Τα δάκρυα του «Νόλε»

Το Νο 1 του παγκόσμιου τένις, ο Νόβακ Τζόκοβιτς, αποχαιρέτησε πολύ νωρίς το Ρίο ντε Ζανέιρο και το όνειρό του να πετύχει το Γκόλντεν Σλαμ, όπως ονομάζεται το επίτευγμα όσων έχουν κατακτήσει τα τέσσερα τουρνουά Γκραν Σλαμ και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο απλό. Και ήταν μια ήττα που πόνεσε. Φάνηκε από τα δάκρυα του Σέρβου τενίστα όταν αποχωρούσε από το κεντρικό κορτ.

Ο αποκλεισμός του από τον πρώτο γύρο μπορεί να θεωρείται σοκ, όμως δεν είναι. Ο «θύτης», Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο, δεν είναι τυχαίος τενίστας.

Εχει κατακτήσει στο παρελθόν το Αμερικανικό Οπεν και έφθασε έως το Νο 4 της παγκόσμιας κατάταξης. Ομως έπεσε από τις πρώτες θέσεις λόγω απανωτών τραυματισμών.

Οπότε, φυσιολογικά, όταν θα επέστρεφε γερός στα κορτ, λόγω χαμηλής θέσης θα έπαιζε με κορυφαίους τενίστες στους πρώτους γύρους των τουρνουά και θα προκαλούσε ένα-δύο... εμφράγματα. Οπερ και εγένετο. Με διπλό 7-6 απέκλεισε τον «Νόλε» και δάκρυσε και ο ίδιος. Υγιής πλέον, ανέκτησε τη φόρμα του μπροστά σε κερκίδες γεμάτες από συμπατριώτες του που φώναζαν εν χορώ «Argentina»!

«Είναι μία από τις χειρότερες ήττες της καριέρας μου» παραδέχθηκε κατόπιν ο Τζόκοβιτς, προσθέτοντας: «Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που χάνω. Ομως πονάει πολύ, γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι τελείως διαφορετικό!».

Ο αποκλεισμός του «Νόλε» δεν ήταν το μοναδικό σοκ. Με το «καλημέρα» αποκλείστηκαν και οι αδελφές Γουίλιαμς από το διπλό γυναικών.

Αήττητες ως δίδυμο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας κατακτήσει το χρυσό και στις τρεις προηγούμενες διοργανώσεις στις οποίες αγωνίστηκαν (Σίντνεϊ, Πεκίνο, Λονδίνο), έχασαν στο Ρίο από το τσεχικό δίδυμο των Σαφάροβα-Στρικόβα με 2-0.

Η εικόνα των συντετριμμένων τενιστών που αποκλείονται από το ολυμπιακό τουρνουά προκαλεί εντύπωση, αν σκεφθεί κανείς πως κάποτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένας κόσμος πολύ μακρινός για το τένις.

Οι αθλητές του ήταν επαγγελματίες και δεν είχαν θέση ανάμεσα στους ερασιτέχνες των υπόλοιπων αθλημάτων. Οι πόρτες άνοιξαν το 1988, αλλά και πάλι η σχέση των τενιστών με τη συγκεκριμένη διοργάνωση ήταν... παγερή: δεν είχε το γόητρο των τουρνουά Γκραν Σλαμ, ούτε γκλάμουρ ούτε έδινε έπαθλα εκατομμυρίων.

Πλέον όμως οι κορυφαίοι τενίστες στον κόσμο δεν χρειάζονται ειδική πρόσκληση για να μετάσχουν, δεν νιώθουν «παραπαίδια» του ολυμπιακού κινήματος.

Είναι οι πρώτοι υποψήφιοι να κρατήσουν τη σημαία της χώρας τους στην παρέλαση της τελετής έναρξης και ίσως οι πιο δημοφιλείς αθλητές στο Ολυμπιακό Χωριό μαζί με τους μπασκετμπολίστες και μορφές σαν τον Μάικλ Φελπς και τον Γιουσέιν Μπολτ.

Το τένις είναι μοναχικό άθλημα, αλλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι τενίστες νιώθουν μέλη μιας ομάδας και εκπρόσωποι της χώρας τους, περισσότερο από ποτέ στην καριέρα τους.

Κυρίως όμως νιώθουν την ανάγκη να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, να πάρουν το χρυσό μετάλλιο και να ακούσουν τον εθνικό ύμνο τους – αυτό που δεν κατάφερε σε τέσσερις προσπάθειες στο ατομικό ο Ρότζερ Φέντερερ και ο ίδιος το θεωρεί το μεγάλο του απωθημένο.

Ο Ράφα Ναδάλ, αντίθετα, στέφθηκε χρυσός ολυμπιονίκης με την πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2008 στο Πεκίνο. Το 2012 ήταν τραυματίας και απουσίασε.

Φέτος οι Αγώνες συνέπεσαν με έναν τραυματισμό στον καρπό, που τον ανάγκασε να αποσυρθεί από το Ρολάν Γκαρός και να μη μετάσχει στο Γουίμπλεντον.

Παραδέχθηκε ότι δεν είναι απολύτως καλά και πως, αν δεν επρόκειτο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα συνέχιζε την αποθεραπεία του. Ομως δεν θα έχανε με τίποτε τη συμμετοχή στο Ρίο ντε Ζανέιρο.

Μάλιστα μετέχει σε τρία ταμπλό (απλό, διπλό και μικτό διπλό) και απολαμβάνει τη διοργάνωση όπως απόλαυσε και την παρέλαση στην τελετή έναρξης με τη σημαία της Ισπανίας στα χέρια του...