητη. Το θέμα είναι ποιος νίκησε και πώς.